Neerstortende kuikens

Ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? Neergestorte kuikens? Onderuitglijdende kloeken? Veel te dure kippenhokken? Gestreste haantjes? Het loopt allemaal niet helemaal volgens plan de laatste tijd.

Deze moederkip zou eigenlijk op dit moment mokkend in haar lege nest moeten zitten met het snode plan om als een koekoek mijn ouders in september uit hun nest te sodemieteren en zo nog een afkickmaand bij het jongste kuiken te kunnen doorbrengen. Maar het jongste kuiken, dat terug naar Nederland ging uitvliegen via de zolderkamer van opa en oma, is met zijn snavel iets te hard in zijn mooie nieuwe boxspring op zijn prachtige nieuwe laminaatvloer neergestort en besloot toch nog even terug in het Franse nest te klimmen om zich op te laden voor een volgende poging. Bovendien is mijn moeder op ongelukkige wijze op haar mossige tuinpad uitgegleden, heeft alle boodschappen door de lucht gesmeten en zichzelf met één hand opgevangen. Haar pols was niet bestand tegen zoveel geweld en brak op drie plekken. Heel akelig.

Opeens kan ze geen boodschappen meer doen, niet meer autorijden, koken. Opeens is ze vijf keer langer bezig met het ophijsen van haar broek, kan ze haar eigen haren niet goed meer wassen, moet ze tandenpoetsen met links. Behalve haar pols doet haar hele lichaam inmiddels pijn van al het gedoe. Gelukkig is mijn oudste zoon nog even aanwezig om samen met mijn vader te helpen met de dagelijkse taakjes. Dít kuiken had eigenlijk bedacht de hele zomer op een camping aan de Middellandse zee te werken, maar landde iets te hard in de hem toegewezen stoffige stacaravan en besloot per direct om op zijn schreden terug te keren. Inmiddels is hij een duizendtal kilometers noordwaarts bij mijn beklagenswaardige ouders de zolderkamer van broer warm aan het houden. Hij heeft zo genoeg afstand van alles om enige orde in zijn chaotische hoofd te scheppen en weet nu zeker dat zijn uitvlucht naar een mediterraan appartementje nabij Montpellier zal leiden.

Maar ondertussen, … Een zielig vogeltje in het gips sodemieter je natuurlijk niet uit haar nest, zelfs een koekoek heeft een hart. En dus moet ik nu mijn koekoeksplannen opzij zetten en op een kippedrift een ander onderkomen zien te regelen. En dat is nog niet zo simpel, want hoe gaat dit verhaal verder? Gaat de jongste met me mee? Verhuist de middelste dan net naar een strandstulp? En de oudste? Ach, die redt zich wel. Zij staat deze maand fulltime af te wassen in een restaurant op een hoge Alp, nadat ze iets te hard door haar financiële bodem was gevallen en haar geplande roadtrip langs de Atlantische kust moest afbreken. 

Wat zou een 'pied à terre’ in mijn geboorteland nu uitkomst bieden. Een plek waar je altijd heen kan, hoe het leven ook loopt. Maar al werkt mijn stresshaan zich het schompes, lopen daarmee al onze avonden, weekenden, vakanties in de soep, zelfs een bouwvallig kippenhok kost in de randstad een godsvermogen en ook de huren zijn er tegenwoordig waanzinnig. 

Als een kip zonder kop probeer ik acuut voor alles en iedereen een oplossing te bewerkstelligen met een geforceerd vertrouwen op een wonder. Maar ik kan natuurlijk veel beter gewoon de rivier volgen. Lachen om de onvoorspelbaarheid van het leven. Ontspannen, maar alert blijven. Plezier hebben in het hier en nu. Loslaten. En vooral een oprecht vertrouwen houden in de goede bedoelingen van het universum.

Ik ben toch geen stresskip?