Oh!... France, Mon amour… (45) Ik denk dus ik besta!

(“Cogito ergo sum”) (“Ik denk, dus ik besta”) (“Je pense donc je suis”)

Ik schrijf dus ik besta, want mijn verhaaltjes worden in meer dan 20 landen zo’n 1000 keer per week gelezen en heb ruim 200 volgers op mijn weblog. Die wetenschap is gerustellend, maar soms is dat ook onzeker. Dat ik veel schrijf is (nog) lang geen reden om ook alles te publiceren. De reden hiervoor is dat ik het nog niet goed genoeg vind om te publiceren. Dat klinkt erg onzeker en dat is het ook. Ik twijfel soms meer dan nodig is. Niet dat ik bang ben voor commentaar, maar hetgeen ik schrijf moet voor mij wel aan bepaalde criteria voldoen. Als ik evalueer en zie wat het best gelezen wordt kom ik tot de conclusie dat persoonlijke verhalen meer tot de verbeelding spreken dan de informatieve verhaaltjes

Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik besta) is een filosofische stelling vanRené Descartes, die een belangrijk element werd van de westerse filosofie. Cogito ergo sum is Latijn, de taal die men destijds soms sprak, maar vooral waarin werd geschreven. Descartes kwam tot zijn stelling in het werk Principia Philosophiae uit 1644; in het Discours de la Méthode uit 1637 komt de Franse versie ("Je pense donc je suis") voor. Descartes begint zijn filosofie vanuit een sceptisch standpunt. Overgeleverde waarheden kunnen onwaar blijken te zijn en ook je eigen waarneming kan je bedriegen. (Het is niet altijd zoals dat het lijkt dat het is) Descartes vraagt zich af hoe je iets zeker kunt weten. Zintuigen (oren, reuk, tast en ogen) kunnen je misleiden. Misschien is er wel een kwaadwillende god of demon die ons doorlopend probeert te bedriegen. Je bekijkt de wereld door je eigen ogen en verwerkt het met je eigen verstand. Ieder individu zal een ander beeld en gedachte bij dezelfde aanschouwing ervaren. Soms is dat precies wat er gebeurt als bepaalde zaken niet zo uitpakken als volgens jou zou behoren. Als je vertrouwen en geloof hebt, dan ga je er van uit dat de uitkomsten van de dingen die gebeuren meestal goed uitpakken!

Mijn ogen bedriegen mij wel eens en wel om de volgende reden. Ik ben niet slecht ziend, maar in mijn enthousiasme wil ik wel eens te veel vertrouwen hebben in personen die ik ontmoet. Ik ga gewoonlijk zo te werk: iedereen krijgt van mij honderdduizend Euro krediet. Maar sommige mensen zijn in staat om dit gegeven vertrouwen in hoog tempo naar een zeer laag nivo te brengen. Teleurstelling in uitspraken en gedrag zijn daar de oorzaak van. Is dit een wisselwerking op de manier waar ikzelf op bepaalde zaken reageer of is mijn enthousiasme te overweldigend?

Dus….is de realiteit niet zoals het lijkt dat het is? Het nu volgende voorbeeld is voor mij een compleet raadsel waaruit blijkt dat de wereld er anders uit kan zien dan ik in mijn perceptie dacht dat zij is.

Toen mijn vrouw en ik permanent in Frankrijk kwamen wonen, zijn wij volgens goed “Nederlands gebruik” kennis gaan maken met al onze lieftallige buren. Zo ook bij de buren die één kilometer verderop wonen. Al bijna 40 jaar getrouwd en beide een zeer druk sociaal leven. Het klikte direct, er werd gedronken, gesproken en gegeten, gelachen en gehuild. Het zit zo.

Ze hadden een dochter en hebben een zoon. De dochter kreeg last van hoofdpijn en bezocht uiteindelijk een dokter, zij bleek een gezwel in haar hoofd te hebben. Hij kwam 4 x per dag langs ons huis (vanwege z’n werk) en stopte nagenoeg iedere dag wel een keer voor een praatje en een consumptie. Wij waren volledig op de hoogte van wat er speelde w.b. het ziektepatroon van zijn dochter. Hij moest zijn verhaal kwijt en wij waren inmiddels “echte vrienden” geworden, althans dat dachten we. Hij zei zelf meermalen dat ik meer dan een vriend was voor hem. In de laatste levensfase van haar sterfbed kwam hij wel 3 tot 4 keer per dag langs om te huilen en te praten. Hij vertrouwde mij toe dat hij zo blij was met ons en dat hij ons huis zag als een soort rustpunt.

