Ouah! Ouah! Oui! Oui!

NEDERLANDS ONDERAAN

L’autre jour, un article du Monde a attiré mon attention sur le fait que promener son chien est une des dernières manières socialement correctes pour parler à des inconnus. Oui, c’est un fait: à l’ère du ‘téléphone intelligent’ et de la méfiance instinctive post-covidienne, la norme est clairement de respecter le droit de chacun à rester dans sa bulle. Et donc de ne plus parler aux passants. Sauf dans les aires de jeux pour petits enfants, où l’on bavarde entre (grands-)parents tout en surveillant les chers bambins, et lorsqu’on promène son chien. Mais, pour parler, il faut du vocabulaire. Alors, voici, pour les Néerlandais sortant quotidiennement leur ami canin dans des rues françaises, le minimum de termes spécifiques pour pouvoir en parler. Votre brave toutou a un museau, des babines, une truffe, une gueule, des crocs. Ses pattes sont pourvues de griffes et de coussinets. Quand il a envie de sortir, il jappe, bat de la queue et vous apporte sa laisse. Vous pouvez alors, selon votre humeur, aller le promener (corvée pour qu’il fasse ses besoins… surtout par un temps de chien, ou sous la canicule), ou vous promener avec lui (entre bons amis). Selon son humeur, il va aboyer (ouah, ouah!), gémir (douleur), glappir (peur) ou gronder de façon menaçante. Il adore être caressé, et vous rapporter le baton que vous aurez jeté dans une pièce d’eau… pour bien sûr s’ébrouer juste à côté de vous. Bien. Vous voici à présent pourvu pour aller à la rencontre de vos concitoy-chiens, ce qui peut, l’histoire l’a souvent démontré, vous changer la vie si vous rencontrez une beauté… qui a du chien!

Les 101 dalmatiens

> le début https://www.youtube.com/watch?v=IwlQFoDcio0

> la rencontre https://www.youtube.com/watch?v=vGhnF1omcd8

NL: Laatst werd ik er in een artikel in Le Monde op gewezen dat het uitlaten van je hond een van de laatste sociaal correcte manieren is om met vreemden te praten. Ja, het is een feit: in het tijdperk van de smartphone en het instinctieve post-covidiale wantrouwen is het duidelijk de norm om het recht van eenieder te respecteren om in de eigen bubbel te blijven. En dus niet te praten met voorbijgangers. Behalve op speelplaatsen voor kleine kinderen, waar (groot)ouders kletsen terwijl ze hun kleintjes in de gaten houden, en bij het uitlaten van een hond. Maar om te praten heb je een woordenschat nodig. Dus, voor de Nederlanders die elke dag met hun hondenvriend de Franse straten opgaan, bij deze het minimale aantal specifieke termen om erover te kunnen praten. Uw brave hond heeft een snuit, lippen, neus, mond en hoektanden. Zijn poten zijn uitgerust met klauwen en voetzolen. Als hij naar buiten wil, blaft hij, kwispelt met zijn staart en brengt u zijn riem. U kunt dan, afhankelijk van uw stemming, ‘le promener’ (een karwei om hem zijn behoefte te laten doen... vooral in hondendagen of in de hitte), of ‘se promener avec lui’ (tussen goede vrienden). Afhankelijk van zijn stemming zal hij blaffen (wow, wow!), janken (pijn), gillen (angst) of dreigend grommen. Hij vindt het heerlijk om geaaid te worden, en om je de stok die je in een meertje hebt gegooid terug te brengen... om daarna u met duizend druppels water te bedanken, natuurlijk. Goed. U bent nu uitgerust om het hondengesprek aan te gaan en zo andere hondenliefhebbers te ontmoeten, wat, zoals de geschiedenis vaak heeft aangetoond, uw leven kan veranderen als u een schoonheid tegenkomt... die iets speciaals in zich heeft!

De 101 dalmatiërs

> het begin https://www.youtube.com/watch?v=IwlQFoDcio0

> de ontmoeting https://www.youtube.com/watch?v=vGhnF1omcd8