Ode aan een kleine stad

Momenteel veel discussie over wonen in de stad of op het platteland op deze site. De plattelanders hebben gewonnen, ze zijn met veel meer. Normaal ben ik van de statistieken, maar vandaag even niet. Zie hier waarom ik een deel van het jaar in een kleine Franse stad woon (en de rest van het jaar in een kleine Nederlandse stad).

Als we opstaan: eerst koffie! Terwijl de koffie doordruppelt ga ik de poort uit naar links, naar één van de drie beste bakkers van de stad (1 minuut lopen). Als ik terug ben met warme croissants is de koffie net klaar. Maar niet op donderdag. Soms vergis ik me en loop ik dat hele eind naar de bakker voor niets. Hij is namelijk 6 dagen per week open, maar niet op donderdag. Op donderdag lopen we naar één van de andere top-drie bakkers in het dorp (6 minuten lopen). Als we vroeg op zijn gaan we soms samen naar onze bakker, maar dus niet op donderdag. Op donderdag maakt mijn vrouw boodschappenlijstjes en loopt ze naar de markt (4 minuten lopen). Als we samen naar de bakker gaan drinken we daar onze koffie, soms met een amandelcroissant. De beste amandelcroissants van de hele Provence, aldus onze bakker. Dat weten we niet, we hebben ze niet allemaal geproefd. Het is een moddervette mierzoete caloriebom, maar lekker…! Dat doen we dus met mate voordat we zelf in een amandelcroissant veranderen. De bakker heeft een koffieshop in zijn bakkerij (nee niet in de Nederlandse betekenis) want er is veel reuring in onze straat, een van de doorgaande wegen in de stad. Vooral in zomer als er veel toeristen zijn. In de zomer komt de dochter van de bakker helpen. Ze studeert op de universiteit maar komt trouw elke vakantie naar huis. Ze heeft een Vlaams vriendje en wil Nederlands oefenen met ons. Haar Vlaams is inmiddels beter dan ons Vlaams, ze heeft van natuurlijk al dat Franse accentje wat je nodig hebt om Algemeen Beschaafd Vlaams te spreken.

Voor de dagelijkse boodschappen gaan we naar de Petit Casino, de poort uit naar rechts (6 minuten lopen), die wordt bestierd door de dochter van Richard, de uitbater van ons favoriete restaurant (5 minuten lopen). Voor de grote boodschappen (om maar even de uitdrukking van mijn schoonmoeder te gebruiken, dat die term zonder ironie bezigt) gaan we naar de Intermarché, de poort uit naar rechts (8 minuten lopen), maar we gaan zeker de zware flessen en de volumineuze pakken toiletpapier niet lopend naar huis brengen. Deze Intermarché bezorgt aan huis als je in de stad woont. Het meisje aan de bezorgbalie kent ons inmiddels en sinds ze op vakantie is geweest in Canada begroet ze ons met ‘Bonjourhi’ (Hallo in het Frans en Engels, maar in één adem uitgesproken). Ze zegt altijd hetzelfde: jullie boodschappen worden tussen kwart voor twee en kwart over twee thuisbezorgd (dat is het tijdslot voor als de bestelwagen langs ons huis rijdt). Rare tijden voor Frankrijk. We blijven er dan ook de hele middag voor thuis. Nadat ze ‘Merci’ zegt, zeggen we ‘Vous êtes le bienvenue’, een beetje Canada erin houden. Vreemd genoeg heeft dit stadje twee vestigingen van de Intermarché. De andere is de poort uit naar links, voorbij onze bakker, de Opel-garage aan de linkerkant en de Renault & Nissan-garage aan de rechterkant (8 minuten lopen). We gaan er zelden heen, behalve als we bij de naastgelegen BricoMarché moeten zijn voor een schroefje en een lampje en een dingetje. We rijden in Frankrijk in een Renault, een garage op loopafstand (5 minuten) kan zo maar de merkkeuze bepalen. Had dus ook een Opel kunnen zijn (4 minuten lopen), of een Citroën (6 minuten lopen) of een Honda (maar dat is al wel weer 11 minuten lopen).

Letterlijk recht voor onze poort stopt de bus. Dat is gemakkelijk als we ergens verder weg naar toe willen en niet met de auto willen, bv ons ziekenhuis (5 minuten met de bus, 20 minuten lopen) of het treinstation (4 minuten met de bus, 15 minuten lopen). Zoals vandaag, de eerste zwarte zaterdag van het seizoen als er 60 km file op de Autoroute staan en desperate toeristen proberen om een alternatieve route te vinden. Die loopt door onze straat en daar staan stoplichten. Op een stuk of 8 zaterdagen in het jaar staat onze straat dan ook muurvast met stilstaand blik met caravans en jengelende kinderen. In de brandende zon. Wij lopen in de schaduw van de huizen van de avenue langs al dat blik naar één van de vele plataanoverschaduwde pleintjes met terrassen in onze stad voor een koele pression (4-6 minuten lopen). Welja, op deze zaterdag ook al om 12 uur, een apéro voor de lunch. In het najaar lopen we voor de lol nog wel eens naar Châteauneuf-du-Pape (een uur lopen door de wijnvelden), om de nieuw oogst te proeven. Nee, niet lopende terug, we kijken wel mooi uit. De bus stopt immers voor de deur, zoals ik al schreef.

