Pensionados kiezen in Frankrijk voor een droomhuis, maar dat blijft het vaak niet

Het item ‘Dorpsproblematiek’ van Hans van de Bos brengt mij tot de volgende overpeinzing.

Hier in de Languedoc wonen de meeste gepensioneerde Nederlanders in kleine dorpen die op de hellingen van de ‘Haut Languedoc’ liggen. Zij kochten het huis van hun dromen met een mooi vergezicht.

Maar het voorzieningen niveau in die dorpjes wordt steeds magerder, zodat ze voor elke boodschap in de auto moeten stappen. Dat wordt op den duur toch wel bezwaarlijk.

De meeste Nederlanders in deze streek gaan dan ook als ze rond de 80 worden weer terug naar Nederland. Ze zijn bang dat er een dag komt dat een half uur rijden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis wel eens fataal kan worden. Ook vreest een deel niet goed hun toekomstige kwalen uit te kunnen leggen in het Frans.

Toen wij ons huis in 2002 kochten in Mèze kozen we voor een ‘maison plein pied’ omdat ik mij goed herinner dat mijn moeder naar een flat verhuisde omdat ze in haar leuke villaatje de trap nauwelijks meer op kon.

Het was mij nooit opgevallen dat ons huis geen drempels heeft, maar dat blijkt een geweldig voordeel nu mijn vrouw tijdelijk in een rolstoel zit.

Wij kozen dit stadje omdat we het leuk vonden en ik realiseerde me destijds niet dat het een groeigemeente is. Nu blijkt dat heel belangrijk te zijn, want het voorzieningenpeil stijgt en allerlei openbare werken worden uitgevoerd zonder dat de lokale belastingen verhoogd worden.

Summa summarum, als u als gepensioneerde naar Frankrijk wilt verhuizen, kies eerst de streek, dan de plaats en kijk pas daarna naar een huis in die plaats. Stelt u zich dan voor dat 80 wordt en denk u in hoe u dan in dat huis kan wonen. Vriend Bert zei toen ik hem vertelde dat ons huis 500 meter van de markt ligt: ‘Aha rollator afstand’ en hij had gelijk, vanavond gaan we uit eten met de rolstoel in plaats van met de auto. Dan kan ik rustig een paar glazen wijn drinken bij de oesters, want de ‘huitres de Bouzigues’ smaken beter als ze vergezeld worden door de ‘Picpoul de Pinet’.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20141220, Ouderverzorging, Woningen Algemeen

Reactie van Koba Makkinga op 21 December 2014 op 14.33: In Nederland woonden wij 5 minuten fietsen van het ziekenhuis, enz. Een half jaar na ons vertrek wordt dit ziekenhuis gesloten, failliet!! De mensen daar moeten nu ook een half uur of meer reizen. De omstandigheden veranderen overal, als je met alles rekening mee wilt houden gaat het leven aan je voorbij!

Overleden Reactie van Susan op 21 December 2014 op 14.43: juist niets blijft zoals het is dus carpe diem.

Reactie van Nina op 21 December 2014 op 14.54: Ik ben erg blij met dit bericht want het verwoordt precies waar ik al een hele tijd over heb lopen te denken. Het is natuurlijk duidelijk dat je een huis met drempels moet vermijden als je in dat huis oud denkt te worden. De voorzorgen moeten m.i. echter verder strekken dan dat, als je tenminste een rustige ouwe dag wilt hebben en je erfgenamen onnodige rompslomp en kosten wilt vermijden. Ik denk dat je gewoon een heleboel dingen nuchter moet bespreken met je omgeving : hoe je oud wilt worden, hoe je gecremeerd/begraven wilt worden (en vooral waar), wat te doen in geval van zware ziekte, wie de behandelende artsen zijn, enz. Ik moet er bijv niet aan denken dat ze, denkend dat ik iets speciaals wil, met m'n lijk of met m'n as gaan slepen - ik ben dan toch dood, om het even cru te zeggen. Verder wil je sommige dingen je familie natuurlijk niet aandoen. En verder denk ik dat je dan het een en ander op schrift moet stellen in een brief: "wat te doen in geval van nood". Die doe je in een envelop op een bepaalde plaats, je herziet hem op gezette tijdstippen (niet vergeten, omstandigheden kunnen inderdaad snel veranderen) en dan hoef je er verder niet meer aan te denken en kan je rustig oud worden en van het leven genieten.
(even tussen haakjes, ik schrijf dit niet zomaar, ik heb in korte tijd te maken gehad met een overlijden van iemand die niets geregeld had en van iemand die wel alles op schrift had gesteld - het tweede geval was een ware verademing, we hadden het toch al moeilijk genoeg met de emotionele kant van de zaak)

