Nageslacht is minder attent dan verwacht...

Vrienden van ons kregen regelmatig hun kinderen en kleinkinderen te logeren in hun villa met zwembad in Zuid-Frankrijk: Gezellig en het smaakte naar meer. Drie jaar geleden zijn ze naar Nederland geremigreerd, onder anderen om hun nageslacht vaker te zien.

Vorig jaar hebben we hen bezocht en klaagden ze dat hun nageslacht in Nederland geen tijd voor ze heeft en nauwelijks op bezoek komt. Oma+Opa+Zuid-Frankrijk +Zwembad in de Zonneschijn is blijkbaar veel leuker dan alleen Oma+Opa.

Hoe is het u in dit opzicht vergaan na uw remigratie.?

Attentie: mij onwelgevallige 'Off Topic' reacties schrap ik genadeloos...

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20160421

Reactie van Janny O. op 24 April 2016 op 20.05: Diana, je hebt het mis, maar Wim heft het inmiddels in een nieuw topic wel beschreven.

Reactie van Marianne de Haan op 24 April 2016 op 22.52: Bij ons is het zo dat wij ons Franse leven op Pauze zetten als de kinderen en kleinkinderen hier zijn. Oma kookt, Opa en Oma zorgen voor alles wat gewenst is (zonder de kleinkinderen te veel te verwennen). Zoon wil graag met machines in de weer en bomen kappen etc. Schoondochter heeft eindelijk tijd om haar foto albums op orde te maken en soms al in oktober de kerstkaarten te maken. Iedereen is blij en ontspannen.

Komen wij in Nederland dan begrijp ik Bellerose. De kinderen werken, wij kunnen daar best in huis zijn maar er komt af en toe iemand langs. De kleinkinderen gaan naar school of creche etc. Op enig mooment ergens in de avond komt iedereen thuis. Er wordt een snelle maaltijd in elkaar gesmeten binnen een half uur, vervolgens is er een kwartiertje tot 20 minuten om dat naar binnen te werken met een blik op de telefoon. Dan moet de ouder, die geacht wordt de kinderen te doen thuisblijven. De andere ouder rent naar de sportschool, toneelrepetitie of wat dan ook.

Als wij er zijn is dat fijn. Dan kunnen wij de kinderen naar bed brengen en voorlezen etc en kunnen beide ouders hun eigen plan trekken. Om een uur of 11 's avonds is iedereen thuis. Dan doen ze beleefd nog een wijntje of zo met ons maar moeten dan ook naar bed want de volgende ochtend gaat te wekker weer om 7 uur voor een nieuwe en heel hectische dag.

Dat is het leven van de hedendaagse gezinnen. Het wordt niet anders als wij naar Nederland zouden verhuizen. Op zijn minst hebben we hier onze fijne weken.

De kinderen hebben hun leven, wij hebben het onze. Niemand moet zich ooit schuldig voelen over de gemaakte keuzes. Die zijn zoals we ze hebben gemaakt. Neem vooral nooit de kinderen en kleinkinderen kwalijk dat ze niet voldoen aan jouw verwachtingen. Het leven is zoals het is. Keuzes (het krijgen van die kinderen al in de eerste plaats en wij zijn van een generatie waarbij dat kon) zijn vrij. We leven allemaal ons eigen leven. Kinderen zijn inmiddels ook volwassen mensen met hun eigen keuzes en problemen. We kunnen van die kinderen houden maar niet voor hen bepalen wat ze met hun leven doen. Voor ons geldt: Als ze willen en kunnen komen dan zijn we bereid om er voor de volle 100 % voor hen te zijn en het zo prettig mogenlijk voor hen te maken. Verder verwachten we niets van hen.

Oeps, dat was een tamelijk lang commentaar. Sorry zo gaat dat als je over jouw geliefde kinderen praat.

Liefs, Marianne.