Permis de construire - niet bang zijn

Een poos geleden had ik een klant met een groot demeure. Zo'n 600m2, 18e eeuws, authentique. De man en zijn vrouw hadden grootse plannen en de middelen om die te realiseren. Na twee jaar renoveren en restaureren, hetgeen ze mij als maître d'œuvre toevertrouwden, waren de zolders ingericht als slaapzalen voor kleinkinderen, 10 dakkapellen extra naast de 4 bestaande, een concertzaaltje voor 60 gasten met een in nederland op maat gemaakt orgel. En nog een echte engelse conservatory, waarin geslapen en gedoucht kon worden, een orangerie en nog wat meer.

Tegen het huis was een oude boerderij aangebouwd, adossé zoals de fransen dat mooi zeggen. Het maakte ooit deel uit van het propriété, maar de boerderij was door vererving 60 jaar geleden afgesplitst en werd verhuurd. Toen de huurders vertrokken, zag mijn klant zijn kans schoon en vroeg me te kijken of hij de boerderij en de grond kon verwerven. Zo zou er een groter geheel ontstaan, meer oorspronkelijk, en ontstond er weer ruimte om allerlei plannen te realiseren. Meer ruimte voor gasten, en een grote wens, een grote bibliotheek. Nadat de koop tot stand gekomen was, ontstond het idee om de oude boerderij te slopen en in plaats daarvan een gebouw te realiseren in stijl van het demeure dat al hun eigendom was. Met een grote toren.

Ik maakte schetsontwerpen, we overlegden regelmatig over de indeling en te gebruiken materialen en zo ontstond een plan dat de basis vormde voor het aanvragen van een permis de construire. Ik vond een architect die de tekeningen op basis van mijn schetsontwerpen maakte. Daarmee gewapend trok ik naar de mairie en maakte een afspraak met de maire om vòòr het indienen uit te leggen wat we van plan waren. Veel zuchten, wel veel en groot en wat zullen ze wel niet vinden in het dorp, want daar lag het landgoed middenin. Het was ook nu al het meest in het oog springende gebouw. Hij zei, goed, dien het maar in, mijn zegen heb je nog niet maar als de DDT, Direction Departementale des Territoires het goed vindt, leg ik het voor aan de gemeenteraad en dan zal het wel goed komen. Die DDT is een club op departementsniveau waar alle vergunningen op bouwgebied langs gaan.

Ik ben nogal van het polderen, dus ik sprak met de maire af dat ik zelf ook naar de DDT zou gaan om toe te lichten wat de plannen van mijn klant inhielden. Zo gezegd, zo gedaan. De DDT'ers zeiden niet wat ze ervan vonden maar luisterden wel bereidwillig naar mijn verhaal. De mairie zou snel op de hoogte gesteld worden. Na een paar weken kreeg ik via de mairie een brief van de DDT met een afwijzing. Ondersteund door een notitie van de ABF. De ABF, Architectes de Bâtiments de France is een club die namens het ministerie van cultuur op departementniveau alle zaken met Monuments Historiques in de gaten houden. Nu was het demeure geen Monument Historique, maar de DDT kwam er zelf niet uit en vroeg de ABF om advies. De reden van de afwijzing was dat het rurale karakter van het dorp aangetast zou worden door de plannen van mijn klant.

Iets dwazers had ik zelden gelezen. Tegenover het demeure van mijn klant stonden bungalows uit de jaren 70, toch niet het toonbeeld van het rurale karakter van het dorp, dat van oorsprong zeker een boerendorp was. Ik belde met mijn architect en we togen naar de ABF. Daar kregen we nul op rekest. Wat nu? Ik ging terug naar de maire, en vroeg hem wat we konden doen. Hij kwam er niet uit. De DDT wil niet en verschuilt zich achter de ABF, en hij wist niet hoe hij dat zou moeten doorbreken. Ik begon na te denken over wie er toch competent was in deze zaak. De maire of de DDT? Een bevriende patron van een bedrijf waar ik regelmatig mee werkte en ook maire geweest was, zei, Eric het is de maire die uiteindelijk beslist.

Met die wetenschap ging ik terug naar Christian, de maire. We tutoyeerden elkaar inmiddels. Dat kan wel zijn, zei hij maar dat wil nog niet zeggen dat ik teken. Daar nam ik geen genoegen mee. Als jij niet tekent, wie dan wel? De prefect? Misschien, hij zocht een uitweg waar hij zelf zonder kleerscheuren uit te voorschijn kon komen. Ik zei hem dat ik zelf contact zou zoeken met de prefecture als hij dat niet deed. Dat kwam aan en hij maakte een afspraak met de sous-prefect. Ik had intussen de bedrijven die het project zou uitvoeren op de hoogte gesteld van de procedure, en één van de ondernemers zorgde voor een lijst met 10 handtekeningen. Het ging ook om hun belang uiteraard, er was een bedrag van €800.000 mee gemoeid.

Een paar weken later ging ik met Christian naar de sous-prefect. Ook vertegenwoordigers van de DDT waren aanwezig. Ik kreeg uitgebreid de gelegenheid de plannen van mijn klant toe te lichten, tekeningen, foto's, het lijstje met handtekeningen van de bedrijven. De sous-prefect voeg me hoe hoog het hoogste punt zou zijn van het nieuwe gedeelte. Ik was er op voorbereid. Zestien meter, maar er was op zichtafstand een grote 18e eeuwse boerderij met een graanzolder die nog hoger was. Prima zei hij, niet alle châteaux hoeven het hoogste gebouw te zijn. Vervolgens stelde hij de maire de vraag waarom hij de permis de construire niet tekende. Waar was het probleem? De DDT werd niets gevraagd.

Een week later belegde ik met Christian een bijeenkomst voor belangstellenden uit het dorp. De conseil municipale was akkoord, de vergunning was binnen. Christian had zijn huid gered.

RENOVATIES en RESTAURATIES

Cabinet van Keulen is sinds 2007 specialist in renovaties en restauraties in Frankrijk. Gewend aan grote, complexe projecten. 

Maîtrise d'œuvre, renovaties

info@cabinetvankeulen.com

+33 633530684

cabinetvankeulen.com

Château de Gajan

47230 Lavardac

Dit is een advertorial. Gelieve uitsluitend per mail of telefoon contact op te nemen.