Pourquoi le métro parisien est-il l'un des pires du monde pour les handicapés?

Pourquoi le métro parisien est-il l'un des pires du monde pour les ...

Voici, en résumé, la réponse édifiante qu'apporte ce mini-reportage du Monde. La situation actuelle: seules 9 stations (3%) y sont équipées d'ascenceurs, contre 80% à Barcelone, 23% à New-York et 20% à Londres, alors que les réseaux de ces deux dernières villes sont eux aussi plus que centenaires. Mais alors, qu'est-ce qui empêche de rendre les stations parisiennes accessibles aux moins valides? Les difficultés techniques? Nullement: le métro parisien n'est en moyenne qu'à 6 mètres de profondeur, alors que celui de Londres est enterré à 25 mètres. Ce qui manque, c'est la volonté politique, et l'intérêt du public. Pour le dire clairement: tout le monde s'en fout. À Londres, dès les années 1980, les associations d'invalides ont manifesté de façon démonstrative, allant jusqu'à bloquer les rues en se couchant devant les voitures. Et les Jeux Olympiques et Paraolympiques qui ont eu lieu dans la capitale britannique en 2012 ont poussé les autorités à mettre le paquet. Sadq Khan, le maire de Londres, a même promis 40% de stations accessibles en 2022, et il tiendra sa promesse. Des promesses, on en a aussi fait du côté français, mais elles ne sont restées jusqu'ici que lettre morte. Paradoxalement, la raison en est une directive pour la protection des moins-valides, qui oblige la RATP, à partir du moment où elle a doté une station d'une certaine ligne d'un ascenceur, à le faire sur toute la ligne, de façon à ce que les personnes en chaise roulante ne risquent pas d'être bloquées en cas d'incendie. Résultat: mieux vaut ne rien faire du tout. Désolant, mais vrai. Alors que tout le monde sait qu'il ne faut jamais, s'il y a le feu, utiliser les ascenceurs, et que deux personnes solides peuvent parfaitement en porter une troisième hors de danger. Question d'organisation. Alors, oserons-nous le pari parisien: que les décideurs, à l'occasion des Jeux (Para)Olympiques de 2024, occasion pour la ville-lumière de briller de mille feux, ne rateront pas, une fois de trop... le métro?

NL/

Waarom is de Parijse metro voor gehandicapten een van de slechtste ter wereld? Ziehier, samengevat, het verhelderende antwoord dat deze minireportage van 'Le Monde' geeft. Anno 2017 zijn er slechts 9 stations (3%) met liften uitgerust, vergeleken met 80% in Barcelona, 23% in New York en 20% in Londen; en dit terwijl de netwerken van de twee laatst genoemde steden ook meer dan 100 jaar oud zijn. Maar wat verhindert dan de Parijse stations toegankelijk te maken voor de minder validen? Technische problemen? Geenszins: de metro van Parijs rijdt gemiddeld slechts 6 meter diep, terwijl die van Londen 25 meter onder de aarde circuleert. Wat ontbreekt is de politieke wil en de aandacht van het publiek. Anders gezegd, het interesseert niemand. In Londen demonstreerden verenigingen van gehandicapten vanaf de jaren 1980 op zeer frappante wijze, waarbij ze zelfs op straat vóór de auto's gingen liggen. En de Olympische en Para-Olympische Spelen, die in 2012 in de Britse hoofdstad plaatsvonden, hebben de autoriteiten gedwongen om actie te nemen. De Londense burgemeester Sadq Khan heeft zelfs beloofd om vóór 2022 40% van de stations toegankelijk te maken, en hij zal zijn belofte nakomen. Ook aan Franse zijde zijn er mooie beloftes gedaan, maar tot nu toe zijn ze dat ook gebleven: belooftes. Paradoxaal genoeg blijkt dat de boosdoener juist een richtlijn ter bescherming van gehandicapten is; Het verplicht namelijk de RATP om, als er één station op een bepaalde lijn met een lift uitgerust wordt, dit op de gehele lijn moet gebeuren, zodat mensen in rolstoelen bij brand niet achtergelaten worden. Het resultaat: het is beter om helemaal niets te doen. Om te huilen is dat, maar het blijft waar. Terwijl iedereen weet dat als er brand is, de liften nooit gebruikt mogen worden, en dat twee sterke mensen een derde zonder te veel moiete uit de gevaarzone kunnen dragen. Het is een kwestie van organisatie. Zullen we dus de Parijse weddenschap durven wagen: dat de besluitvormers, ter gelegenheid van de (Para)Olympische Spelen van 2024, de kans voor de Ville-Lumière om met duizend lichten te schitteren, niet nog eens de boot zullen missen...? Pardon, de metro?

