Ouder worden in Frankrijk

Zijn er Nederlanders in Frankrijk die ervaring hebben met ouder worden? Moet je proberen om terug naar Ned. te gaan na 25 jaar in Frankrijk of kun je hier ook goed geholpen worden als je vermogen om Frans te spreken enorm is afgenomen door ouderdom? Wie heeft ervaring?

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20150322, Ouderverzorging

Reactie van edith janzen op 23 Maart 2015 op 16.49: Hoe welkom zijn nederlanders nog in NL? Vooral als ze niet meer zo goed een zelfstandig leven kunnen leiden? Volg het NL nieuws en de aktualiteitenprogramma's en als bejaarde denk je dan echt niet meer dat je naar NL wilt/kunt/mag. Met de nieuwe ontwikkelingen, moet je ook in NL veel hulp en zorg zelf betalen. De afroep-/inval-/reguliere hulp in NL spreekt ook niet altijd maar nederlands...

Reactie van Augusta op 23 Maart 2015 op 17.36: Ik heb nog motivatie genoeg om sommige nederlandse "Ouder wordende van Dagen" in Frankrijk te lezen... -;)

Reactie van Evert van der Weide op 23 Maart 2015 op 18.15: J.v. Trier G. d'Olivat ik werk op een andere manier van leren dan middels schoolboeken. Leren is ontdekken dat iets mogelijk is.

Reactie van Augusta op 23 Maart 2015 op 18.24: @Gerard, fijn dat je begrijpt wat ik bedoel! Het begint met de speen die plaats maakt voor de paplepel. Vervolgens scholing. Daarbij moet gesport worden, want dat is gezond, om tanden moet een beugeltje want die ene tand staat een tikkie scheef, dansles want dat hoort bij de opvoeding, pianoles want dat hoort ook bij de opvoeding. En als je op een bepaald moment effies geen zin meer hebt, ook wel een "motivatieprobleem" genoemd, dan maaaaak je maar zin werd mij streng toegesproken.

Eenmaal met pensioen, valt de opgelegde motivatie weg. Je mag doen en laten op momenten die jou het beste uitkomen. Wat overblijft is persoonlijke interesse voor diverse activiteiten, lectuur of helemaal niets. Daar heb je geen "motivatie" voor nodig.

Maar o wee als je, zoals jouw voorbeeld van de pepernoten, een "verzorgingstehuis" terecht komt. Daar steekt "motivatie" z'n kop weer om de deur. Dan word je verondersteld weer een balletje naar je overbuurman te gooien, accordeonmuziek aan te horen en macaroniarmbanden te fabrieken want dat hoort allemaal bij preventie van aftakeling, heeft de wetenschap bevonden. En als je die "motivatie" mist, tja dan zou je wel weer eens kunnen horen "dan maakt U maar zin, mevrouwtje."

Reactie van Evert van der Weide op 23 Maart 2015 op 18.43: Ik heb zelf gewerkt in een verpleeghuis Augusta en ik heb altijd wat moeite gehad met dat quasi opgewekt doen, terwijl niemand opgewekt lijkt te voelen. Echte aandacht werkt beter.

En Olivier je hebt een halflege beker of een halfvolle beker. Ofwel als je oud bent kun je nog steeds ontdekken dat iets mogelijk is. Geef nooit op.

Reactie van Augusta op 23 Maart 2015 op 18.43: @Evert, dansles heeft mij laten ontdekken dat leren dansen (in mijn geval) onmogelijk is.... -;)

Dat was voor mij de druppel die de motivatie-emmer heeft doen overlopen, waar de voeten van de partners ook flink aan motivatie begonnen te verliezen.

En zo heb ik er nog wel een paar.... Maar nu "moet" ik niet meer en dat is puur geluk zolang als het duurt.....

Reactie van Evert van der Weide op 23 Maart 2015 op 18.59: Gerard, dat zal ik proberen te onthouden, want boven je schrijven heb je de lange naam staan.

Reactie van Evert van der Weide op 23 Maart 2015 op 19.00: Enne leuk om je te ontmoeten.

Reactie van Evert van der Weide op 23 Maart 2015 op 19.11: Augusta, waardoor is leren dansen onmogelijk. Als je dat hier wilt vertellen?

Overleden Reactie van Boudewijn Bolderheij op 24 Maart 2015 op 7.53: Om eens even lekker naast het onderwerp te gaan zitten ......

Ook ik kan niet leren dansen en dus niet dansen.
Mijn dansleraar had daar zo de ....... In dat hij mij bijna beval op gratis privé lessen te komen. Onder de indruk van de gedrevenheid van het echtpaar deden wij dat. Hun motto was: wij leren iedereen dansen. Na een paar privé lessen was hij totaal gedesillusioneerd en gaf het op.

Daarintegen kan ik heel goed kletsen. Toch?