Een ietsje meer

De voorbije dagen verbleven we op het landgoed Le Manoir de Montauriol. In een vorige aflevering hadden we er het al over. Dit wordt, vanaf januari, onze nieuwe habitat.

Nu moet het gezegd, Frankrijk heeft enkele topfotografen in zijn rangen. En bijna allemaal werken ze in één of ander immokantoor. Toen ik in januari op huizenjacht ging in de Dordogne had ik een lijstje samengesteld van huizen die ik zeker moest zien. Gevonden op het internet aan de hand van veelal prachtige foto’s. Ik tuimelde van de ene verbazing in de andere bouwval. Maar toch waren ze er in geslaagd om er prachtige kiekjes van te maken. 

Als je de foto’s van het landgoed op de site bekijkt ziet het er zalig uit. Maar de werkelijkheid is niet op fotopapier vast te leggen. En dat ligt heus niet aan de fotograaf van dienst.

Het uitzicht. De rust. De uitgestrektheid. Het overvalt je. Bedwelmt je. Neemt je mee terug in de tijd. Zo zag het er honderd jaar geleden uit. En zo zal het er wellicht binnen honderd jaar nog uitzien.

Op een ochtend werden we naar buiten gelokt door de roep van communicerende dieren. We hadden al snel in de gaten dat het hier geen ijsberen betrof maar iets van de gevleugelde soort. In de verte riep een gevederde vriend, vlakbij in de grote lindeboom volgde het antwoord. Na enkele minuten koffieklets spreidde een uil zijn gigantische vleugels en zweefde van ons weg, gedragen door een onzichtbare bries. Beiden voelden we ons opgelaten als kleine kinderen in een snoepjeswinkel.

Zonne, het andere kleine kind van dienst, vond het allemaal geweldig. Zij voelde zich als een vis in het water, ging bij iedereen op schoot en probeerde de nieuwe indrukken op te slaan in haar kleine hoofdje.

Ik wil niks afdoen van de streek rond Ribérac waar we momenteel nog vertoeven. Maar waar we heengaan is het toch nog nét iets meer van alles. Iets groener. Iets levendiger. Iets verzorgder. Iets stiller.

Als je even de moeite neemt om te grasduinen op onze blog zal je merken dat je in het leven moet geloven en vertrouwen. In juli, nauwelijks drie maand terug, waren de stukjes die we toen schreven nu niet meteen het toppunt van vrolijkheid. Maar toch bleven we rotsvast geloven dat we met onze verhuis naar La Douce France de juiste beslissing hadden genomen. En dat blijkt nu.

De ervaringen die we in Le Manoir de Montauriol zullen opdoen zijn onbetaalbaar. En brengen ons weer een stukje dichter bij de verwezenlijking van onze droom.

Ik val in herhaling, maar dat zult u me niet kwalijk nemen. “Wat we zijn is wat we ooit hebben gedacht.”

Ontmoette u al  eens een uil?

Hebt u ook zo’n hekel aan zwerfvuil?

En graaft u voor een ander ook wel eens een kuil?

Geen hangijzer is ons te heet, geen onderwerp gaan we uit de weg. Ook niet in een volgende aflevering van les deux fromages en France. Van uw correspondent ter plaatse.

A+ 

Koen

• http://detweekaas.blogspot.fr/