Poepende olifanten

Ook al had ik zoon er al een tijdje geleden op voorbereid, hij moest toch even een paar keer slikken toen ik hem door de telefoon vertelde dat ik zijn poepende olifanten ging wegschilderen.

Ik had de kolder in mijn kop gekregen en was als een bezetene het huis aan het uitruimen. Het pand staat te koop en al staan er nog geen dikke rijen opgewonden bieders voor de deur, een beetje vooruitzien kan geen kwaad. Eerst moest de zolder geordend en van alle nutteloze troep ontdaan worden, vervolgens waren de kamers van mijn twee oudsten aan de beurt. De kinderen zijn tenslotte nog maar zelden thuis en voor een optimale beleving van de fraaie ruimtes tijdens een bezichtiging zijn rotzooi, opdringerige hoogslapers, poepende olifanten en op het oude behang geprikte posters van jeugdidolen nogal beeld-vertroebelend.

Ondertussen verenig ik het nuttige met het noodzakelijke en los mijn sportieve voornemens in zonder loopband of hond. Sjouwen, traplopen, rekken, strekken en steigeracrobatiek; lichaamswerk waarbij kracht, conditie en lenigheid allemaal aan bod komen. Bovendien heeft het verwijderen van nutteloze troep verlichtende effecten op je geest en is het ontmantelen van verlaten kinderkamers een adequate therapie voor het verwerkingsproces van de achtergelatenen. En passant gebeurt er dus ook nog zielswerk.

Dochter zou dochter niet zijn als ze haar kamer niet afgeladen had achtergelaten. Dozen, tassen en kasten vol nog nader uit te zoeken rotzooi staan al tweeënhalf jaar op orde te wachten en sinds ze haar Toulouse-optrekje heeft verlaten om een nomadenbestaan als seizoenswerker te gaan leiden, staat de achtergebleven inboedel daar nog tussen. Om mijn uitmest-enthousiasme niet meteen weer de kop in te drukken besloot ik de therapie in zoons kamer te beginnen. De twee verhuisdoosjes met sentiment die híj had achtergelaten konden op de opgeschoonde zolder, het allegaartje aan kasten naar het grofvuil en zijn hoogslaper in de verkoop. Een lege kamer bleef over. Alleen de blauwe rand met poepende olifanten deed nog aan zoon denken.

Ruim acht jaar geleden zochten we samen de zelfklevende sjablonen uit. Vader-olifant, moeder-olifant en twee kinderolifantjes die vrolijk achter elkaar, tussen de plukjes gras aan het wandelen zijn. Dat zelfklevende werd een beetje een frustratie, weet ik nog, want dat deden ze niet. Na verwerking op de muur bleven van de gedetailleerde grasjes nog slechts grote hopen over.

Samen met mijn jongste heb ik die hopen en hun scheppers nu weggesausd. Ook wij moesten er een paar keer van slikken. Vier lagen witsel waren nodig.

En dan is nu toch ook dochters kamer aan de beurt. Ironie wil dat tussen haar rotzooi inmiddels ook een elektrische loopband staat opgesteld met vierentwintig trainingsprogramma’s en instelbare hellingshoek. Echtgenoots koopjes-talenten staan voor niets. Maar met al dat kluswerk heb ik daar natuurlijk helemaal geen tijd meer voor! Straks huppelt er opeens ook nog een goeie-deal-puppy door het huis … In dat geval kunnen we die puppy misschien op de loopband zetten.

Wordt het nuttige toch weer met het noodzakelijke verenigd.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200208, Korte Verhalen

Reactie van Hans van den Bos op 8 Februari 2020 op 16.46: Leuk verhaal. Met veel plezier gelezen.

Reactie van Jacqueline (de Maat) Janssen op 8 Februari 2020 op 16.57: dank je wel Dorine, voor een glimlach op zo'n grijze dag.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 Februari 2020 op 19.47: Grinnik, grinnik. Dankjewel voor het delen.

Reactie van wilsam op 8 Februari 2020 op 21.42: Jammer van alle moeite Dorine. Ik heb in al mijn bezichtigingen in Frankrijk nog nooit een opgeruimd huis gezien. Ik moest zo vaak slalommen tussen een overvloed aan meubels, stapels boeken en vuilniszakken met kleding. Als ik er al in geslaagd was mijn weg te vinden door de autowrakken, landbouwwerktuigen en de betonmolen voor de voordeur. Enne… een toiletpot midden in een slaapkamer zonder muren eromheen is helemaal niet gek. Succes met opruimen en natuurlijk heel veel succes met de verkoop!

Reactie van Jos van den Hout op 9 Februari 2020 op 7.54: Heel mooi geschreven, en leuk om te lezen. Bedankt en succes met de verkoop!

Reactie van Veronka Hoogenbosch op 9 Februari 2020 op 9.53: Geweldig! :-) Dankjewel!

Reactie van Berke Cretier op 9 Februari 2020 op 14.46: Heerlijk geschreven en veel herkenning!

Reactie van Dorine van der Marel op 9 Februari 2020 op 18.02: Leuk om glimlach, grinnik en herkenning te veroorzaken! En 'jammer van alle moeite', vind ikzelf niet Wilsam. Het is in mijn eigen belang het huis op zijn best te laten zien, en uitruimen moet vroeg of laat toch gebeuren. Over het nuttige en noodzakelijke zal ik verder maar niet doorzagen ... Fijne reacties, dank.

Reactie van Henri Bik op 10 Februari 2020 op 14.50: Dorine, die hoogslaper zou ik laten staan omdat die de ruimtelijke mogelijkheden van die slaapkamer onderstreeept. Kinderen zijn dol op hoogslapers, dus als mensen met kinderen komen bezichtigen en ze vragen later aan hun kinderen welk huis ze het meest aaanspreekt zeggen ze wellicht ‘dat huis met die hoogslaper’

Reactie van Dorine van der Marel op 11 Februari 2020 op 8.51: Te laat, Henri het bed is verkocht en ik moet zeggen dat de kamer nu een stuk groter lijkt. Maarrr ... gelukkig heeft mijn jongste, die nog thuis is, ook een hoogslaper dus die kleine hoogslaper-fans kunnen hun ouders nog steeds overhalen!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.