Overleden Reactie van Susan op 21 December 2014 op 16.16: ha ha ja ik ook. ik haal kruiwagens hout naar binnen , werk op het land en heb in oktober het houtwerk v.d. gite geschilderd en in april al het houtwerk v.h. huis.

wandel iedere dag met de rottweiler want op het land lopen vindt hij geen wandelen, hij wil pollen snuffelen.

bezoek af en toe de franse buren.

zomers verzorg ik mijn zwembad,planten en gasten , indien nodig.

ik hoop dat ik dit nog een tijdje vol kan houden .

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 22 December 2014 op 13.00: Ik worstel een beetje met deze discussie. Simon verwoord eigenlijk wat ik ook vind. Aan de andere kant, het "Carpe Diem" denken en handelen is natuurlijk aantrekkelijk in zijn beperktheid en eenvoud. Je sluit letterlijk de ogen voor de toekomst. Maar een pluk-de-dag-overtuiging kan je ook afsluiten van de rest van de wereld en de realiteit van het leven als een levensloop in een maatschappelijke context. Pluk mijn dag (NU en HIER). "IK", "NU", "HIER".

Hier ligt ook het duivelse dilemma van een onomkeerbare keuze om permanent alleen nog maar in Frankrijk te gaan wonen. Die durf ik in ieder geval niet te maken. Liever wel omkeerbaar, liever niet permanent. Liever bewegingsvrijheid (terug kunnen naar een eigen - een andere pied-a-terre). En vooral, liever niet afhankelijk zijn van de welwillendheid van vrienden en familie als je hulpbehoevend wordt. Dat is dus niet "Carpe Diem" maar "Carpe Vitae".

Reactie van Anton Noë, beheerder en gastheer op 22 December 2014 op 15.39: Dankjewel Hans voor dit relativerende en prachtige perspectief. het roept prachtige beelden bij me op. Wat betreft de flexibiliteit van wonen. We hebben dezelfde gedachten gehad.

Voor wat betreft die dieren in het veld. Mag ik eens komen jagen???? ;-))

Reactie van Matty Willigenburg op 22 December 2014 op 17.07: Ik somber volstrekt niet hoor @hans. Heb ik geen enkele reden voor. Ik leef op de plek waar ik wil zijn, in het nu, kom net binnen omdat het na zonsondergang inmiddels iets killer begint te worden, maar leef, ook in december voornamelijk buiten. Zat zojuist met een Franse vriendin een borreltje te drinken in de tuin, lekker buiten....kom daar in NL maar eens om. Voor mij zijn afstanden nog nooit een reden geweest....vliegtuigen vliegen overal, dus vandaar dat ik gekozen heb voor deze plek in de Provence. De maximale dagafstand per auto, maar eigenlijk ga ik altijd met het vliegtuig. Sneller en in mijn eentje ook een stuk goedkoper. Zelfs met huurauto in NL en parkeerkosten op Marseille Airport! Uiteraard heeft iedereen zijn eigen overwegingen een plek te zoeken. En ook hoe hij of zij om wil gaan met ouder worden. Ik ben mijn leven lang onafhankelijk geweest en zo wil ik ook sterven ( ooit). Dat betekent inderdaad dat je dingen moet regelen voor je nabestaanden. Maar dat kan wat mij betreft nooit de reden zijn om mijzelf nu al beperkingen op te leggen....en ik ben ook geen twintig meer en al geruime tijd met pensioen. En ik ga zo voor de feestdagen vrienden ophalen van het vliegveld! Carpe Diem oftewel....pluk de dag!