Oeps !

Oeps !
Vanochtend in de lokale supermarkt krijg ik plots een denderende klap op mijn schouder, ik draai me om en een imposante duidelijk pensioen gerechtigde landbouwer groet me met veel omhaal, twee natte kussen op beide wangen: Ha, zegt hij, de dame van de parkeerplaats. Na 2 seconden verwarring komt de betreffende gebeurtenis me weer voor de geest. Een aantal jaren geleden zou ik vliegen van Toulouse naar A’dam en had dit keer besloten om met de trein naar Toulouse te gaan ipv de auto. Mijn dochter zou me naar het station brengen, alles was piekfijn geregeld. We moesten nog even stoppen in het dorp om een typische Franse lekkernij te halen voor één van mijn familieleden. Mijn dochter zet me af voor de winkel en zegt dat ze op me zal wachten op de parkeerplaats aan de overkant. Uit de winkel komende zie ik haar auto staan en zeg tegen mezelf, wat knap van haar, op deze drukke marktochtend heeft ze toch een plaatsje dichtbij gevonden. Ik stap in en terwijl ik tegen haar zeg dat alles in orde is en we nu op moeten schieten want de trein wacht niet en friemel om de riem te vinden aan de zijkant voel ik een natte hondenneus in mijn nek. Dat is niets vreemds voor ons, we hebben een hele roedel thuis en doorgaans mogen een paar hondjes altijd mee maar nu ging na enkele seconden er toch een alarmbelletje rinkelen, deze ochtend hadden we de honden thuisgelaten, mijn dochter had aansluitend een afspraak ergens anders. Heel voorzichtig draai ik me om, om, eindelijk, naar mijn dochter te kijken en wat ik dan zie, staat in mijn geheugen gegrift: een grote man, duidelijk een landbouwer uit deze zeer rurale streek, zit verstijft achter het stuur, zijn ogen rollen haast uit de kassen en zijn handen houden het stuur vast als een reddingsboei. Hij probeert wat te zeggen maar er komt niets naar buiten, hij hapt naar lucht als mijn goudvisjes in de vijver. Ik put me uit in verontschuldigingen, verkeerde auto, middelbare vrouw die af en toe niet alles meer op een rijtje heeft, dochter die wacht. Uiteindelijk zie ik dat hij het begint te begrijpen en een bulderende lach doet de auto schudden. Voor ik uitstap, vraag ik naar zijn naam en zijn adres. Die krijg ik meteen en ik weet niet hoe snel ik uit de auto moet komen. Vier plaatsen verder zie ik mijn dochter slap van de lach tegen haar auto hangen. Deze Meneer had precies dezelfde auto, een oude vieze Peugeot zoals er nog veel rijden hier op het platteland. Terug in la douce France heb ik een flesje wijn gebracht naar die arme man voor de schrik. Het hele gehucht daar was op de hoogte van mijn mésaventure, hij vertelde dat hij zat te dutten terwijl hij wachtte op ‘mémé’, zijn moeder en dat toen in plaats van dit oude, kleine, fragiele en kromme dametje, een 1.80 lange vrouw zomaar in zijn auto stapte, de hond achteloos aaide en wartaal tegen hem uitsloeg. Enfin, gevoel voor humor hebben ze gelukkig wel hier in het midden van nowhere!