Oh!... France, Mon amour… (61) Quinze jours aux Pays-Bas!

Als je in Frankrijk woont, hoe vaak ga je dan naar Nederland? Mis je de haring of de Hema of misschien wel je kleinkinderen? Ik mis ze alle drie en daarom ging ik 15 dagen naar Nederland.

“Selamat makan” zei de serveerster in het Indonesch restaurant gehuld in Sarong en kebaya. Heel de tafel stond vol met allerlei heerlijk gerechten die wij eerder hadden uitgekozen, zoals Gado-gado, Babi ketjap, Sambal goreng oedang, Sambal Goreng telor, Sajoer lodeh, Soto ajam, Boemboe bali vis en natuurlijk Seroendeng, gefruite uitjes en Atjar tjampoer. Een mooi gezicht al die schaaltjes met deze delicatessen uit de Indonesche keuken. De rijst in het midden en de gerechten er omheen, zoet naast zuur en zout. Onze ogen waren groter dan onze buik want het was veel te veel natuurlijk. Maar het was heerlijk, dit was eigenlijk het begin van wat achteraf bekeken een fijn verblijf was in les Pays-Bas. Ik logeerde de eerste week bij een vriend die een vakantiebungalow had op Goeree Overflakee. Zijn buurman was een Pool, Mark, die daar illegaal woonde, samen met zijn vrouw Eva. Mark vertelde in gebrekkig Nederlands graag over zijn kwalen op een voor mij te uitgebreide manier en wilde me iedere keer meelokken om bij hem Wodka of bier te komen drinken. Zijn gastvrijheid ging mij een beetje te ver, zodat je de neiging kreeg om hem te ontwijken, hoe lief het ook bedoeld was. Eén keer zelfs stond hij ’s morgens tien over zeven met een schoteltje zelfgebakken pruimentaart voor mijn neus terwijl ik probeerde van het ochtendgloren te genieten! Ach,…ja.

Het was heerlijk weer en de open haard brandde lekker, zodat het ook ‘s avonds aangenaam vertoeven was. Even geen TV en lekker slap geouweh….. met een glas Spaanse Rioja en mijmeren over vroeger.

 Een vol programma met familie en kennissen die aan alle kanten aan je trekken, zo van:

”Kom langs en blijf eten”.

Afspraak met mijn jongste zoon om de markt te herontdekken en zoals vroeger een haring eten, een portie gekookte mosselen eten en zo’n vieze ongezonde gehaktstaaf met pindasaus, heerlijk. En op het terras in een van de oudste kroegen van Rotterdam “Melief Bender” een heerlijke pils te drinken, dat zijn pas dingen die ik vroeger vaak deed op zaterdag met mijn jongste zoon en hij was degene die hierom vroeg en samen genoten we ervan met volle teugen!

 De volgende dag was ik uitgenodigd om te gaan zeilen op de Grevelingen en aansluitend te bbqen op een onbewoond eilandje. Alles ging goed totdat tegen zessen de wind opstak en er een zeer dichte mist op kwam zetten. Op de motor en de fok gedeeltelijk uitgerold dachten wij  weer snel aan de overkant te komen, maar niets was minder waar, we dreven af en kwamen 10 km verder vast aan de grond te liggen. Geen enkel orientatiepunt meer te vinden, alles zat pot dicht. Anker uit gegooid en hotsend en botsend waren we een speelbal van de golven die tegen de zijkant van het schip klotsten.

Na ampel beraad de politie gebeld en werden we doorverbonden met de kustwacht in Den Helder. Positie en aantal personen doorgegeven en ze zouden iemand sturen. Het werd steeds donkerder en de spanning begon te stijgen, ik voelde niet de behoefte om de nacht door te brengen in een boot die, hoe comfortabel dan ook, in de greep was van een ministorm met zeer dichte mist. Enfin, drie en een half uur later werden we gered door de KNRM met een rubberboot van 7mtr. lengte en twee buitenboord motoren van elk 75 PK. Ze trokken ons los. Aangelijnd en met een snelheid van 25 á 30 km per uur scheerden we tegen de wind in over het water. De golven sloegen met grote kracht over de boeg en maakte mij z…nat, want ik stond aan het roer. Rond half elf waren we terug thuis, door en door nat en koud! Als een blok viel ik in slaap, met  spierpijn van het krampachtig vasthouden van het roer.

 Maar goed, nog dezelfde week vroeg een lief nichtje van mij of ik langs wilde komen, na 27 jaar niet gezien te hebben. Alles werd uit de kast getrokken om het mij naar de zin te maken. En mijn schoonzus van 76 zei: ”Gij kom bij mijn ete”. Dat kon ik natuurlijk niet weigeren en alle broers en zussen waren aanwezig. Wat een liefde straalden ze allemaal uit. Dit ging als een lopend vuurtje rond, dus een ander nichtje die net uit het ziekenhuis kwam kon ik natuurlijk niet negeren en hun welkom was minstens zo hartverwarmend.

 Enfin,….Je doet wat boodschappen die je in Frankrijk niet kan vinden en “geniet” van de wijn op een Hollands terras aan zee en kijkt naar alle mensen die passeren, erg interessant allemaal!

Het tweede gedeelte van mijn verblijf was van een andere dimensie.Natuurlijk was ik blij met de hereniging met mijn vrouw die ik 14 dagen niet had gezien! Ik had haar een week eerder naar de TGV gebracht. Zij zou drie weken gaan zorgen voor haar tante van 77 die een nieuwe heup had gekregen. Een van de eerste dingen die ze tegen mij zei was: “Wij hebben een badkamer code…als je het licht ziet branden is hij bezet”. Dat wetende hebben we nieuwe afspraken gemaakt….

En ja de week zat weer vol! Allerlei karweitjes kwamen op mij af, zoals haar auto wassen die misschien wel een jaar geen wasstraat had gezien, railtje ophangen en meer licht maken in de badkamer, niet erg hoor want ik doe dit met plezier voor haar.

Goed, toen was er die avond met een schaal vol met heerlijke slibtongetjes in de roomboter gebakken en nog een gezellig eetavondje met een lieve neef en nicht van mijn vrouw, het ging maar door. Een bezoek aan de plaatselijke Chinees, weer een visite met oude vrienden en een middagje met mijn kleinkinderen en dan is het ineens laat.Toen nog wat plantjes gekocht bij een bevriende kweker, de auto gereorganiseerd, koffers erin en gaan met die banaan!

En dan ineens ben je terug in het oude vertrouwde huis in Frankrijk, waar onze ziel en zaligheid in ligt. Oh!... France, Mon amour…..!

En zoals een oud Hollands gezegde gaat: “Visite en verse vis, blijven maar drie dagen fris”, maar deze keer ging dat niet op!