Oh!... France, Mon amour… (19) Mediterrane “discriminatie”

Een vraag die aan mij regelmatig gesteld wordt in Nederland:  “Waar kom je vandaan?”

Als je nieuwsgierig bent naar waar iemand vandaan komt die met een kleurtje is geboren, vraag dat dan gewoon. De vraag 'waar kom je vandaan?' is op z'n minst multi-interpretabel en kan in de praktijk voor misverstanden zorgen. Nog beter: vraag het gewoon niet als je alleen maar te weten wilt komen waarom hij of zij een andere huidskleur heeft….

Maar sommige Nederlanders kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaan door tot het antwoord past bij wat zij in gedachten hebben.

Voor iedereen met een kleur die afwijkt van de kleur van de meerderheid in het land waar hij of zij woont, is dit een herkenbare situatie: Je staat op een feestje, borrel of receptie en wordt voorgesteld aan een of meerdere onbekenden.

Om de conversatie op gang te brengen verwacht je normaal gesproken een vraag over wat je voor werk doet of waar je het feestvarken van kent. In plaats daarvan krijg je nogal eens de vraag waar je vandaan komt.

Nietsvermoedend antwoord je vervolgens: "Van m'n werk", "Van de appie", of "Uit de Koepel in Breda".

Maar dan wordt ineens duidelijk dat je gesprekspartner dat helemaal niet bedoelt, maar wilt weten uit welk land je oorspronkelijk komt. Hij of zij wilt dat je zegt dat je uit Frankrijk, Spanje of Italië of een ander mediterraan land komt. En de verborgen aanname dat je dus kennelijk niet uit hetzelfde land kunt komen omdat je een ander tintje hebt, is op z'n minst een klein beetje onbeleefd en best wel irritant.  

Dit zijn situaties die in Nederland veelvuldig voorkomen. In Frankrijk zal zoiets nooit gevraagd worden. Ik zal niet zeggen dat de Fransen minder nieuwsgierig zijn, maar in ieder geval kunnen ze het fatsoen bewaren tot het moment komt dat je het zelf hebt verteld.

Hooguit zeggen ze dat je er niet Nederlands uitziet, nadat ze je een aantal keren hebben gezien.

Ik ben dus 100% Hollands en heb een mediterrane tint en donker haar. Ik word ‘s zomers loeier bruin en heb een vale tint in de winter.

Mij overkomt dit, nou……. zeg maar maandelijks!.

En het volgend gesprek vindt plaats: “Waar kom je vandaan” “uit Rotterdam” zeg ik.

“Nee, ik bedoel: waar kom je werkelijk vandaan?” “Uit Rotterdam”, zeg ik nog een keer.

“Nee dat bedoel ik niet, waar kom je werkelijk vandaan?” Nog steeds netjes blijven, “ik kom uit Rotterdam”. “Maar waar komen je ouders dan vandaan?” Voor de laatste keer zeg ik dan, “Uit Rotterdam”. “Zijn je ouders dan Nederlands?” “Jawel, zowel mijn vader als mijn moeder zijn 100% Nederlands en komen uit Rotterdam”. En alsof het nog niet genoeg is, komt de vraag: ”Hoe is het dan mogelijk dat jij zo’n tint hebt?” … “Of is je moeder een keer stout geweest of zo?”, een beetje lacherig!

Dit is voor beide partijen irritant, maar voor mij nog het meest. Ik beantwoord schijnbaar niet aan het verwachtingspatroon en/of de vooringenomen gedachtes van andere mensen. Men oordeelt zonder na te denken en hij of zij is alleen bezig zijn of haar eigen nieuwsgierigheid te bevredigen.

De keren dat ik ben uitgescholden voor een buitenlander zijn niet te tellen. Maar als je dan denkt dat dit het was dan heeft U het mis, want het volgende slaat alles!

Mijn (ex) vrouw moest ik een keer ophalen van een adres, zij was demonstratrice, een leuke bijverdienste.

Ik belde aan bij het adres waar ik haar in het begin van de avond had afgezet en werd hartelijk begroet in een kamer vol met kakelende dames.

De party was nog niet klaar en ik moest dus nog even wachten.

“Wil je wat drinken?”

“Alstublieft” zei ik.

Er volgde een korte conversatie over koetjes en kalfjes. En opeens zei de gastvrouw tegen mijn (ex)vrouw die naast mij zat, en public:  “Hij spreekt wel goed Nederlands hè!”

Wilt u meer van deze verhaaltjes lezen?  http://ohfrancemonamour.wordpress.com/