Nounou, Jaap, je maakt het wel heel erg bont

Dag Jaap Klok,

via-via kwam ik vanmiddag (13 augustus) min of meer toevallig op het spoor van je verhaal over “La Marotte, ons nieuwe huisje in Frankrijk”. Met die titel suggereer je dat je dat huisje dit of verleden jaar hebt betrokken. Maar is dat inmiddels niet, laten we zeggen, achttien jaar geleden, Jaap? In je verhaal schrijf je vol fantasie uitgebreid over mij – mij daarmee publiekelijk (en wraakzuchtig? - in elk geval kwaadaardig) voor een ouwe, vieze en drankzuchtige ‘zizi’ te kijk zettend en daarmee tegelijk aantonend dat je fantasie beter functioneert dan je geheugen. Misschien is dat je niet kwalijk te nemen, want onze kennismaking is inmiddels ook al zo’n achttien jaar geleden. Het voert mij (en ook de plaatsruimte op deze site, denk ik) te ver om al jouw verzinsels recht te zetten. Ik pak er te hooi en te gras enkele uit.

Mijn buurvrouw verwelkomde je misschien wel wat pinnig, want je parkeerde je auto voor haar uitrit.

Dan onze kennismaking. Dat je na aankomst naar binnen keek, dat zal best waar zijn, maar dat je mij daar, in een ruimte die – ik citeer jouw tekst – “donker, somber en vies” was zag je mij “onderuit gezakt in een stoel hangen (…) met een gore deken om zijn schouders geslagen en (…)  verscholen achter een beeldscherm van een oude (vooroorlogse?) computer. Na wat luider roepen bleek “DBVG” te leven”  - einde citaat.  Maar Jaap…. ik heb een boerderij die dateert van 1634 of eerder en zo’n gebouw is niet zo helder als jouw doorzonwoning in Uithoorn. En hoe kon jij in die “duisternis” zo gauw zien dat die deken goor was?

Overigens verliep onze kennismaking wel iets anders dan jij zo kleurrijk beschrijft. Toen ik iemand (jou dus) hoorde roepen, kwam ik m’n schuur uit. Het eerste wat je me met luider stemme toeriep, was niet eens een vriendelijke groet, maar de vraag “Bent u Nederlander?” en toen ik daar wat vreemd van opkeek, omdat ik een, op dat moment mij nog onbekende vriend van een Franse vriend (jájá, Jaap, die heb ik óók!) verwachtte, riep je nogmaals heel bits “Bent u Nederlander?” Ik vond dat toch wel, op z’n minst, een wat vreemde kennismaking.

Toch heb ik jullie, Frans-vriendelijk, een glas wijn aangeboden, waarbij Joke het wel bij één glaasje liet. Ik heb over mijn buurvrouw niet gezegd (citaat) “Ach, dat mens is, net als iedereen hier, hartstikke gek, ik heb al jaren ruzie met dat mens en de rest”. Ben je nog steeds duimzuiger, Jaap? Want daar blijk je wel een ster in te zijn. Je voorgaande huisbewoners zijn wel, om het zacht te zeggen, ongelukkig vertrokken of aan hun einde gekomen, maar ik heb het niet gehad over een hersentumor, over een val van een ladder, een vrouw die knettergek naar een tehuis moest of over iemand die van zijn fiets onder een auto viel – zoals jij beweert. Hier is je fantasie echt op hol geslagen. Je haspelt, om het door jou gewenste effect te krijgen, wat gebeurtenissen door elkaar. Ofwel: je hebt de klok horen luiden, maar je kunt de klepel niet meer vinden. Ik heb je wel over een verdrinking verteld, maar de man viel niet (jouw tekst) “voorover in de de beek, verdronk  in 10 cm water, nou, nou…!” Inderdaad Jaap: nou, nou…! Hoe verzin je het?!

En waarom vertel je niet over onze etentjes met Franse vrienden te mijnent. Zij hebben het er soms nog wel over, vooral toen je eens voor je tafelvrouw heel behulpzaam en beleefd wat stokbrood wilde snijden. Je vroeg haar in je beste Frans “Madame, peux-je chier votre pain?” waarop de Fransen in een bulderende lach uitbarstten. Je wilde, de Nederlandse broodzaag indachtig, mevrouw vragen “Peux-je scier votre pain?” maar je sprak het werkwoord met een Hollands accent uit en toen vroeg je haar dus: “Madame, zal ik uw brood even beschijten?” Vandaar de onvergetelijke hilariteit – nog steeds.

Dus Jaap: als je interessant wil zijn, geen enkel bezwaar hoor, maar kom niet aan met een achttien jaar oud verhaal dat je een actueel tintje probeert te geven en ga niet meer op je geheugen of je fantasie af, maar vertel gewoon de ware feiten – dan is de kans dat je met een smaadschrift anderen beschadigt een beetje kleiner. Of was dat juist je bedoeling? En stuur dan je slachtoffer, uit beleefdheid, de tekst even toe. Je hebt, denk ik, mijn iemeeladres nog wel.

En tot slot Jaap: dat je met je vertrek uit Marotte, nu zo’n zeven jaar geleden, naar ik schat, je familienaam Klok eer hebt gedaan, vinden sommige Fransen hier nog steeds merkwaardig. Want weet je, je bent voor hen nog steeds, zoals hier de term luidt “Parti avec la cloche de bois” - met de noorderzon vertrokken.