Mon plus beau souvenir de la Saint-Nicolas

Oui, bien sûr, j'ai été, moi aussi, Saint-Nicolas, il y a très longtemps, au tout début de ma vie aux Pays-Bas, il y a donc environ 35 ans. Je ne m'en suis pas trop mal tiré, d'ailleurs, et en tous cas, vu la façon dont je baragouinais alors le néerlandais, pour les enfants, je venais clairement de très loin, sûrement d'Espagne...
Mais mon plus souvenir le plus cher, je le garde d'une Saint-Nicolas mémorable. Je vivais alors sur mon lieu de travail, une grande vieille maison de conférences dans un parc boisé, à Wassenaar. Et ce soir là, toute l'équipe attendait la venue du grand Saint. Sous la mitre et la barbe blanche, Jan Kleinveld - Monsieur Petitchamp - un maraîcher voisin dont la voix grave, le visage buriné et la grande expérience en faisaient un Nicolas plus vrai que nature. Nous l'attendions, donc: 15 adultes et un enfant, mon fils ainé, 7 ans, petit ange blond aux yeux bleus, à la fois rêveur et éveillé. Pour la dernière année, il croyait encore. Son plus grand souhait, m'avait-il confié, était un train Marklin. Mais je lui avais bien fait comprendre qu'un tel cadeau était au dessus des moyens du saint homme. Des nôtres donc. Et pourtant, j'avais réussi à mettre la main sur un bel ensemble de seconde main, et je l'avais en catimini installé dans une pièce à part.
Le grand Saint arrivé, avec ses deux accolytes noirs comme charbon, il s'asseoit dans la grande salle, sur le grand fauteuil, consulte son grand livre et fait venir à lui chacun de nous, les grands enfants, nous adressant gentilles remontrances et compliments mesurés. Vient, en dernier, le tour de mon fils. Saint-Nicolas le regarde, lui demande son prénom, lui caresse la joue et, sans un mot de plus, lui prend la main et passe dans la pièce d'à côté où, dans la pénombre, roulait, avec pour seule lumière ses phares allumés, le train. Moment magique. Pendant près de vingt minutes, à quatre pattes, le vénérable et l'enfant ont joué, ensemble. Seuls. Puis, le Saint est parti: il avait encore beaucoup à faire. Mon fils lui a longtemps fait 'au revoir' de la main. Puis il m'a regardé, l'émerveillement et la joie dans les yeux: "Mais... je peux le garder, Papa?"

NL/

Natuurlijk ben ik, lang, ongeveer 35 jaar geleden, aan het begin van mijn leven in Nederland, ook Sint Nicolaas geweest. Ik deed het trouwens niet al te slecht, en in ieder geval, gezien de manier waarop ik destijds in het Nederlands brabbelde, kwam ik voor de kinderen duidelijk van heel ver weg, waarschijnlijk van Spanje....
Maar mijn meeste dierbare herinnering hou ik aan een gedenkwaardige Sinterklaasavond. Toen destijds woonde ik op mijn werkplek, een groot oud conferentiehuis in een bosrijk park in Wassenaar. En op die avond wachtte het hele team op de grote heilige. Onder zijn mitter en zijn witte baard, was Jan Kleinveld, een naburige tuinder met zijn diepe stem, verbrande gezicht en geweldige ervaring, een Sinterklaas echter dan echt. We zaten op hem te wachten: 15 volwassenen en een kind, mijn eerste zoon, een 7 jaar oud, blonde engeltje met blauwe ogen, tegelijkertijd dromerig en wakker van geest. Het was zijn laatste geloofjaar. Zijn grootste wens, hat hij mij toevertrouwd, was een Marklintrein. Maar ik had hem duidelijk gemaakt dat zo' n geschenk ver boven de middelen van de heilige man ging. Van de onze dus. En toch had ik een mooi tweedehands setje op de kop getikt, en had hem in een aparte ruimte opgesteld.
De grote heilige man komt dus aan, met zijn twee pikzwarte Pieten erbij, gaat in de grote zaal zitten, op een grote stoel, raadpleegt zijn grote boek en laat ieder van ons, de grote kinderen, bij Hem komen, om ons vriendelijke vermaningen en weloverwogen complimenten toe te dienen. Als laatst komt de beurt van mijn zoontje. Saint-Nicolas kijkt hem aan, vraagt naar zijn voornaam, streelt zijn wang en neemt hem dan, zonder een woordje meer, bij de hand, leidt hem naar kamer naast, waar de trein in het donker rijdt, met als enige belichting zijn koplampen. Magisch moment. Bijna twintig minuten lang hebben de eerbiedwaardige en het kind samengespeeld, op handen en knieen. En alleen. Dan ging de heilige man weg: hij had nog veel te doen. Mijn zoon zwaaide hem heel lang na. En toen keek hij mij met verwondering en vreugde aan: "Maar... mag ik het houden, papa?"