Ode aan een kleine stad

Momenteel veel discussie over wonen in de stad of op het platteland op deze site. De plattelanders hebben gewonnen, ze zijn met veel meer. Normaal ben ik van de statistieken, maar vandaag even niet. Zie hier waarom ik een deel van het jaar in een kleine Franse stad woon (en de rest van het jaar in een kleine Nederlandse stad).

Als we opstaan: eerst koffie! Terwijl de koffie doordruppelt ga ik de poort uit naar links, naar één van de drie beste bakkers van de stad (1 minuut lopen). Als ik terug ben met warme croissants is de koffie net klaar. Maar niet op donderdag. Soms vergis ik me en loop ik dat hele eind naar de bakker voor niets. Hij is namelijk 6 dagen per week open, maar niet op donderdag. Op donderdag lopen we naar één van de andere top-drie bakkers in het dorp (6 minuten lopen). Als we vroeg op zijn gaan we soms samen naar onze bakker, maar dus niet op donderdag. Op donderdag maakt mijn vrouw boodschappenlijstjes en loopt ze naar de markt (4 minuten lopen). Als we samen naar de bakker gaan drinken we daar onze koffie, soms met een amandelcroissant. De beste amandelcroissants van de hele Provence, aldus onze bakker. Dat weten we niet, we hebben ze niet allemaal geproefd. Het is een moddervette mierzoete caloriebom, maar lekker…! Dat doen we dus met mate voordat we zelf in een amandelcroissant veranderen. De bakker heeft een koffieshop in zijn bakkerij (nee niet in de Nederlandse betekenis) want er is veel reuring in onze straat, een van de doorgaande wegen in de stad. Vooral in zomer als er veel toeristen zijn. In de zomer komt de dochter van de bakker helpen. Ze studeert op de universiteit maar komt trouw elke vakantie naar huis. Ze heeft een Vlaams vriendje en wil Nederlands oefenen met ons. Haar Vlaams is inmiddels beter dan ons Vlaams, ze heeft van natuurlijk al dat Franse accentje wat je nodig hebt om Algemeen Beschaafd Vlaams te spreken.

Voor de dagelijkse boodschappen gaan we naar de Petit Casino, de poort uit naar rechts (6 minuten lopen), die wordt bestierd door de dochter van Richard, de uitbater van ons favoriete restaurant (5 minuten lopen). Voor de grote boodschappen (om maar even de uitdrukking van mijn schoonmoeder te gebruiken, dat die term zonder ironie bezigt) gaan we naar de Intermarché, de poort uit naar rechts (8 minuten lopen), maar we gaan zeker de zware flessen en de volumineuze pakken toiletpapier niet lopend naar huis brengen. Deze Intermarché bezorgt aan huis als je in de stad woont. Het meisje aan de bezorgbalie kent ons inmiddels en sinds ze op vakantie is geweest in Canada begroet ze ons met ‘Bonjourhi’ (Hallo in het Frans en Engels, maar in één adem uitgesproken). Ze zegt altijd hetzelfde: jullie boodschappen worden tussen kwart voor twee en kwart over twee thuisbezorgd (dat is het tijdslot voor als de bestelwagen langs ons huis rijdt). Rare tijden voor Frankrijk. We blijven er dan ook de hele middag voor thuis. Nadat ze ‘Merci’ zegt, zeggen we ‘Vous êtes le bienvenue’, een beetje Canada erin houden. Vreemd genoeg heeft dit stadje twee vestigingen van de Intermarché. De andere is de poort uit naar links, voorbij onze bakker, de Opel-garage aan de linkerkant en de Renault & Nissan-garage aan de rechterkant (8 minuten lopen). We gaan er zelden heen, behalve als we bij de naastgelegen BricoMarché moeten zijn voor een schroefje en een lampje en een dingetje. We rijden in Frankrijk in een Renault, een garage op loopafstand (5 minuten) kan zo maar de merkkeuze bepalen. Had dus ook een Opel kunnen zijn (4 minuten lopen), of een Citroën (6 minuten lopen) of een Honda (maar dat is al wel weer 11 minuten lopen).

Letterlijk recht voor onze poort stopt de bus. Dat is gemakkelijk als we ergens verder weg naar toe willen en niet met de auto willen, bv ons ziekenhuis (5 minuten met de bus, 20 minuten lopen) of het treinstation (4 minuten met de bus, 15 minuten lopen). Zoals vandaag, de eerste zwarte zaterdag van het seizoen als er 60 km file op de Autoroute staan en desperate toeristen proberen om een alternatieve route te vinden. Die loopt door onze straat en daar staan stoplichten. Op een stuk of 8 zaterdagen in het jaar staat onze straat dan ook muurvast met stilstaand blik met caravans en jengelende kinderen. In de brandende zon. Wij lopen in de schaduw van de huizen van de avenue langs al dat blik naar één van de vele plataanoverschaduwde pleintjes met terrassen in onze stad voor een koele pression (4-6 minuten lopen). Welja, op deze zaterdag ook al om 12 uur, een apéro voor de lunch. In het najaar lopen we voor de lol nog wel eens naar Châteauneuf-du-Pape (een uur lopen door de wijnvelden), om de nieuw oogst te proeven. Nee, niet lopende terug, we kijken wel mooi uit. De bus stopt immers voor de deur, zoals ik al schreef.

Als we uit gaan eten hebben we de keuze uit 25 restaurants, alle cuisines, alles prijsklassen (4-10 minuten lopen op de heenweg, terugweg soms langer, we drinken er immers nog wel eens een lekker glaasje Rhône bij). Onze zakelijke bank (6 minuten lopen) en onze bank voor de privérekening (5 minuten lopen) frequenteren we tegenwoordig wat minder. Beiden hebben inmiddels prima internetbankieren en het internet hier is voortreffelijk. De huisarts en de tandarts, gelukkig niet zo vaak nodig, zitten knus bij elkaar in hetzelfde medische kantoorgebouw je met ruime parkeergelegenheid, maar voor ons 6 minuten lopen (de poort uit links) . Wij leven en plein ville. En onze Renault, die staat koel te zijn in de garage, die gebruiken we maar zelden als we hier zijn. En waar ‘hier’ is? Orange, in de Vaucluse, in de Provence.

Wim