Pierre

Het is zo’n middag, dat ieder telefoontje of een bezoekje een welkome onderbreking is. Buiten is het warm, het strand is beslist aanlokkelijker dan wijn proeven in het Maison de Vin, waar ik werk.

En toch hoor ik op een gegeven moment een motor aankomen en hoopvol kijk ik naar buiten. Een man alleen, korte broek, T-shirt en een helm op. Hij komt dus beslist niet van ver.

Joviaal komt hij binnen, ook zin in een babbeltje. Een bon-vivant, z’n uitgewassen shirtje zit strak over z’n dikke buik. Hij wil wel een glaasje wijn proeven, kent de Madiran wijn niet zo, maar uiteindelijk is het hem om een nieuw T-shirtje te doen. Hij koopt de grootste maat, trekt het gelijk aan.

We babbelen wat, ik vraag waar hij vandaan komt en hij vertelt dat hij op de camping staat, 12 km verderop.

“Weet u wel, dat wij hier in het dorp ook een camping hebben”, zeg ik, gelijk een beetje reclame maken voor de nog vrij lege camping waar ik beheerster van ben.

Hij zal er eens over nadenken.

Een week later installeert hij zich op de camping. Duidelijk verrast geef ik hem een hand: “Leuk dat u nu bij mij op de camping komt. ”

Dit keer is hij met een auto, caravan erachter.

De volgende dag staat er ook nog de motor bij. Ik vraag me af hoe hij dat gedaan heeft. Op vakantie komen met motor en auto?

Iedere dag doet hij een rondje op de motor, altijd met versleten T-shirtje over z’n dikke buik en korte broek.

Ik realiseer me dat ik hem eigenlijk nog niet heb ingeschreven, omdat hij zo gemoedelijk overkwam, maar nu vraag ik me toch wel af, of ik daar goed aan heb gedaan. Voor hetzelfde geld is hij op een dag gewoon weer vertrokken, ik weet uiteindelijk niets van die man. Hij lijkt wel aardig, maar toch, je kunt je soms ook wel eens in iemand vergissen.

Hij gedraagt zich ook niet als een “normale” vakantieganger, er staat geen tafeltje, geen stoel, niets buiten de caravan; die blijft hermetisch gesloten en de vogel is de hele dag gevlogen.

Op een dag staat er een oude Peugeot bij de caravan, de nieuwe auto is weg, de motor blijft.

Bij het naar huis lopen kom ik Michelle tegen. Als er eentje is die alles weet wat er gebeurt in het dorp is zij het wel, maar dit keer vraagt ze: “Is het waar, dat de nieuwe pastoor bij jou op de camping is?” Aha, dus dat is hij!

Daarom gedraagt hij zich niet als een gewone toerist, nu wordt me wat duidelijk.

Een dag later komen er twee dames van het dorp de camping oplopen. Ik ben verbaasd, ik zie ze nooit en nu komen ze duidelijk met een reden. Ze zijn gewoon nieuwsgierig, want ze vallen gelijk met de deur in huis, of het waar is, dat de nieuwe pastoor op de camping logeert. En waarom dan toch, hij kan toch in de pastorie?

“Nou, waarom vraagt u hem dat zelf dan niet?” Maar dat is natuurlijk weer té vrij. Inwendig moet ik lachen, o,o, die nieuwsgierigheid van de dorpsbewoners, er gebeurt natuurlijk toch al niet te veel en dit is weer eens iets anders, dus daar willen ze wel even het fijne van weten. Jammer, dat ik nu helemaal niet mee werk…..

Het gaat tegen de 15^e augustus lopen, het enige moment dat ik het héél druk heb op de camping, dus iedere dag komen er nieuwe mensen bij.

Eén staanplaats wordt bezet door jongelui van het dorp. Pierre neemt zich voor vaderlijk over hen te waken.

Vlak naast zijn eigen caravan komt een ander gezellig echtpaar staan en al gauw komt het belangrijkste moment van de dag: aperitief. Tafels worden bij elkaar gezet, flessen komen op tafel en iedereen neemt wat mee.

Als er ondertussen nieuwe kampeerders komen, roept Pierre: complet, complet en heeft zelf de grootste lol. Hij draagt iets over, is héél gezellig, grote mond, iedereen is in een gezellige bui, het aperitief helpt natuurlijk ook een handje.

Er wordt een mop vertelt over de Paus en Pierre lacht het hardste!

En dan komen er vragen: wat Pierre doet in z’n leven, waar zijn vrouw is, als hij er al eentje heeft, misschien heeft hij haar wel verstopt in de caravan, wat die oude auto daar doet, misschien is hij wel handelaar, de meest vreemde vragen worden op hem afgevuurd, maar hij ontwijkt ze allemaal.

En dan komt het grote moment.

Op  15 augustus is er een speciale mis voor de wijn en Pierre zal voor het eerst de ceremonie doen.

De avond tevoren heeft hij de jonge lui zijn ware identiteit verteld. Als ik hem voorstel het ook aan de anderen op de camping te vertellen, zegt hij: “Die komen toch niet in de kerk”. Maar daar heeft hij zich in vergist!

De kerk zit bomvol en alleen al vanwege de folklore van het feest, gaan de campinggasten ook. Ze zijn met stomheid geslagen! Dit hadden ze nooit verwacht en ze vinden het de mop van het jaar. Bij het aperitief na de mis, is het hét gesprek van de dag.

“Als ik zo’n pastoor had” zegt er eentje “zat ik iedere zondag in de kerk”. Maar niets is minder waar, zegt Pierre, hij heeft dit al meer gehoord en nog nooit iemand in de kerk terug gezien.

Het wordt gewaardeerd, het feit, dat hij niets gezegd heeft, om zoals hij zelf zegt: “Ik Madiran in cognito wilde leren kennen”. “Ja,ja, “ zeggen wij “de mensen stilletjes observeren, aantekeningen maken en dan zondag in de kerk, weet jij, wie wàt gedaan heeft……”

Hij moet er hartelijk om lachen.

Een man met humor.

• Nog meer van zulke verhaaltjes? http://nietzomaar.wordpress.com