Als we uit gaan eten hebben we de keuze uit 25 restaurants, alle cuisines, alles prijsklassen (4-10 minuten lopen op de heenweg, terugweg soms langer, we drinken er immers nog wel eens een lekker glaasje Rhône bij). Onze zakelijke bank (6 minuten lopen) en onze bank voor de privérekening (5 minuten lopen) frequenteren we tegenwoordig wat minder. Beiden hebben inmiddels prima internetbankieren en het internet hier is voortreffelijk. De huisarts en de tandarts, gelukkig niet zo vaak nodig, zitten knus bij elkaar in hetzelfde medische kantoorgebouw je met ruime parkeergelegenheid, maar voor ons 6 minuten lopen (de poort uit links) . Wij leven en plein ville. En onze Renault, die staat koel te zijn in de garage, die gebruiken we maar zelden als we hier zijn. En waar ‘hier’ is? Orange, in de Vaucluse, in de Provence.

Wim

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160709, Kunst en Cultuur

Reactie van Wim van Teeffelen op 9 Juli 2016 op 14.31: Net teruggelopen van de lunch. Ze hadden een andere wijn: een witte Rhône Villages Ségueret. Heel goed binnen te houden! We kwamen op het Place de la République op het terras onder de platanen in contact met een dame van 92, weduwe, slecht ter been. Ze woont in een appartementje aan het plein en is al jaren weduwe. Haar hoogtepunt van de week was het déjeuner op zaterdag, vertelde ze. Ze zei dat ze de ochtend kwijt was aan het zich zo mooi mogelijk aankleden (we hebben haar daarmee gecomplementeerd) en naar het restaurant schuifelen. Daarna lekker eten, siesta en de dag was weer voorbij. Het was een echt dametje. Op zondag werd ze om de beurt door één van haar kinderen opgehaald voor het déjeuner, maar de zaterdag was toch echt het hoogtepunt. We hebben haar een koffie aangeboden (die ze normaal niet nam, te duur in een restaurant vond ze), in ruil voor oude verhalen over Orange. Ze vond het een goede ruil.

Een genoeglijke lunch in onze kleine Provençaalse stad.

Wim

Reactie van Janny O. op 9 Juli 2016 op 15.20: @Wim Heel bijzonder je bijdrage. Een loftrompet over een kleine stad. Dat kan dus niet dat kleine, want volgens Speetjens is Vaison la Romaine al een kleine stad, ik mocht het geen dorp noemen. En daar wonen maar ruim 6000 mensen (volgens Wikipedia). In Orange ruim 5x zoveel.

Maar dan: je genoot van je Séguret. Wat moeten al die dorphaters toch wel heel erg blij zijn (daar bedoel ik Wim niet persoonlijk mee) met zo'n suf, onleefbaar dorp van ruim minder dan 1000 personen. Daar wonen nog mensen die kunnen zorgen voor de geneugten van de stadgenieters. Dus ook stadgenieters, wees blij dat de kleine dorpen er nog zijn, en zet de plattelanders niet neer als een stel imbecielen. Want intelligentie lijkt in de dorpen niet te vinden te zijn volgens @Monte Carlo in andere draadjes.

Janny

Reactie van Wim van Teeffelen op 9 Juli 2016 op 15.52: @Janny. Ik ben geen dorpshater hoor, maar ik voel me lekkerder in een stad en met 30.000 inwoners is Orange toch wel een stad, zelfs een Prinsdom (hier heeft onze vader-des-vaderlands zijn naam vandaan: Willem van Oranje en in mijn andere woonplaats, Delft, is hij vermoord. Maar dat is puur toeval). Tweeduizend jaar geleden werd dit door de Romeinen al als een stad beschouwd, dus ik neem aan dat Leon dat ook wel wil doen.

Gelukkig iedereen zijn eigen mening. De ruime meerderheid van de leden hier, net als de ruime meerderheid van de Nederlanders die naar Frankrijk emigreren, kiezen voor het platteland. Kijk maar naar de poll van Ed. Mijn bedoeling was niet om mensen die volmaakt gelukkig zijn op het platteland op andere gedachten te brengen, maar om mensen die emigratie naar Frankrijk overwegen een ander Frankrijk te laten zien, in elk geval een Frankrijk waar het ondernemerschap gemakkelijker zal zijn, zoals ik in een ander draadje heb betoogd.

Wim

Reactie van Janny O. op 9 Juli 2016 op 16.05: Wim, daarom had ik het ook tussen haakjes erbij gezet. Ik begrijp best dat wanneer je je geld in Frankrijk moet verdienen je in een dorp niet veel te zoeken hebt, of je moet het niet erg vinden om veel reisuren te maken. Maar ik vond het wel leuk om toch op te merken dat jij ook van de producten van een klein dorpje geniet.

