Over domme Franse boertjes en de Nederlandse klotezomer

Het was een moeilijk zomer in mijn oude vaderland. Nederland was ondergedompeld in een vloeibare rouw die dagelijks de sloten en meren vulde. Ik zag de afhangende schouders en had te doen met mijn oude landgenoten. Ik had heel graag een paar van onze domme boertjes gestuurd om de mensen te redden.

We hadden het geluk om in een dorpje terecht te komen waar boerenfamilies op het erf nog hun varken slachtten. Dat kwam goed uit, we wilden graag onze eigen varkens en dat slachten moest ik leren. We belandden bij wat mijn leermeester zou worden. Even bleven zijn armen stug over elkaar, maar al snel gingen ze wijd open.
Na een keer meekijken hanteer ik later gedurende onze tweede winter zelf het slagersmes. De eerste keer doe je maar wat en de tweede keer maak je een paar goede sneden. De derde keer wil je het echt beter doen. Geconcentreerd werk ik me door dat derde varken heen als ik plots de draad kwijt ben. Ik sta met een stuk slokdarm in mijn ene hand en een glibberig mes in mijn andere, mijn hoofd half in de buikholte van het dode dier, maar in welke richting ik verder snijden moet, het is me ontschoten. Mijn gepensioneerde leermeester is net wat verderop met een varkensonderdeel bezig. Twee mannen houden het dier voor me open, dat gaat heel beschaafd met een vinger door het vel. Achteloos kletsen de twee over de jacht van de dag ervoor, dat openhouden is al tientallen jaren één van hun taken.

Ik kruip uit de buikholte tevoorschijn en vraag: ‘en nu Jean? Moet de slokdarm eerst of moet ik juist naar boven om de ribben door te hakken?’.
De twee kijken elkaar verschrikt aan.
‘Geen idee’, zegt de één.
‘Al sla je me dood’, zegt de ander.
Ze hebben er bij honderd varkens met hun neus bovenop gestaan, maar hoe je snijden moet, ze hebben geen idee.

Het heeft iets doms als je niet verder kijkt dan je neus lang is. Zo zijn wij niet. Wij willen alles weten en zeggen al snel hoe het beter kan.

Eén van de varkens-openhouders, Tonton (oompje) jaagt in het slachtseizoen op wilde zwijnen, het bloed vloeit hier rijkelijk in de wintermaanden. Op een dag staat hij tijdens de drijfjacht langs de weg geposteerd. Het werk van uren door vele mannen met grote meuten jachthonden wordt afgerond door de man die het vluchtende everzwijn opwacht. Tonton staat met zijn geweer in de arm over de velden te turen. En ja hoor, in de verte verschijnt een zwijn en het rent recht op hem af. Tonton legt aan, het beest zal vlak langs hem komen. Tonton wacht op het juiste moment, het zwijn nadert de weg, nog heel even…. en dan…. hij haalt de trekker over.
‘KLIK’. Het zwijn kijkt even op en aarzelt.
Nog een keer.
‘KLIK’.
Dan ontsnapt het beest uit zijn omcirkeling en maakt er een verspilde ochtend van.
Tonton opent zijn dubbelloops: ‘Merde, mijn geweer vanochtend niet geladen!’.
De week erna zijn de reeën aan de beurt. Tonton staat weer met zijn geweer op zijn post en verdomd als het niet waar is: een hert nadert en rent, veel rapper dan dat zwijn, zijn kant op. Tonton legt aan. Maar wacht eens even… Heb ik mijn geweer wel geladen? Snel opent hij de dubbelloops. ‘Gelukkig, twee kogels’, zegt hij opgelucht en legt het ding weer tegen zijn schouder. Maar waar is dat reetje nou gebleven? Het is nergens te bekennen en het speelt die avond in het bos een potje boerenbridge met het everzwijn.
Zo dom zijn wij niet, wij hadden wel drie keer in de loop gekeken.

Na twee jaar in de kont van Frankrijk vraagt een vriend: ‘door wie wordt je hier geïnspireerd?’.
Ik hoef niet lang na te denken.
‘De boertjes’, zeg ik.
‘Oh ja joh?’, zegt hij verbaasd. Ik vertel over het hooien en over de droogte.

Als je hebt gezaaid wil je dat het een beetje regent, langdurige droogte is funest. Als je nog een groentje bent gaat dat zo: je kijkt op internet naar het weerbericht. Geen regen. Je doet een klusje. Je kijkt op een andere website. En daarna weer bij de eerste. Nog steeds geen regen. Als het lang duurt bel je de agrarische weerdienst. Je wil alles weten. Je loopt de akker op, is er al wat te zien ?
Zo doen de boertjes het niet. Die repareren een hek of ruimen de zolder op. De mensen worden heel oud in deze streek.

Als je wil hooien moet het juist een paar dagen warm zijn. Soms komt de warmte vroeg, dan moet je in mei al aan de slag, ik miste er eens een bruimoft door. Maar dit jaar wilde ook bij ons de zon niet komen. Het regende steeds tussendoor en verregende hooi, dat hadden we al eens gehad.

Dus er was genoeg reden voor grote onrust, het werd zelfs juli maar toch, en dan lach ik, het was een makkie. Ik ben in tien jaar een beetje een boertje geworden. Nog niet volleerd, maar het gaat stukken beter. Wat komt dat komt. Je kunt er toch niets aan veranderen. Ik heb niet eens naar het weerbericht gekeken, ik heb de zolder opgeruimd.

Dit voorjaar kregen we een paar mailtjes waarin de mensen vroegen wat voor weer het bij ons was. Al wéken voordat ze bij ons op vakantie zouden komen. Want ach, het regende zo in Nederland.

'Hebben die mensen niets om een keertje lekker op te ruimen', dacht ik dan, 'een schuur, of een vliering of zoiets?'. Dat hield ik natuurlijk voor me, ik stelde ze juist gerust.  ‘Het is hier licht bewolkt en aangenaam’, schreef ik dan, digitaal liegen is niet moeilijk. Toch vergat ik soms even wat voor druktemaker ik zelf was, nog niet zo lang geleden. Dan vroeg ik me af,  zoiets komt in een flits,  waarom sommige mensen zo ontzettend dom bezig zijn als het klote-weer is.