Oh!... France, Mon amour… (82) Een touwtje uit de deur!

Deze titel spreekt voor heel veel Nederlanders voor zich. Het touwtje uit de deur om zonder sleutel de deur te openen. Je vraagt je af hoe is het ooit mogelijk geweest dat dit de normaalste zaak van de wereld was? Het hing er natuurlijk vanaf waar je woonde, in een stad of op het platteland.

Ik woonde in Rotterdam en wij hadden ook een touwtje dat we zelf aan de binnenkant van het slot hadden gemaakt. Maar mijn moeder wilde daar niets van weten en zodra ze dat bemerkte haalde ze het eraf. Binnen de kortste tijd zat er wéér een touwtje aan de deur! Als je snel even iets wilde pakken was dat zeer handig en je hoefde je moeder niet lastig te vallen, anders zou ze misschien wel boos kunnen worden!

De deur niet op slot doen zodat je vrij naar binnen kunt lopen, is aan de ene kant naïef, maar is ook een overtuigend bewijs dat je vertrouwen hebt in de situatie waar je woont.

Ik loop hier in Frankrijk ook wel eens naar mijn buurman voor een praatje en laat de deur gewoon open. Ik blijf dan – afhankelijk van hoe gezellig het is - een uur of twee weg. Onverantwoordelijk? Nee, naïef misschien? Ik denk het niet. Ik ga altijd van het positieve van de mens uit en angst voor inbraak overdag, nee. Een ander verhaal wordt het als de avond aanbreekt. Deur op slot en het hek dicht. En de lamp met detector staat paraat tegen ongewenst bezoek.

Het gaat dus om personen die niets te zoeken hebben in je huis, tuin of bijgebouwen en die erop uit zijn om zichzelf te verrijken met goederen die niet van hen zijn.

Inbrekers, cambrioleurs ou voleurs.

In ieder geval wordt er voor gewaarschuwd door de A.N.F.A.C.S.S. De Association Nationale Fraternelle des Anciens Combattants et Service de Sécurerité.

En wat ik me nu serieus afvraag: is dit zo’n verhaal net zoals dat ze in een bepaald restaurant broodjes verkopen met apenvlees? Een broodje aap of zoals ze tegenwoordig zeggen: een HOAX? (Hoax is in het Engels een woord voor poets, nep, bedrog , truc, oplichterij of een broodjeaapverhaal).

Ik kreeg dit toegestuurd door een vriend van mij hier in Frankrijk op het moment dat er een circus was aangeland in een naastgelegen dorp bij ons. Nu lig ik niet direct met klotsende oksels in bed als er een circus of kermis in het dorp komt. Maar je vraagt je toch af, is het waar of niet? Moet ik bang zijn voor circus/kermisgasten, of zoals ze in Nederland zeggen woonwagenbewoners, of zigeuners (gens du voyage)?

Ik kan natuurlijk ook zelf een eigen verzonnen kenmerk op mijn brievenbus zetten, zodat voor de inbreker in spé het niet aantrekkelijk zal zijn om een poging te wagen om mij van mijn kostbare goederen te ontdoen. Toch vraag ik me af: wat beweegt de Fransen? Voor wie zijn zij zo bevreesd, en waar komen volgens hen deze “indringers” vandaan?

Dat zigeuners veelal uit de Balkan komen is denk ik wel algemeen bekend. Over hen is een interessante film te zien:

Ze strijken neer op een pleisterplaats en hebben beroepen als scharenslijpers, stoelenmatters, venters, circus en kermisexploitanten, muzikanten en druivenplukkers. Mensen met beroepen die een reizend bestaan noodzakelijk maakten, en voor wie reizen een manier van leven werd. Vanaf de jaren zestig veranderde het woonwagenleven. Steeds vaker stond men al dan niet vrijwillig op een vaste standplaats, al bleven velen met een caravan reizen om de kost te verdienen.

De contacten tussen burgers en woonwagenbewoners waren dan ook niet altijd slecht.

Angst en wantrouwen van burgers groeiden op het krachtvoer dat ze kregen toegediend: woonwagenbewoners werden in grote getale uitkeringsafhankelijk, sommigen zochten bijverdiensten in illegale circuits, de groep als geheel keerde zich sterker naar binnen dan voorheen. Misstappen van individuen werden zonder aanzien des persoons allen aangerekend, mede omdat woonwagenbewoners niet bereid waren boosdoeners uit te leveren aan een niet-erkende overheid. Getuige óók de sociale en psychische gevolgen voor woonwagenbewoners zelf, van wie velen zich buiten de eigen groep tot in de grond onzeker en minderwaardig voelen.

Nu na deze film gezien te hebben krijg je een beter beeld over het hoe en waarom over deze verguisde bevolkingsgroep!

….en dat touwtje uit de deur kan je gerust vergeten!

Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/ U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20140906, Kunst en Cultuur, Woningen Algemeen

Reactie van Lucia op 6 September 2014 op 9.14: Heerlijk verhaal, Hans. Ook hier, zelfs s'nachts, gewoon met open deuren en ramen. Van de week de ramen en kozijnen geschilderd beneden en ja, dan moet de boel een paar dagen open blijven om goed te drogen. We hebben net zo lekker geslapen als altijd en geen enkel onveilig gevoel gehad. Vive la Campagne!!!!