Enfin, zij sterft op 37 jarige leeftijd, begrafenis is voorbij en dan wordt alles minder. Ik ging altijd op zaterdagochtend wanneer hij in de tuin werkte bij hem een consumptie drinken. Tot die ene keer dat hij mij links liet liggen. Dit gebeurde nog een paar keer en zijn bezoek aan ons werd met de week minder en als ik aan hem vroeg wat de reden was, zei hij: “Ik heb het erg druk”, “Boulot boulot”. Op 15 juni j.l. heb ik hem voor de laatste keer gesproken... Ontgoocheling alom! Ik begrijp er niets van! En nog steeds niet, waarom? Het druk zijn kan niet de reden zijn. Ik mag mijzelf niets verwijten en ik ga niet smeken, vrijheid blijheid en het is natuurlijk geen verplichting om langs te komen. Desillusie alom!!!, en dat na 5 jaar “vriendschap”

Ik denk dus ik besta, maar nu denk ik dat ik niet meer besta voor hem en het anders is dan dat lijkt dat het is!

Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/

U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20131221, Kunst en Cultuur

Reactie van Nicole Gregoire op 21 December 2013 op 9.38: elke mens heeft zijn /haar beeld van de wereld en blijkbaar heeft buurman het erg druk in zijn hoofd (waarin je niet kan kijken). Mogelijk kan inzicht in 'spiral dynamics' je antwoorden geven over de verschillende bewustzijnslagen waarin mensen bewegen . Dit gewoon ter info. Ik wil eigenlijk enkel zeggen dat ik vind dat je niet streng en kritisch hoeft te zijn voor jezelf in het delen van verhalen, geen oordelen over jezelf. Het 'luisteren' naar het verhaal van buurman is een mooie daad en wij luisteren naar jouw verhaal .. dank voor het delen van dit mooi neergezet stukje.

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 21 December 2013 op 9.48: permettez moi une petite blague mauvaise; je pense donc... je suis un homme!

Ik weet het.. ik zal het nooooiit meer doen.

Reactie van Hans van de Laar op 21 December 2013 op 10.01: Bedankt voor je mooie verhaal. Helaas sta je niet alleen in een dergelijke ervaring.

Fijne feestdagen.

Reactie van Baan op 21 December 2013 op 11.15: Als je een dierbare hebt verloren dan zijn er mensen die zich terugtrekken van de mensen waar ze van "houden".
Laat hem niet "los".
Een goede Kerst.

Reactie van Loup op 21 December 2013 op 11.28: Misschien heeft hij nodig om zijn "deuil" op zijn manier te doen; even alleen. Een deuil duurt zeker 4 seizoenen. Laat hem even. Een echte vriendschap komt wel weer terug, maar het doet wel even pijn. Mensen waarin je je investeert die bijna van de één op de andere dag niets meer van je willen weten en vaak weet je niet écht waarom. Maar zijn pijn is waarschijnlijk ook erg groot! De combinatie van je verhaal met Descartes is goed gedaan.

Overleden Reactie van Susan op 21 December 2013 op 14.31: heel misschien, maar ik kan het fout hebben, schamen zij zich omdat ze hun zwakke kan hebben laten zien.

Er weer een beetje boven uit te zijn gekrabbeld realiseren zich hoe vaak ze steun hebben gezocht bij een bepaalde Fam of kennis , hen teveel hebben belast met hun verdriet en willen daar niet meer aan herinnert worden.

het kan zo maar zijn en probeer dat te begrijpen.

Reactie van Louise (68) op 21 December 2013 op 16.57: Weinig vriendschappen zijn "inconditionnelle" (zonder voorwaarden) , maar die je hebt moet je koesteren!!

Deze is ook van Descartes:

« Ce n'est pas assez d'avoir l'esprit bon, mais le principal est de l'appliquer bien. »

Reactie van Ada op 21 December 2013 op 17.35: Een mooi verhaal Hans, en helaas hebben wij ook zo "vrienden"gehad. En daar valt niets mer an te doen. Maar je zou bv zijn vrouw eens een bloemetje kunnen geven,of bloemen op het graf van de dochter. Hiermee kun je laten zien dat jij ook verdriet hebt om zijn verdriet!

Warme groet en gelukkig kerstfeest! Ada

Reactie van Lena op 21 December 2013 op 17.47: Troost je met de gedachte dat je een medemens hebt bijgestaan in moeilijke tijden. Dat zegt wat over jou. Dat zegt genoeg. Je kunt alleen maar hopen dat wanneer jij moeilijke tijden beleeft, anderen jóu bij zullen staan. Fijne Kerst! Groet, Lena.

Reactie van Lena op 22 December 2013 op 12.57: De ontgoocheling zou hetzelfde zijn geweest bij Nederlandse/Duitse/Engelse/etc. buren in een dergelijke situatie. Het is een universeel vraagstuk. Je vraagt je af of je je vergist hebt, heb je wat verkeerd gedaan, heb je het verkeerd geïnterpreteerd, zie ik iets over het hoofd? Hopelijk krijg je vroeg of laat de gelegenheid om hierover een gesprek aan te gaan en vaak blijkt dan dat het niets met jou te maken had, maar inderdaad, de omstandigheden (echt druk?) of het onverwerkbare verdriet van het verlies van je kind en ieders verschillende reactie hierop. Blijf vooral doorgaan met het geven van onbaatzuchtig krediet, en accepteer voor jezelf dat elke "kredietcrisis" ook weer voorbij gaat of achteraf wel eens mee kon vallen ;) Groet, Lena.

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.