Nog wat voer voor de beschermers van de Heilige Hermandad

De gendarme controleert autopapieren. Geen bezwaar: ik heb alles in orde. Dacht ik. Het kentekenbewijs klopt, het rijbewijs hoeft hij niet te zien. “Maar”, zegt de gendarme, wijzend op het groene verzekeringsvignet in de rechter onder hoek van de voorruit, “dat is verlopen en ik wil het vignet van dit jaar zien.” Ook geen bezwaar: ik heb gewoon vergeten dat ding te vervangen en het in de

enveloppe met de autopapieren gelaten.

Maar verrek….. de verzekeringspapieren zitten er niet in. Hoe kan dat nou? De gendarme wacht geduldig terwijl ik de autopapieren nog eens doorsnuffel. “Helaas, meneer, dat ding ligt bij me thuis. Ziet u: in Nederland kennen we dit systeem niet en daarom heb ik vergeten het oude vignet te vervangen.” Hij kijkt me trouwhartig aan en gelooft me op mijn woord. “D’accord, je vous laisse et bon.” Ik mag doorrijden! Voor hem ben ik niet verzekerd, maar hij laat me doorrijden! Heb ik dan toch een eerlijk gezicht?

Tien kilometer verderop heb ik opeens een helder moment. Autoverzekering? Maar daar heb ik toch een aparte enveloppe voor in mijn reistas! En ja hoor: in die enveloppe, en niet in die voor de autopapieren, vind ik het kostbare stukje groene papier dat je zichtbaar op je voorruit hoort te hebben. Zal ik terug rijden om het de vriendelijke gendarme te laten zien? Om te tonen dat ik echt een o-zó eerlijke Nederlander ben? Maar stel dat zijn dienst er al op zit. Dus ik vervolg, opgelucht fluitend, de nog lange reis.