Over kinderen op een Frans boerderijtje, kwaliteitje mevrouw!

‘De varkentjes zijn een beetje bang’, zeg ik tegen de twee zusjes, die een beetje bang zijn. ‘Maar je kunt ze aaien. Kijk maar’. Ik kriebel Arthur achter zijn oor.  De meisjes kijken veilig vanachter het hek naar de slobberende beesten. Zoals de meesten, in het begin. Niet zo lang geleden stonden ze nog bij Parijs in de file.

‘Zullen we de koeien buiten zetten?’, vraag ik aan de oudste twee. ‘Ze doen niets hoor, het zijn allebei hele brave koeien’. Terwijl de brave beesten de stal uit wandelen schuilt het tweetal bij hun vader. Elk achter een bil en dan om het hoekje kijken.‘ALLEZ les filles !’, roep ik tegen de tanende koeien. ‘ALLEZ en ik geef er één een tik op de kont. Niet te hard natuurlijk, want dat is zielig.  De twee zusjes huppelen mee, je ziet al hoe hun vakantie gaat verlopen.

 ‘Ik ben inspectrice voor het basisonderwijs’, zegt de vrouw die in het bakkershuis logeert. Ze heeft een streepje voor, want ze is gek is op mijn varkentjes.
‘Wat inspecteer je?’, vraag ik haar.
De kwaliteit. We doen aan kwaliteitsbewaking’.

Ik probeer ook kwaliteit te leveren.

‘Weet je, Alex’, zegt het kleine hummeltje. Ze kijkt even om zich heen, maar er is niemand in de buurt.  ‘Weet je’, fluistert ze, ‘volgens mij zitten er kabouters in onze achtertuin’. Ze is er al een paar dagen, we kunnen het goed vinden samen.
‘Oh ja joh?’, zeg ik.
‘Ja, ik heb rode puntmutsjes zien bewegen in de struiken’.  Het meiske heeft bolle wangetjes, een vlechtje in het haar en een klein wipneusje, ze is zelf een beetje een kabouter.  Met drie oudere broers is ze een beetje op zichzelf aangewezen. En op haar eigen fantasie.
‘Nou, dat zou best eens kunnen’, zeg ik. ‘Je zou wat brood kunnen neerleggen waar je het zag bewegen. En dan morgenochtend kijken of het er nog ligt’...

‘Ja hoor, Alex, ze zitten er’, fluistert ze de volgende ochtend. ‘Het brood is weg, foetsie’.  Met haar armpjes wijd maakt ze het foetsie-gebaar. Ze lacht tevreden en ik ook.
‘Waarom fluister je eigenlijk?’, vraag ik zachtjes.
‘Nou’, zegt ze en ze kijkt nog even om, ‘mijn pappa en mamma, die hébben het niet zo op kabouters’.

‘We controleren alleen wat we kunnen meten’, zegt de inspectrice van het basisonderwijs. Ze duwt haar dochtertje opzij en aait Arthur, want Arthur is haar favoriete varkentje.
‘Onze normen zijn kwantitatief’,  zegt ze ostentatief.

Hoeveel kwaliteit biedt de man, die een hummel de aangekleede kip doet ontdekken?

Een jong gezinnetje, ze zijn net aangekomen. Ik maak een praatje op het erf met pappa en mamma. Een jochie van een jaar of zes zwerft een beetje uit.
‘Alleen bij Parijs hadden we even file’, zegt de pappa.
Dan komt het jochie teruggerend vanuit een uithoek van het erf. Met van die grote, verbaasde kinderogen.
‘Mamma, mamma,’, roept hij, ‘mamma, mamma, daar loopt een aangekleede kip. Kijk, DAAR!!’.
Inderdaad loopt bij het hek een kip. Maar zo kent dit ventje kippen niet. Een kip is zo’n ding dat bij de slager in de vitrine ligt. Geplukt en al.

‘Inderdaad, dat komt voor’, zegt de inspectrice van het basisonderwijs.
‘Dus soms leren kinderen méér op een kleine school dan op een andere, grotere school, maar omdat zo'n school te klein is moet die de deuren sluiten?’
‘Ja, dat is gebeurd’.
‘Waar dan?’
‘Het zijn echt leuke varkentjes’, zegt ze.

De twee zusjes blijven nog een weekje langer in het ene huis. In het andere huis zijn wel nieuwe gasten aangekomen. Er is een jongetje bij, hij past gemakkelijk achter twee grote-mensen benen.
‘Ze zijn een beetje bang, de varkentjes’, zegt het ene zusje.
‘Maar je kunt ze wel aaien hoor’, zegt de andere. ‘Kijk maar’. Ze kriebelt Arthur achter zijn oor.
Het jongetje kijkt veilig vanachter het hek naar de slobberende beesten. In Parijs heeft het gezin langzaam rijdend verkeer gehad.
‘En nu gaan de koeien naar buiten’, zegt de ene zus.
‘Kijk maar’, zegt de ander. Ze openen elk een staldeur.
‘Ze doen niets hoor'.
‘Het zijn hele brave koeien’.
‘ALLEZ les filles !’, roepen ze samen, ‘ALLEZ’  en ze slaan allebei een koe op de kont. Al moet je het eigenlijk aaien noemen. Het nieuwe jongetje huppelt mee. Je ziet het aankomen, die pakt morgen ook een stok.

Je kunt het bij ons niet meten en een norm is er ook niet. Als het hier een school was waren we nooit open gegaan en zelfs als boerderijtje moeten we eigenlijk dicht.