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20171209, Cursussen en Opleidingen, Parijs, Vervoer

Reactie van Natascha Terpstra op 13 December 2017 op 9.17: Dieptriest. Hoe ze in Frankrijk met hun gehandicapten om gaan. Zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapten worden nog steeds als tweederangsburgers gezien. Macron roept heel hard inclusion, maar de realiteit is toch volledig anders. Op Châtelet heb je een paar liften naar de perrons, maar vervolgens is het vrijwel onmogelijk om een lift te vinden die naar een uitgang gaat. Volgens mij is er op het hele enorme station slechts 1 lift die naar een uitgang gaat en die doet t niet altijd. Ik heb zelf een autistische zoon met ernstige verstandelijke beperking. Die gelukkig nu nog deeltijd naar school kan in een speciaal klasje. Eigenlijk is zijn niveau te laag voor dit klasje omdat hij in staat zou moeten zijn om ook lessen in gewone klassen te volgen. Hij kan niet lezen, schrijven, praten, rekenen. Dus dat zit er niet in. De juf ziet echter gelukkig voldoende reden om hem nog in dit klasje te kunnen houden. Met name op het gebied van sociale vaardigheden en zelfredzaamheid. Gelukkig. Maar ik moet wel op zoek naar een vervolgplek. Want na ecole elementaire houdt t echt op. Geen plek te vinden. Bij een IME 3 jaar op de wachtlijst. Neemt slechts 5 kinderen met autisme op. Anders te zwaar voor t personeel. Geen plek dus.Bij een andere IME 2 jaar op de wachtlijst. Jaar eerder afgewezen omdat de wachtlijst te lang was geen plek. Er komt dit jaar een plek vrij bij de kleintjes, maar hij is al te oud. De verantwoordelijke voor het aannamebeleid acht de kans minimaal dat er ooit een plek vrijkomt voor hem en raad me aan om hem in een internaat in België te stoppen.zie ik hem 1 weekend per drie weken. Ik wil hem helemaal niet zo ver weg stoppen. Ik wil dat hij s avonds thuis kan komen. Hij is nog maar 9.5. Hij heeft toch liefde van zijn ouders nodig?

Ik sta niet alleen. Een vriendin van mij ziet geen uitweg meer en is bezig met een oriëntatie naar België voor haar 12 jarige zoon.een andere vriendin is voor haar zoon van 10 bezig met een oriëntatie naar België. Beide zitten niet op school terwijl ze meer capaciteiten hebben dan mijn kind. Een andere vriendin heeft haar kind al vanaf 10 jaar in België zitten. Weer een andere vriendin met een kind zonder autisme maar met verstandelijke beperking vind ook geen plek en zoekt verder weg naar internaten. Ze wil haar kind helemaal niet uit huis plaatsen. Hij is nog maar 10. Een schat van een jongen. Die heel verdrietig is dat hij volgend jaar waarschijnlijk niet meer bij zijn ouders woont. De equitherapeut van mijn zoon heeft een vriendin met een meervoudig gehandicapt kind. Hetzelfde verhaal. Geen plek te vinden. Een andere jongen een puber van 16. Tussen zijn 4de en 15de geen geschikte plek, dus hele dagen thuis. Ik heb een brief naar Macron geschreven en maak een afspraak met de depute van mijn departement. Zal wel niks uithalen, maar niks doen veranderd sowieso niks. Er wordt hard geroepen door de politiek maar in de praktijk merken we nog helemaal niks. Ik begrijp best dat er tijd nodig is voor veranderingen, maar tijdbom iets wat al deze kinderen en hun ouders niet meer hebben. Ik heb nog wel tijd. 1 1/2 jaar hopelijk voordat mijn kind voltijd thuis komt te zitten.

Reactie van sylvainlelarge@gmail.com op 13 December 2017 op 11.10: Chère @Natascha Terpstra Ik voel met je mee. Als jullie ooit een vorm van gezamenlijke protestactie vinden - petitie of demonstratie - zal ik helpen zoveel ik kan, bijvoorbeeld door alle Fransen in Nederland oproepen om te tekenen of mee te doen. Courage!