Reactie van Louise (68) op 6 September 2014 op 9.17: Die vereniging met die lange naam bestaat dus niet, regelmatig duikt dit lijstje weer op.. vooral in bange tijden. Bovendien als er in een zogenaamde officiele tekst "genTs " geschreven wordt in plaats van "gens" moeten de alarmbellen toch gaan rinkelen? Even googelen: http://www.hoaxbuster.com/dossiers/les-signes-des-cambrioleurs

Reactie van Hans van Bommel op 6 September 2014 op 9.23: Ja Louise, dat was ook mijn vraag, Hoax of niet? ik kon het moeilijk geloven, maar ik had toch mijn twijfels. En uiteindelijk ging het mij om het touwtje uit de deur.

Groet Hans

Reactie van Louise (68) op 6 September 2014 op 9.41: Dat heb ik ook begrepen hoor Hans, ik woon ook op het platteland, we hebben in ons dorp een golf van inbraken gehad, en een soort"brigade" met de buren opgericht, waarbij we de "opdracht" hadden van de gendarmerie om hen te bellen als iets verdachts werd opgemerkt (nooit zelf ingrijpen!). Dat neemt niet weg dat ik nog te vaak vergeet de deur op slot te doen!

Reactie van Godfried Muhlenberg op 6 September 2014 op 10.06: Lang leve de Gendarmerie....bij mij tegenover ligt een overslagbedrijf van Guerlain, U weet wel dure en luxe parfums en aanverwante artikelen. regelamatig wordt daar ingebroken. gemiddeld zo'n 2 a 3 keer per jaar.
Ondanks het feit dat er een Vigile op het terrein woont.

De laatste keer werd ik wakker rond 3 uur s'nachts, keek naar buiten en was oogegetuige van de inbraak.
meteen de gendarmerie gebeld, en samen met de vriend en helper in nood 23 minuten aan de telefoon gehangen voor een live verslag van de gebeurtenissen. Toen de inbrekers daarna met de buit vertrokken heb ik hem vriendelijk bedankt en ben weer in bed gedoken.. 50 minuten daarna kwamen ze eens poolshoogte nemen....
'smorgens om 8 gaat de bel, gendarmerie aan de deur, of ik aub terstonds een verklaring wilde komen afleggen op de gendarmerie......Ik heb ze gezegd dat ik eerst ging werken en dan rond 17 wel langs ging komen, net als hun collega's deze nacht. Stonden ze eens dom te kijken, zich waarschijnlijk af te vragen waarom die hollander niet gewoon deed zoals ze hem opdroegen. En de volgende keer bel ik maar niet meer.

Reactie van HB Transport - Henk Berbee op 6 September 2014 op 10.35: heb jaren in Frankrijk gereden, maar toen ik rond de 25 jaar was , dikke 40 jaar geleden vroeg ik me al af, waar die Fransen zo bang van waren, na 19.00 uur was alles met luiken hermetisch gesloten en de toegangs hekken vet op slot , alleen in een restaurant en de kroeg was verlichting en ,n winkeltje of zo. Tot op heden heb ik nog nooit een duidelijk antwoord gekregen en als je aan het een fransman vroeg was het..... comme l,habitude ?... Tegenwoordig kan ik me wel indenken maar in die tijd ? groet henk

Reactie van saskia op 6 September 2014 op 14.07: Heel leuk Hans dat touwtje door de brievenbus , dat hadden wij ook . Haast alle huizen gingen open met een zelfde loper, makelijk je kon zo iemand vragen om je deur te openen. Ik ben opgegroeid in een volksbuurt waar vaak de deuren niet op slot waren, kon zo bij vriedinnen binnenlopen . Maar in die tijd en in deze buurt was er ook niets te jatten want niemand had wat en in de meeste huizen woonde families met heeel veel kinderen dus er was altijd iemand thuis. Nu vandaag de dag willen inbrekers vaak overdag komen als er iemand thuis is om je bankkaart en vooral de code te krijgen waarmee ze cash kunnen pinnen, dus ik slaap in mn volksbuurt niet met mn raam open want ik wil geen klap voor mn kop krijgen .ik heb ze zien klimmen als echte pietenmannen naar drie hoog. Bij mn dochter, woont in IdF, zijn er luiken voor de ramen die zijn r om in de zomer de warmte buiten te houden en in de winter om de warmte binnen te houden en geeft ook een veilig gevoel.

Reactie van Hans Danebroek op 7 September 2014 op 14.14: Ja dat touwtje, dat zie je eigenlijk niet meer en er gebeuren hier toch ook wel vreemde dingen, de eerste paar jaar dat wij hier woonden en voor een bezoek naar Nederland gingen lieten wij altijd de luiken open en in een paar kamers het licht aan middels tijdschakelaars.

Echter toen we onze huis/inboedel verzekering overboekten naar een vééél goedkopere dan de AXA die we tot dan toe hadden gehad en wij het met de dame van de verzekering daarover hadden verzekerde zij ons dat bij afwezigheid altijd de luiken gesloten dienden te worden omdat in 't geval dat niet zo was en er ingebroken zou worden we een gedeelte niet uitgekeerd zouden krijgen, bovendien vertelde zij ons dat dat bij alle Franse verzekeringen het geval was.

Wij gaan tegenwoordig dus richting Nederland met de luiken gesloten hetgeen volgens ons toch een soort kennisgeving is dat we afwezig zijn. wij hebben kennissen die helemal geen luiken hebben maar die betalen een hogere verzekeringspremie.

Wij zijn niet van die afsluiterige type's, zeker voor korte periode's laten we het huis open en ja als dan toch iemand meer recht op onze spullen denkt te hebben dan wijzelf dan zien we wel weer.

Groet, Hans.