Van het uiterste noorden van Holland naar het uiterste zuiden van Frankrijk

DEEL 1

De eerste 15 jaar, de eerste 7 huizen:

1. Ons eerste huis was een afbraakpand in Den Helder.
Daar werd onze eerste dochter geboren en kwam het plafond boven het,
lege, kraambed naar beneden. Ook werd Janine ontslagen, door het christelijke schoolbestuur wegens bewezen geachte sex voor het huwelijk. Dat klopte :-) .

2. In Opmeer waar ik werkte stonden nog wat bejaarden flats leeg. Daarvan kregen wij er één. De twee nonnetjes in de flat er tegenover liepen over van moederlijke gevoelens. Janine kreeg eerst een baan in de twee klassige gemeenteschool en later bij de veel grotere (inteelt) school voor moeilijke lerende kinderen. Er werd feest gevierd als er weer één tot tien kon tellen. Die flat en die banen werden overigens door de burgemeester geregeld.

3. Toen volgde een rijtjes huis in Hoogwoud, aan de andere kant van de provinciale weg. Wat een overdonderende hoeveelheid ruimte. Tijd voor een tweede dochter. Janine genoot van dat dorp waar iedereen belangstelling had. Eerst voor haar buik en de peuter ernaast, toen voor de inhoud van de kinderwagen en diezelfde peuter. Na de geboorte van die tweede dochter klopte de huisarts op Janines buik en zij troostend tegen mij, "daar zitten nog wel drie jongetjes in hoor.". Die zijn er nooit gekomen. Het was een rijtje van zes, wij, een buurman met WAO en vier andere jonge vaders. Toen de vierde (!) zich op een provinciale weg dood gereden had wilde Janine stante pede verhuizen.

4. Wij kochten (sleutelgeld) een piep klein winkeltje met een groot huis erboven in Tuindorp Oostzaan en bleven daar tot plezier van de buurt exact negen maanden wonen. Toen kochten wij de winkel van mijn vader voor één gulden en alle schulden.

5. Boven die winkel in Amsterdam Oud Zuid gingen wij wonen, dat spaarde de huur van die eerste winkel uit en Janine kon in Amsterdam ingezet worden. Het was weer een piepklein huisje. Iedere nacht kwam onze kat een muis brengen en omdat wij daarin geen interesse hadden at ze 'm daarna met smaak, naast ons bed, op. Over het levertje gleed je dan de volgende morgen uit. Ook iedere nacht zo ongeveer half één hadden de trambestuurders lol. Met gillende en knarsende wielen afremmen in een bocht en iedereen in een straal van honderden meters was wakker.

6. Wij vluchten, voor enkele maanden, naar een huurhuis in Maarssenbroek waar verder niets over te vertellen is.

7. Ons eerste koophuis, weer een rijtjes huis, stond in Amstelveen. Daar sloegen we gezamenlijk op een ochtend, zonder ook maar iets af te dekken, de nutteloze "gashaardschouw" er uit. Daar schreef onze oudste dochter aan de burgemeester dat het niet eerlijk was om haar zandbak op te heffen. Daar maakte ik ruzie met het kerkbestuur omdat de organist nog slechter speelde dan ik zelf zou doen. Daar moest Janine, die de kinderdiensten leiden, een kwartier staand haar verhaal doen aan een zittend kerkbestuur. Einde van onze kerkelijkheid. Daar ook onze eerste hond, Duck, een zwerver uit Seo de Urgel. Hij kon het zwerven niet laten. Toen kwamen de plannen om tramlijn 5, één van de twee waarom we uit huis 5 gevlucht waren, door te trekken. Nog geen 30 meter tussen ons en lijn 5, wij weer op de vlucht.

Zo dat waren de eerste 7 huizen die wij gemiddeld 2 jaar bewoonde.
Ieder huis heeft ook zijn eigen geluksmomenten.
Overigens soms heb ik, om het leesbaar te houden,
een klein beetje aan geschiedvervalsing gedaan.

