Oh!... France, Mon amour… (34) Memories, maar dan zonder Anita!

Ik heb ooit - ik denk dat ik een jaar of twaalf was - wel eens tegen mijn ouders gezegd:  “Ik voel me hier niet thuis”. “Wat bedoel je daarmee”, heeft mijn moeder toen gevraagd.

Ik vond het moeilijk om dat onder woorden te brengen op dat moment, dus antwoordde ik: “Gewoon een gevoel dat ik hier niet thuis hoor”. Haar antwoord was: “Wat raar”.

Wat later toen mijn hormonen begonnen te werken en er regelmatig discussies waren, zei ik regelmatig: “Ik ga naar het zuiden”. De afstand tussen mij en mijn ouders werd groter en groter en ik voelde me onbegrepen. Ik heb toch tot mijn 21^e jaar vol kunnen houden om thuis te blijven wonen, weliswaar niet zonder slag of stoot. In hun ogen was ik recalcitrant en ik was een praatjesmaker. Ja ik was niet op mijn mondje gevallen, maar naar mijns inziens altijd beleefd en correct. Ik zei altijd zonder omhaal wel waar het op stond. Dat was teveel tegen de zin van mijn ouders. Ik laveerde tussen alle regels door en trok mij terug, maar leefde wel mijn eigen leven en zocht bevestiging van wat ik dacht dat goed was! Ik probeerde iedere gelegeheid aan te pakken om niet thuis te zijn, dook regelmatig onder bij vrienden en vriendinnen. Ik had heel veel bijbaantjes om mijn afleiding te zoeken. Ik moest onafhankelijkheid zijn. Behalve het gebruikelijke zakgeld verdiende ik wel het tienvoudige ernaast en ik zat dus nooit zonder geld. Ik ging uit vanaf mijn 16^e (met toestemming) en ik genoot van het leven zonder mijn ouders. Soms zeiden ze wel eens: “kan je je bed niet beter naar Casablanca (Dancing) meenemen?”. Ik had pret als er zo’n uitspraak werd gedaan, ik zag het als een overwinning. En toen gebeurde het op die 8^e augustus 1970, daar was ze: de vrouw van mijn dromen! Heel voorzichtig en niet zoals bij al die anderen zocht ik toenadering. En, ……het klikte direkt. En zo kreeg ik dus verkering. Eigenlijk was het meteen al alsof we elkaar al jaren kenden en alles was normaal. Ik had eindelijk mijn gelijkgestemde gevonden. Enfin, je stelt haar voor aan je ouders en ja, zij had hetzelfde probleem met mijn ouders als ik dat had en omgekeerd ook. De dominantie van mijn vader zorgde ervoor dat ik het direkt uitmaakte: zij was hier thuis niet welkom, zij was geen meisje voor mij, punt uit, geen discussie mogelijk. Vader bepaalde en daar moest je maar naar luisteren. Zo volgzaam als ik was, maakte ik het uit.

Je gaat verder met je leven, je trouwt met een ander en daarna nog een keer, maar elke keer is het dat nèt niet gevoel! Je krijgt kinderen en gaat verder, maar op een of andere manier lukt het niet. Je legt je ziel en zaligheid in je werk, maar dat hielp ook al niet.

Mijn vakanties hadden maar één doel en dat was Frankrijk. Ik heb wel een keer Spanje geprobeerd: mooi, maar heet en erg dor, aardige mensen maar in Frankrijk was ik thuis. Er waren momenten dat ik haar, mijn jeugdliefde, ontmoette: soms weer even niet en soms weer wel.

Met de komst van internet is het toch waarheid geworden! Door internet vond ik haar definitief terug en zij  mij, en al snel was alles alsof het nooit was weggeweest. Het vuur dat brandde was nog niet gedoofd en de drang om samen naar het zuiden te gaan werd steeds groter. Het gevoel, het gelijkgestemd zijn en het Frankrijk gevoel. Alle draadjes kwamen bij elkaar en het duurde niet lang of we waren weer samen. Eindelijk na 36 jaar was het zover! Het is een soort Memories verhaal van Anita Witzier maar dan zonder Anita. http://memories.kro.nl/

We huurden een klein huisje in Nederland en al snel kochten we een huis in Frankrijk. Afgezien van de administratieve tegenslag die we hadden liep alles gesmeerd. Het huis richtten we in naar onze smaak die excact hetzelfde was. 

Nergens wordt ruzie over gemaakt, het lijkt wel wanneer we praten of we tegen onszelf spreken, we hebben maar een half woord nodig en we begrijpen elkaar. Jammer voor Anita Witzier, want die had er een mooie uitzending aan over kunnen houden.

En nu hopen we nog lang, gelukkig en gezond te leven in ons geliefde Frankrijk.

• Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/
  U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.