Oh!... France, Mon amour… (57) Parijs op de bodem van de zee?

Parijs is inderdaad gebouwd op bodem van de zee. 45 miljoen jaar geleden was er een tropische zee. De resten van deze kalkbodem waren uitstekend geschikt als bouwmateriaal.

Sinds het begin van de jaartelling is de bodem van de stad Parijs voor 10 % ondergraven. Uit de tunnels die gegraven werden, werd kalk, zand en leem gehaald voor heel veel gebouwen zoals kerken, kloosters en universiteiten en bruggen en metrostations.  Zo zijn uit de bodem de kalkblokken gehakt om de Notre Dame te bouwen.

Het resultaat: een bijna 300 km lang netwerk van tunnels onder de stad! Het gangenstel heeft vele generaties lang gezorgd voor veiligheid, illegaliteit en vertier.

 Ik ben er geweest en heb er veel over gelezen. Het intrigeerde mij heel erg.

In de onderaardse wereld van Parijs gebeuren dingen die letterlijk en figuurlijk het daglicht niet kunnen verdragen. Natuurlijk zijn er de riolen en het uitgebreide metronetwerk, maar er is zoveel meer. Sommige banken hebben er hun kluis, er zijn oude wijnkelders, nachtclubs en galerieën, soms illegaal.

 Nu zijn er altijd mensen die het een sport vinden om deze tunnels illegaal te bezoeken. Door mangaten zakken zij af in de tunnels met gevaar voor eigen leven en kans op zuurstofgebrek, vergiftiging door rioolgassen, instorting of verdwaling. Met helmen en lampen en touwen worden de tunnels verkend om feesten te organiseren, te fotograferen, en dat  alles vanwege de kick die dit geef!

 Parijs heeft ruim 2.5 miljoen inwoners, maar er liggen er meer dan 6 miljoen onder de grond. Dit komt onder meer door de pestepidemieën die er in de loop der eeuwen hebben plaatsgevonden.

In de lente van 1348 werd de stad door de eerste epidemie getroffen. Op 4 april 1777 werd een decreet uitgevaardigd ter bescherming van de begraafplaatsen. De begraafplaatsen waren overvol vanwege de vele slachtoffers van de pest. Tot 1859 werden de begraafplaatsen “geruimd” en verzameld in de onderaardse tunnels van Denfert-Rochereau bekend onder de naam “Les Catacombes de Paris”. In een ossuarium ruim 20 meter onder de grond werden de resten verzameld van de Parijzenaars  die tussen de late achttiende eeuw en het midden van de negentiende eeuw overleden aan de pest. De eerste begraafplaats die geruimd werd was “cimetière des Innocents” in de huidige wijk Les Halles in 1785.

In Denfert-Rochereau wordt u verwelkomd door een bord met de tekst  " Stop , dit is het rijk van de dood". Wat ooit een tropische zee was bergt nu ruim 6 miljoen overblijfselen die per ontruimde begraafplaats zijn geordend. Met een plakkaat wordt de voormalige begraafplaats aangegeven waar de menselijke resten vandaan kwamen.
Niet iedereen mag naar binnen, zo wordt aan mensen met hartklachten en/of ademhalings problemen geadviseerd niet naar binnen te gaan. Je daalt af met 130 treden en komt in een zeer smalle gang waar de koude wind langs je gezicht blaast. De grafkamers zijn links en rechts van de 2 km lange gang, waar een temperatuur 14 graden heerst, best wel fris en na 83 treden kom je op een kilometer verder gelegen uitgang weer boven.

Het ondergrondse macabere schouwspel was wel even schrikken, omdat ik ook niet precies wist hoe massaal de overblijfselen zichtbaar waren. De manier waarop de beenderen worden tentoongesteld is luguber, kamers waar een wand is gemaakt van schedels en daar achter liggen de beenderen van de rompen. Ik heb er met rillingen over heel mijn lijf rond gelopen, maar ik heb er geen spijt van en had het niet willen missen!

• Bronvermelding: http://www.catacombes.paris.fr/

• Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/

  U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.