DEEL 2

________________________________
Hieronder komen, ook / juist, de Franse huizen aan bod.


8. Toen kwam er een geschakelde "villa" in Aalsmeer in een kackbuurtje. Tussen de huizen de garages, achter de huizen aanlegsteigers. Rechts van ons iemand die net zijn afvalverwerkingsbedijf aan Amerikanen had verkocht en omdat te vieren het huis van binnen met roze marmer had laten bekleden. Zijn eerste Testa Rosa werd, volgens de politie, gewoon gejat door wat draadjes door te verbinden. Zijn tweede werd over de Mercedes S van zijn vrouw heen weg getild. Links een soort accountant die volgens mij ook het zwarte geld voor zijn clientèle "begeleiden". Tegenover ons een hoekman die zijn stress probeerde op te lossen met alcohol. En zo dan een buurtje vol. Op 5 minuten lopen was een bijna perfect restaurant. De eigenaar/kok kookte geweldig, als hij niet te dronken was. Maar daar had de oude kelner wat op gevonden. "Goeden avond mevrouw - meneer, fijn u weer te zien, meneer is redelijk nuchter, u kunt bestellen wat u wilt. Wij hebben schitterende kreeften. OF. Meneer heeft hem aardig geraakt, ik zou mij beperken tot de specialiteiten van de kok, die kan meneer altijd aan." En daar stond diezelfde kreeft dan weer bij. Onze oudste ging uit huis, maar bleef wel opvallend dichtbij wonen. Onze huisarts bewees dat in zijn praktijk 100% meer kinderen met kanker voorkwamen dan gemiddeld in Nederland. Den Haag reageerde koeltjes: "De populatie waarop u uw cijfers baseert is te klein." Elders in Den Haag wijzigde een ambtenaar met één pennenstreek de aanvliegroutes van Schiphol Oost. De dak pannen lagen te klapperen, witte tuinmeubelen waren na één seizoen mat grijs. Wij weer op zoek naar een stiller plekje. Duck overleed hier.

9. Het werd een vrij staande woonboerderij aan een idyllisch riviertje, de Kromme Mijdrecht. Vroeger hoorde het bij Woerdense Verlaat, later bij de Ronde Venen, plaats aanduiding: Wilnis. Bijna totale stilte, weinig auto's soms een motor. Mijn werk was verplaatst naar Uithoorn dus ik kon na het werk geweldig ontstressen door de tocht langs de Amstel en de Kromme Mijdrecht. Hier was het, waar bleek dat Janine's aortaklep maar voor 10% werkte. Een Ross-operatie (balletje balletje met hart kleppen) was de oplossing. Hier was het waar ik mijzelf aan een paracetamol-vergiftiging hielp (een speciaal dieet was de oplossing) en op de koop toe aan een totale uitputting. Hier kregen we ook Hannes, officieel Hertog Hannes, een bruine New Foundlander, die ik ieder jaar in april schoor. Op één van mijn wandelingen kwam ik een stel tegen elkaar op snoevende mensen tegen. Één zei: "Meneer ik ken echt alle hondenrassen maar deze niet." Dit is een Terre Neuve Nude mevrouw. "Die ken ik niet." Hij staat voor u mevrouw. Hier was het waar ik met een jonge agent een Rottweiler van de verdrinkingsdood redde. De agent nam onmiddellijk de leiding, gaf mij opdrachten die ik zonder twijfelen uitvoerde. Uiteindelijk hadden wij het onderkoelde dier in een lauw bad, zeeg de agent neer en zat te snikken. Hier was het ook dat er een oude auto op ons oprijpad verscheen. De bestuurder belde aan. Janine deed open. Hij zat weer in z'n auto en vroeg naar haar man. Wij wisselde van plek. "Ik heb iets heel ergs gedaan, wilt u de politie bellen?" Jawel, dat wil ik wel maar dan moet ik iets meer weten, anders komen ze echt niet. Na enig heen en weer gepraat: "Ik heb mijn dochter gedood." Ik zal de politie bellen tot zo." Nu hadden wij het kengetal van Alphen aan de Rijn, hoorde onder het politiebureau van Mijdrecht wat zijn taken meestal liet waarnemen door Maarssenbroek. Het duurde dus even voor ik mijn verhaal kon doen. Maarssenbroek liet duidelijk merken mij niet te geloven. Zei dat ze niet voldoende bezetting hadden en stuurde uiteindelijk één agent, want stel je voor dat het wel waar was. Die agent hoorde onderweg dat er in Amsterdam inderdaad een meisje was vermoord en dat er van de dader geen spoor was. Dat maakte de agent wat nerveus. Ondertussen had ik de man naar binnen gekletst, onder (zijn) voorwaarde dat Janine in de keuken bleef en hij in de zitkamer. Nooit van m'n leven iemand gezien die zo uit zijn lood geslagen was. Na een dik half uur kwam die ene agent, met getrokken revolver, de zitkamer in. "Hé zeg, doe weg dat ding, ben je helemaal be......." Zei ik. Ja maar: Stotterde agent. Tot mijn verbazing nam die ene agent de man mee naar Maarssenbroek met achterlating van de sleutels van de oude auto. Twee maanden later kreeg ik een brief dat ik erkend werd als slachtoffer van een gewelds misdrijf. Het aantal (race) fietsers, auto's en motoren verdubbelde bijna ieder jaar in de weekeinden was het geen stil plekje meer. Weer wijzigden een ambtenaar een aanvliegroute, nu kregen wij het advies de dakpannen met rvs schroeven vast te zetten en ons abonnement op Schiphol Info werd gratis vernieuwd. Dat en mijn totale uitputting deed ons besluiten een ander plekje te gaan zoeken. De wandelingen met Hannes over bevroren vaarten en door natuurgebieden zal ik nooit vergeten.

