Ontmoeting

Voor de ingang van de Lidl stond een man. Toen ik naar binnen ging hoorde ik achter me een oude motor een verwoede poging doen om aan te slaan. Het bleek de man, hij hoestte. Toen ik weer naar buiten kwam, stond hij er nog. Hij sprak me aan. Een bedelaar, dacht ik. Terwijl hij me smekend aankeek strooide hij met een hese grocstem een reeks enge ziektes over me uit waaraan hij leed. Tot mijn verbazing geen longkwaal. Wel suikerziekte en hij moest dringend zijn shot hebben. Hij wees op een stapel boodschappen die hij tegen een pilaar had gezet en gebaarde vaag in de verte waar hij woonde. 't Was maar 500 meter, zei hij. Hij stond er al vanaf twaalf uur ('t was half drie). "Ik ben 59", voegde hij er nog als argument aan toe. "Ik ben 73", zei ik laconiek. Hij viel om van verbazing, hij had me hooguit 40 gegeven. Hij mankeerde dus ook iets aan z'n ogen.

"Meneer", zei ik, "ik ben Hollandaise en ik snap er niks van, maar ik begrijp dat u wilt dat ik u thuisbreng." Dat had ik goed begrepen. Ik gooide de achterklep van m'n auto open en de verzameling plastic tassen, een pak wc-papier en een enorme fles wasmiddel verdwenen in de kofferbak. Toen we waren ingestapt rook ik pas hoe de man een walm uitasemde van verschaalde sigarettenrook. Hij kletste me de oren van m'n hoofd en ik weet nu dat alle Hollanders fantastische mensen zijn, dat ze de lekkerste kaas van de wereld maken, die hij ook altijd bij de Lidl koopt, dat ze veel houden van muziek en dansen en dat ze er de mooiste vrouwen en een geweldig voetbalteam hebben. Zo leer je nog eens wat.

Ondertussen waren we bij zijn huis aangekomen, een groot grauw pand met verveloze luiken, die ooit donkerbruin waren geweest. Ik hielp hem met het uitladen van de boodschappen. "Wat een groot huis", zei ik, "voor iemand alleen." Maar hij had alleen maar een appartementje, vertelde hij. De rest stond leeg. Daar hadden Roemenen gewoond maar die waren vertrokken. "Het is te huur", beval hij aan, "maar er moet wel veel aan worden opgeknapt." Jammer...

Toen ik wilde instappen keek hij me opnieuw smekend aan. Of we misschien nog even naar de Tabac konden rijden, dan kon hij sigaretten kopen. "Meneer", zei ik tegen beter weten in, "u moet niet roken. En gaat u maar lopen, dat is goed voor u." Dat lokte opnieuw de hele stroom ziektes uit plus bijbehorende gebaren naar diverse lichaamsdelen. Dus bracht hij snel z'n boodschappen naar binnen, we stapten weer in en reden naar de Tabac die iets voorbij de Lidl bleek te liggen.

De dringend noodzakelijke suikerziekteshot kwam niet meer ter sprake. Wel kreeg ik te horen dat hij 32 jaar getrouwd was geweest, vier kinderen had en ik wilde niet weten hoe vaak zijn vrouw hem had bedrogen. Dat wilde ik inderdaad niet weten. Op de terugweg bood hij me een kop koffie aan, die ik helaas moest afslaan. Met een bonne année, bonne santé namen we voor zijn huis afscheid. Voor hij het portier dichtsloeg meldde hij nog dat ik de mooiste en bovenstebeste was van alle vrouwen die hij ooit had gekend, waaronder een Griekse, en als hij jonger was geweest had hij het wel geweten. Mijn dag kon niet meer stuk...

___________________________________________________________________________________

Het bovenstaande schreef ik in januari 2013 in het forum van InfoFrankrijk. Hoewel ik nog regelmatig bij dezelfde Lidl kom heb ik de man nooit meer gezien. Af en toe kom ik nog langs het huis waar ik hem destijds met al zijn boodschappen heb afgezet. Het ziet er nog altijd even verwaarloosd en troosteloos uit. De ooit donkerbruine luiken zijn altijd gesloten. Kennelijk zijn er nooit nieuwe huurders gevonden. Woont de man er nog? Wat is er van hem geworden? Of heeft hij als gevolg van zijn vele kwalen inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld? Het zal voor altijd een raadsel blijven.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180908, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van marielle op 8 September 2018 op 10.01: wat grappig de foto van de lidl is daar waar ik naar toe ga en is in Massy

Reactie van marielle op 8 September 2018 op 10.03: https://www.google.com/search?q=lidl+massy&client=safari&rl...

Reactie van edith janzen op 8 September 2018 op 10.18: Ligt meneer wellicht al enkele jaren -als mummie- achter de voordeur?

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 September 2018 op 10.53: Klopt Mariëlle. Van alle foto's van Lidls die ik op Google vond lijkt deze het allermeeste op de Lidl waar ik altijd naartoe ga in Alès (waar drie Lidls zijn. Inclusief de pilaar, waartegen de man z'n boodschappen had geparkeerd. Zelfs de parkeerplaats ziet er hetzelfde uit.

Edith, wie weet, best mogelijk. A horrifying mind is a joy forever.

Reactie van Annette Ninteman op 8 September 2018 op 12.53: Leuk verhaal Theodora

Reactie van Dorine van der Marel op 8 September 2018 op 14.49: Mooi verhaal en ook heel sympathiek dat je de man hebt thuisgebracht. Dat zal niet iedereen doen.

Reactie van El Burro Català op 8 September 2018 op 15.12: Een heel leuk verhaal. Wel triest. 59. Lijkt wel een ouwe vent.

En bah, rookadem. Met rook-/ drankmond bij mij in de auto? Dan een Fisherman's Friend. Verplicht. Of uitstappen.

Reactie van Nousha van Malsen op 8 September 2018 op 16.52: Prachtig verhaal!

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 September 2018 op 18.41: El Burro, ook ik vond het triest. Niet omdat hij een ouwe kerel leek, maar zoals hij daar al 2,5 uur stond met al z'n boodschappen. Waarschijnlijk had hij niet eens kunnen eten. OK, misschien overdreef hij de tijd een beetje, maar dan nog. Iedereen aanspreken zonder resultaat omdat "niet iedereen dat zal doen".

Het is dan ook niet "sympathiek" van me, maar ik kan het gewoon niet over m'n hart verkrijgen om zo iemand te laten staan. Ik voel me altijd zo verschrikkelijk rijk vergeleken met zulke mensen. Voor hetzelfde geld had ík daar gestaan. Hetzelfde denk ik altijd bij bedelaars: "Voor hetzelfde geld had ík daar gezeten."

Daarom heb ik ook niets gezegd van de verschaalde rookstank die de man uit al zijn poriën uitwasemde. Ik bleef natuurlijk uiterlijk onaangedaan en ik vertel het hier wat droog, maar ik had diep medelijden met de man.

Overleden Reactie van Susan op 8 September 2018 op 19.40: div keren onderweg gestopt voor mensen die langs de weg met boodschappen ergens naar toe liepen

als ik stopte en vroeg waar moet u naar toe? was het toch wel richting naar mijn dorpje of iets ervoor als je dan in gesprek kwam hoorde ik meestal, ja ik woon alleen en heb geen vervoer, dat vond ik toch wel heel schrijnend.