Janny

Reactie van Wim van Teeffelen op 9 Juli 2016 op 16.09: Nee, dat moet niet, maar ik ben nogal van de cijfers. Ik kan het ook niet helpen, ik weet dat soort dingen gewoon uit mijn hoofd en als ik nu al die afstanden zou gaan uitmeten, dan zou het nog kloppen ook. En nee, ik ga geen 11 minuten lopen tot aan de Honda-dealer, want het is hier flink heet op het moment. Een graadje op 35 of zo.

Wim

Reactie van En Laurenc op 9 Juli 2016 op 16.34: Wim zomaar een vraagje: waar ben jij nu ingeschreven in Delft of Orange, want zo te horen heb je in beide plaatsen een sociaal leven en staat je Renault op frans of Nederlands kenteken?

Reactie van Wim van Teeffelen op 9 Juli 2016 op 17.04: @ En Laurenc: Ik wist dat hij zou komen deze vraag...Je kunt maar op één plek zijn ingeschreven als inwoner, hetzij bij een Nederlandse gemeente, hetzij bij de Franse belastingdienst waar je Franse woonplaats onder ressorteert. Bij ons is het eerste het geval, al hebben we zowel in Nederland als in Frankrijk een bedrijf. Ik heb inderdaad op beide plaatsen een sociaal- en maatschappelijk leven. Maar we zijn vaker in Delft, want de meeste van onze klanten wonen in Nederland. Tien jaar geleden was het omgekeerd, maar toen hebben we de keuze voor Nederland als vestigingsplaats gemaakt. Elke paar jaar bekijken we ons zakelijk en privé-leven opnieuw en bepalen we opnieuw de keuze. En nu is dat dus Nederland.

En dientengevolge heeft onze Renault een Nederlands kenteken, een duurder dan normale autoverzekering met permanente Europeadekking (al valt die nogal mee, het is een oude Renault) en zijn we verplicht om hem elk jaar minimaal één keer mee naar Nederland te nemen voor de apk, of ermee naar Barcelona te gaan (dat lijkt me overigens geen straf, dat gaan we dit najaar uitproberen).

Wim

Overleden Reactie van christian-le-bricoleur op 9 Juli 2016 op 17.39: @Wim: Ja die APK. Wanneer is het eindelijk zo ver dat de Europese landen elkaars keuring erkennen?
Met mijn 'oudje' moet ik gerlukkig maar om de twee jaar naar NL.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 9 Juli 2016 op 18.01: Met veel plezier dit leuke en goedgeschreven verhaal gelezen. Hoewel enthousiast dorpsbewoner voelde ik toch wel mee met de beschreven charmes en gemakken van de stad. Persoonlijk denk ik dat "in de buurt van een stad(je)" wonen het ideaalste is, maar dat moet je dan wel kunnen betalen. Want hoe dichter bij een stad, hoe duurder de huizen.

Ik maakte me wel enigszins ongerust over jullie drinkgewoontes. Een "lekker glaasje Rhône" lijkt me na de schitterende dagboottocht die ik twee jaar geleden op deze rivier mocht maken, bepaald niet aan te bevelen. Maar gelukkig vulde je je verhaal aan met de bijzondere ontmoeting met de 92-jarige dame, waarin je verhaalt dat jullie bij de lunch een witte (Côte du) Rhône Villages Séguret hebben gedronken...

Reactie van Henri Bik op 9 Juli 2016 op 19.16: Leuk verhaal Wim en herkenbaar. Ook wij kozen bewust voor een stadje (10.700 habitants) met alle voorzieningen op loopafstand en laten de super Subaru liever in de garage. Heerlijk om in een restaurant aan de haven te gaan eten en niet op een glas wijn meer of minder te hoeven letten, want die 800 meter halen we ook wankelend met gemak. Wat we tevoren niet wisten is dat hier meer dan 100 ‘associations’ in alle mogelijke disciplines zijn en allemaal vieren ze regelmatig feest en wij doen graag mee. Ook blijkt het een groeigemeente te zijn en dat betekent dat de voorzieningen meegroeien, hetgeen wij plezierig vinden.

Kortom ‘Vive la vie en petites villes méditerranéennes’’. Maar niet voor de zoekers naar rust, ruimte en vergezichten want die zullen zich hier niet thuis voelen. Gelukkig dat mensen verschillende smaken hebben.

Overigens vernam ik van een makelaar dat in de Hérault de trend is dat mensen uit Montpellier naar de dorpen en stadjes in de omgeving trekken, maar dat heeft waarschijnlijk te maken met de stijgende huisprijzen in Montpellier.

@Zip , ja statistiek is verraderlijk, als je met één voet in een teil met kokend water staat en met je andere voet in een teil met ijs heb je het gemiddeld redelijk, maar ondertussen knap beroerd…