10. Tijdens één van de laatste jaren in Wilnis konden wij ons als extraatje een camper veroorloven. Van buiten was het een poenig ding met o.a. de voorruit van een kleine bus, van binnen was het een oergezellig huisje van 14m2 met alles wat een mens maar kan wensen: vloeistof CV, 2 dubbele bedden, keukentje, douche, WC, wasbakje, zitje voor 5, voldoende ruimte voor van alles en nog wat. Ik durf te verdedigen dat de door mij "Turtel" genoemde camper in ons rijtje huizen thuis hoort. Ook om dat sommige weken in Turtel tot de bijzonderste en/of gelukkigste van ons leven behoorden. Wij gebruikte Turtel om ons te ontspannen en om het ideale huis in Frankrijk te zoeken én te vinden en ik gebruikte Turtel om met kleinzonen door Nederland, België, Frankrijk en Spanje te trekken. Wij stonden het liefst wild. Na 15 jaar hebben wij Turtel met pijn in ons hart moeten verkopen.

Samen met Turtel hebben wij 45 Franse objecten bezocht die, volgens internet of een makelaar, aan onze wensen voldeden. Alle bezoeken begonnen met een hand aan mijn oorschelp of ik geen verkeers lawaai hoorden. De bezoeken die zover door de selectie kwamen eindigden met één of twee nachten op het terrein overnachten met nog wat geluids proeven. Er kwamen er vier door de selectie. Met één was dusdanig gefraudeerd met allerlei subsidies dat onze Franse notaris behoorlijk duidelijk tegen de aankoop was. Een ander was via een andere makelaar al verkocht voordat wij een bod konden doen. Bij weer een ander werd er 50 ha minder geteld dan ons werd verkocht.

