Ooit een muizenplaag ondergaan?

Veeboeren in het Friese veengebied kampen deze zomer, net als in 2014, opnieuw met een gigantische muizenplaag. Het aantal van die knagende veelvraten wordt geschat op tussen de vijf- en de twintigduizend muizen per h-e-c-t-a-r-e. Om die legerschare wat uit te dunnen, proberen boeren met het onder water pompen van hun weilanden de muizen te verzuipen. Daarmee plezieren zij honderden meeuwen die – als enige effectieve natuurlijke vijand -  nu goed van pas komen. De half verzopen muizen komen, in een poging hun leven te redden, bovengronds. Hun lotgenoten die het niet hebben gered, komen bovendrijven. Levend of dood – dat zal de meeuwen een zorg zijn. Zij pikken hun prooi geroutineerd op en werken die al vliegend gretig naar binnen. NRC zag daarin “een waterballet van muizen en meeuwen met als slotscène de dood.”

IK heb heel wat jaartjes geleden (‘il y a un petit moment’, zoals Fransen dat dan wat verhullend aanduiden) ook een muizenjaar mee gemaakt.  Tjoe hé….. wat een overbevolking!

Ik heb daar toen dit over geschreven:

Twee soorten muizen hebben mijn terrein veroverd: in de voortuin huizen de langgestaarte tuinmuizen, achter het huis hebben de spitsneuzige woelmuizen zich gevestigd. De laatste laten zich nauwelijks zien, maar de eerste kun je ’s morgens, als de zonnestralen krachtig genoeg zijn, op je dooie gemak bewonderen. Dan komen zij uit de spleten van de natuurstenen muurtjes te voorschijn, knipogen tegen het felle licht en beginnen, als zij zich even hebben opgewarmd, met hun toilet. Zittend op de achterpoten wrijven zij met hun beide voorlopers ijverig over hun bek en achter de oren, net als hun grootste liefhebber: de kat. Daarna beginnen zij hun speurtocht naar voedsel, soms tot bovenin een boom. Vanochtend zagen we er een in het topje van een nog bladloze sleedoorn, op zoek naar….. ik zou niet weten wat. Voor luizen is het nog te vroeg in het jaar en de openspringende bloesemknoppen blijken onaangetast.

De woelmuizen zoeken het lager. Zij maken in vooral de boomgaard lange, ondergrondse loopgraven met talrijke ingangen. De grasmat lijkt daar wel een vergiet. Als je er rustig voor gaat zitten, kun je ze soms van het ene naar het andere gat zien rennen. Dat doen ze zo vaak dat er in het gras meterslange paden uitgesleten raken. Sommige daarvan zijn extra breed en kaal tot op het leem. Dat zijn de snelwegen. Vandaar takken zich smallere, dus minder vaak gebruikte straten af. Als je goed kijkt, ontdek je hier en daar zelfs een rotonde.

 De buurtkatten zijn er blij mee. Die zitten, roerloos als een sphinx, maar wel lekker in de zon, minuten lang bij zo’n muizengat te loeren tot een muis zich roekeloos als verse hap aandient. Dat kan, wat mij betreft, zich niet vaak genoeg voordoen. Goed, het is puur natuur en allemaal heel aandoenlijk. Maar straks rennen die krengen weer ondergronds naar mijn wortelenbed en vreten van onderaf en onopgemerkt weer een paar  van die worteltjes helemaal weg. Of helemaal? Kom, denk je, vandaag eten we wortelen, met peultjes. Je trekt aan het loof en verrek!…. dat gaat gemakkelijk! Je staat met een bos groen in je hand, aan de onderkant waarvan wat oranje velletjes bengelen. De muizen hebben de penen tot vlak aan de bovenkant opgevreten. Ze hebben nog wel losse halve bolletjes, een soort oranje hoedjes, voor je over gelaten. En als ze wat van menu willen veranderen, doen ze hetzelfde met de rode bieten. De lieverds!