Oh!... France, Mon amour… (26) Mijn tante Ans!

Een half jaar Oh!......... France, Mon amour.

Het 26^e verhaal is speciaal, dit, omdat het zeer persoonlijk is.

Oh!.. wat een schat was mijn tante Ans.
Geboren op 4 augustus in 1898.

Zij was de zuster van mijn vader en woonde boven ons op de 2^e verdieping van het huis waar wij woonden in Rotterdam. Maar voor het zover was is er heel veel water door de Maas gestroomd. Het gezin waar Tante Ans opgroeide werd op jonge leeftijd geconfronteerd met het leed dat beide ouders op jonge leeftijd overleden en allen behalve Tante Ans in het weeshuis terecht kwamen. Op haar manier ontfermde zij zich als een kloek over de kinderen die verplicht in het weeshuis verbleven. ‘s Zondags mochten de broertjes en zusjes bij hun grote zus op bezoek en werden ze tot op de draad verwend, omdat er in het weeshuis  geen aandacht en goede voeding voorhanden was.       

Het leven van deze vrouw was een hel en een zegen! Zij worstelde zich door het leven en overwon de strijd. Mede dank aan het Leger des Heils, waar  zij fanatiek aan deelnam. Ook zij werd geconfronteerd met het jong overlijden van haar man waarmee ze getrouwd was. De crisistijd in de jaren dertig heeft ze door de touwtjes aan elkaar te knopen doorstaan. Het was echt crisis en dan hoort ze plotseling van haar broer (mijn vader) dat hij in 1932 heeft getekend bij het KNIL om naar Indonesië te gaan. Dit heeft haar veel verdriet gedaan. Ik heb dit zelf gemerkt aan de weinige post die via het Rode Kruis werd verstuurd. En dan komt de oorlog 1940-1945. Zij werkte als verpleegster in het ziekenhuis op de Coolsingel in Rotterdam. Toen zij hoorde van de bombardementen ging zij vrijwillig naar het ziekenhuis om te helpen waar nodig was. Na 48 uur gewerkt te hebben ging ze weer naar huis en zag hoe haar eigen huis was gebombardeerd. Dus maar weer terug naar het ziekenhuis om daar onderdak te zoeken… maar ook het ziekenhuis was toen gebombardeerd. Het was een chaos en een hel voor haar, waar moest ze heen? Als een soort Florence Nightingale heeft zij zich in dienst gesteld van het rode kruis en hielp waar zij kon.

Er werd haar gevraagd om in Frankrijk te helpen. Met een konvooi van het Rode kruis is zij naar Pont Saint Mard gebracht en verzorgde daar gewonde soldaten. Tijdens de oorlog is zij vele malen verplaatst in Frankrijk en hielp waar zij kon.

Na de oorlog en terug in Nederland is zij noodgedwongen in een Chefarine fabriek (Agrè Gola) gaan werken om aan de kost te komen en het hoofd boven water te houden, wat haar ook weer lukte!

Afin, na een periode van 17 jaar kwam haar broer in 1950 min of meer gedwongen terug uit Indonesië. Mijn vader en moederen mijn broer en zus en ik in mijn moeders buik. Met een koffer vol met zomerkleding en nog maar 500 gulden op zak om in Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Hulp van Tante Ans was voor haar de normaalste zaak van de wereld. Zij zorgde weer als een kloek over een getraumatiseerd gezin, terneergeslagen door de ontberingen die zij hadden moeten doorstaan in een krijgsgevangenschap in Japan en Indonesië.

Ja en dan komt het moment dat de schrijver van dit verhaal wordt geboren. Mijn ouders die voor alle werkzaamheden in Indonesië een baboe hadden, gebruikten, terug in Nederland,  tante Ans als een soort baboe, die natuurlijk over mij moederde. Zij was een geschenk uit de hemel voor mij, een rustpunt in de overlevingspoging van mijn ouders.

Ik droeg haar naam, zij Ans en ik Hans, zij Johanna en ik Johannes. Wat een vrouw was het, zij was het die mij geleerd heeft wat “warmte, liefde en genegenheid” betekent, ik noem het altijd W.L.G. Als ik uit school kwam belde ik bij haar aan en sloop ik de trap op. Met een kopje thee en een lange vinger zei ze na een kwartier tegen mij: “Hansje je kan nu maar beter naar je moeder gaan, anders wordt ze ongerust”.

Mijn lieve Tante Ans is in 1972 na een val van een keukentrapje met een gebroken heup in het ziekenhuis overleden.    Ik was ontroostbaar en voelde een levensgroot gat in mijn leven.

Ik heb gelukkig vrij veel tastbare herinneringen in mijn bezit, maar de beste herinneringen zit in mijn hoofd.

En nu ikzelf al 42 jaar vader ben en 3 kinderen groot heb gebracht, waarbij ik geprobeerd heb hun dezelfde W.L.G. te geven die ik heb mogen ontvangen, denk ik soms: was zij maar hier bij mij in Frankrijk.

Maar bij alles wat ik doe denk ik toch dat ze liefdevol over mijn schouder meekijkt.

• Wilt u niets missen van deze verhaaltjes, dan kunt U mij volgen via mijn weblog. http://ohfrancemonamour.wordpress.com/
  U krijgt dan iedere week mijn verhaal automatisch per mail toegestuurd.