11. Uiteindelijk vonden wij dus het ideale plekje, in Frankrijk, op 6 km van Spanje, op 40 km van de Middellandse Zee en op 700 mtr hoogte. Daar wonen wij nu al weer meer dan 11 jaar en we zijn er stik gelukkig. Hannes genoot van de enorme vrijheid die hij hier had en ging steeds grotere tochten maken. Hij kwam een keer terug met een poot vol met kastanje stekels. Dat ging ontsteken en etteren, en dus werden onze maatregelen tot herstel steeds driester. Uiteindelijk liep hij met een sok om die poot en het lukte hem niet die eraf te krijgen. Hannes dacht een oplossing te weten. Hij ging naar de buren, nam de juiste houding aan en ging janken als een wolf. Buurman opende de deur en Hannes stopte met huilen, hief enkel de poot in de sok op en bracht de boodschap over: Kijk wat ze nou weer gedaan hebben. Als je meer wilt weten over onze honden én die van de buren klik dan hier: http://www.nederlanders.fr/group/dierenvrienden-in-frankrijk/forum/... .. Een verhaal in een groep van 140 leden dat 260 klikken heeft. In de eerste 9 huizen hebben wij ons allebei de blubber gewerkt om het bedrijf uit te bouwen en om de telkens hogere hypotheek te kunnen betalen. Tussendoor de twee dochters opvoeden en proberen genoeg ontspanning te krijgen. Hier hadden wij ook tijd om te investeren in vriendschappen en daar zijn twee heel bijzondere vriendschappen uitgegroeid. Het is nauwelijks te omschrijven wat een mens een geluk kan hebben door de juiste vrienden tegen te komen. Eén onzer kleinzonen, ze lijken allemaal in meer of mindere mate op hun grootvader, had zoveel problemen op school (collége) dat wij besloten hem in huis te nemen zodat hij hier een tweede kans had. Opa en oma werden er beslist jonger door en kleinzoon leerde er veel van bij. Oma voelde zich op ouderavonden fors opgelaten tussen al die jonge moeders, opa's directheid werd door leraren en directrice niet altijd op waarde geschat. De band tussen kleinzoon en oma en opa is geweldig (geworden). Door zijn reizen met Turtel en 1, 2 of 3 kleinzonen had/heeft opa sowieso een bijzondere band met die kleinzonen. Hier ontvingen wij in de loop der jaren honderden gasten, zowel betalende als niet betalende. De niet betalende kwamen voor ons. De wel betalende kwamen de eerste keer voor de stilte, de natuur, de omgeving en de belofte van verrukkelijke maaltijden en de tweede en opvolgende keren ook voor ons. Maar ieder huisje heeft inderdaad zijn kruisje en de ouderdom komt inderdaad met gebreken, wij kunnen er van mee praten en doen dat eigenlijk liever niet. Zowel Hannes als Sint zijn hier ingeslapen. Wij blijven hier wonen totdat het "eigendom" verkocht is.

12. Huis 8, 9 en 11 kochten wij voordat het voorgaande huis verkocht was en die gewoonte zetten wij met huis 12 gewoon voort. Leuke of bijzondere gebeurtenissen kunnen we dus nog niet zo veel vertellen, wel waarom wij dit huis kochten. Janine was, zoals gebruikelijk, al verliefd voordat ze het gezien had en dat werd met de dag "heviger". Het huis ligt redelijk stil met toch binnen 3 km rijden of lopen: Ceret centrum met haar enorme zaterdag markt, restaurantjes en een redelijk grote supermarkt. Een Nederlandse huisarts en een klein ziekenhuis waar wel zo goed als ieder onderzoek gedaan kan worden. Daarnaast heeft het huis een tuin van 3000 m2 wat voor mens en hond erg fijn is. Het is wel het eerste huis waarbij wij stapjes (stappen) terug doen, dat is deze keer ook duidelijk de bedoeling. Minder werk, minder zorgen. Na het tekenen van de "Authentieke Akte" werd ons, tot onze verbazing, meegedeeld dat wij die binnen de twaalf maanden zouden ontvangen. Daarna kregen wij een handvol eigendomsbewijzen. Wij nodigden de oude eigenaren, twee broers en hun 88-jarige moeder, uit voor een borrel onder de linde bij ons nieuwe bezit. Van de verder reeds eerder uitgenodigde familie was alleen de vrouw van één van de broers en twee (achter) kleinzonen op komen dagen. We zullen nog dagen lang restanten eten. Oma was zeer emotioneel, haar overleden man had het huis en de tuin getekend.

Zo, bedankt voor het lezen, ik vond het leuk om te schrijven.


Boudewijn Bolderheij