Phoebe

Na vier jaar zeuren is de man eindelijk om. We krijgen een hondje! Een bruin-wit bordercolliemeisje met waanzinnig schattige rechtopstaande flapoortjes en een lief wit streepje dat vanaf haar voorhoofd tussen de oogjes door uitmondt in een aandoenlijk asymmetrische vlek om haar bruine neusje. De nog blauwe puppy-oogjes kijken verlegen richting de lens en hebben mijn hart al volledig veroverd. Over een week halen we haar op.

Help.

Ik weet eigenlijk helemaal niks van honden. Ik ben opgegroeid in een kattengezin en heb zelf ook altijd katten gehad. Soms wel vijf, nu nog twee. De enige hondenervaring die ik heb dateert van vijfentwintig jaar geleden. Ik woonde met man, toen nog experimenteel huisgenoot, in een van de rechthoekige, stenen torens van een kasteel in de Gironde, waar we als stagiaires meewerkten aan de ontwikkeling van een vakantiepark aldaar. De parkmanager moest elk weekend terug naar zijn zwangere vrouw in Nederland en wij pasten dan op zijn Golden Retriever.

De manager had er gemengde gevoelens bij. Hij vond het erg fijn dat zijn Tootsie zo dol op ons was, maar vond het een beetje jammer dat zijn grote stoere hond mijn schoothondje werd. Terwijl ik aan het werk was kwam Tootsie altijd naast me zitten en legde dan haar hoofd en voorpoten op mijn knieën. Haar verdriet toen we na een halfjaar vertrokken zal ik niet licht vergeten en haar waanzinnig enthousiaste begroeting toen ze ons een paar maanden later opeens weer tegenkwam ook niet. Maar zo voed je een hond natuurlijk niet op.

Samen met mijn zoon ben ik een snelcursus puppy aan het doen en verzamel alle informatie die ik op het internet kan vinden over opvoeden, zindelijk worden, met de katten kennis maken, vermaken, socialiseren, … En een naam natuurlijk. Na een lijst met verschillende namen te hebben opgesteld en een kleine psychologische oorlogsvoering besluiten we haar Phoebe te noemen, of kort gezegd Fiep.

Ik heb het gevoel in verwachting te zijn, vertoon zelfs tekenen van nesteldrang met poetsdoek en stofzuiger enzo. ’s Nachts overvalt me de prenatale paniek. Alle nadelen die zo’n beestje met zich meebrengt borrelen in de duisternis op, als de ratio geen thuis geeft en alle problemen uitgroeien tot onmetelijk onheil. Zwetend lig ik wakker en zie ogenuitkrabbende kattenmonsters voor me, pis en poep door het hele huis, stinkharen, nooit meer op vakantie, nergens meer tijd voor en eindeloze wandelingen in stortregens en rukwinden. Als het ochtendgloren valt maakt de paniek weer plaats voor enige relativering en vooral voor blijde verwachting.

Met een tussenpoos van een paar minuten lopen we een voor een alle drie de ‘Gamm verte’ in om de coronaprotocollen te slim af te zijn en gezellig samen de puppy-uitzet te kunnen uitzoeken. Eenmaal tussen de hondenschappen slaat de onzekerheid weer toe. Welke mand zal ze het fijnst vinden? Welk formaat tuigje gaat haar passen? Metalen voederbak of plastic? Wat voor speeltje en welk merk brokken? We hebben geen idee. Arme Phoebe. Uit haar warme nest gerukt komt ze straks bij twee venijnige katten en een stel amateurs terecht. Dat is best een flink trauma om mee te beginnen.

Toch heb ik goede hoop dat veel liefde onze onbeholpenheid enigszins kan verzachten. Tenslotte zijn we allemaal opgevoed door een stelletje amateurs.

En venijnige katten.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200507, Dieren, Korte Verhalen

Reactie van marielle op 8 Mei 2020 op 16.48: Super Dorien, het is gelukt , de hond komt dus! Het is zooo leuk... Af en toe minder, maar dat heb je met alles, toch? ik ben ook met honden opgegroeid en nadat ik mijn lieve Udo (zie mijn verhaaltje over hem) vorig jaar heb in laten slapen, heb ik weer een nieuwe kameraad en het is zo super leuk en gezellig. Wel geen puppie deze keer, maar wel een dier dat liefde geeft en om liefde vraagt. En dan die wandelingen....wat laat hij me allemaal al wel niet zien. En nu met de lockdown is het ook zo fijn om niet alleen te zijn, maar met een hele goede kameraad! Ik wens je heel veel plezier en met de opvoeding gaat het lukken, want je hebt er zin in en het is ook weer een uitdaging in het leven.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 Mei 2020 op 16.58: Goed Wilsam, dat je een asielhond hebt geadopteerd! Ik heb altijd al m'n honden uit het asiel gehaald. Er zitten daar zo verschrikkelijk veel honden die op een goede baas wachten! 't Kost iets meer geduld, maar als ze een keer zijn gewend heb je er een prima kameraad aan. Ik zou Pico niet meer kunnen missen.

Reactie van Ingrid de Eerste op 8 Mei 2020 op 18.14: Het zijn echt gezelschapsdieren zoals dat heet. En zoooo trouw. Onmisbaar. Begrijp nu ook waarom mensen helemaal in de rouw schieten als hun hond doodgaat.

Reactie van marielle op 8 Mei 2020 op 19.19: Dat klopt Ingrid, ik heb vorig jaar echt een rouwperiode gehad met het verlies van mijn hond. Mijn schouder ging op slot zitten ( capsulite) 14 dagen na doodgaan van mijn hond.

Reactie van Hans van den Bos op 9 Mei 2020 op 8.16: Wij hebben nu onze rweede Bordercollie. Heel fijne en trouwe beesten. Maar wel erg druk. Ze willen voortdurend iets voor de bazs doen. "WILL TO PLEASE" noemen de Engelsen dat. Ze vragen veel van je, maar geven er ook erg veel voor terug. Ze hebben vezl beweging nodig en ik loop er 15 km per dag mee. En nee dat is geen straf. Ik geniet er elke dag van.

Reactie van Dorine van der Marel op 9 Mei 2020 op 18.17: Dank allemaal voor de leuke, lieve en mooie reacties en de nuttige sites. Ik kan me jouw ontroerende verhaal nog herinneren Mariëlle, heel verdrietig. Ikzelf heb in de loop van de jaren vijf katten moeten begraven en heb daar ook vreselijk om getreurd. Maar nu komt er jonge energie in huis, ik maak mijn borst nat, maar sta te trappelen van ongeduld. Maandag gaan we haar ophalen.