Mijn zomervriendinnen

Ik heb het in dit forum al vaak gehad over mijn zomervriendinnen, die ieder jaar uit Nederland hier komen. Het lijkt me leuk om ze even aan jullie voor te stellen. Helaas konden ze dit jaar in verband met de Coronapandemie pas op 13 juni komen.

Mijn eerste vriendin, Ien (75) uit Muiden, heeft hier een prachtige grote villa (met een enorme tuin) als tweede huis. Ze komt altijd met een KLM-vlucht naar Montpellier en ze blijft normaal gesproken een half jaar. De andere zomervriendin Rita (82), uit Amsterdam, komt met de auto uit Mokum naar haar oude, kleine caravannetje uit 1985 op een camping aan de rivier in een dorpje 12 km ten noorden van mijn dorp, zoals ze vroeger ieder jaar deed met haar overleden man. Normaal komt ze twee keer: in april twee weken om haar caravannetje op orde te brengen en haar "schuurtje" (een piepklein tentje) op te zetten. Dat vindt ze leuk: zo is ze twee keer met vakantie. Dit jaar helaas slechts één keer. Ze kan haar caravan het hele jaar op de camping laten staan en als ze ooit niet meer hier kan komen, dan laat ze hem gewoon achter, als cadeautje voor de campingbazin. Maar daar ziet het voorlopig nog lang niet naar uit, want ze is ontzettend vief voor haar leeftijd.

De tweede keer komt ze voor zes weken, want ze is lid van allerlei clubs in Amsterdam en die kan ze niet langer missen. Dan vindt ze het op de camping ook te primitief en te saai worden. "Is het hier niet saai, 's winters?" zegt ze altijd. "Wat doe je dan de hele dag?" Ze heeft een groot grachtenhuis in centrum Amsterdam, en haar dochter, schoonzoon en kleindochter wonen boven haar. Ze vindt Amsterdam het einde! Theaters en bioscopen, heerlijk! Ze is heel actief en gaat in Amsterdam iedere morgen een uur lang wandelen. En bepaald niet langzaam, zoals een oude dame betaamt. Ze stapt hier ook altijd heel stevig door, ondanks de hitte. Ien en ik hebben moeite om haar bij te houden. Wanneer ze hier in haar caravannetje verblijft, gaat ze iedere dag in de rivier langs de camping zwemmen, zelfs bij minder mooi weer. Die wordt wel 100 (of ouder).

Mijn zomervriendinnen zijn elkaars tegenovergestelde. Ien (75) is piepklein, kleiner nog dan ik, doet alles traag, ze eet traag, praat traag, heeft dun bijna wit haar, gaat vaak gekleed in het zwart, soms gecombineerd met wit. Ze komt over als een lief oud hulpeloos dametje. Maar laat haar maar schuiven! Ze laat zich graag aanleunen, dat iedereen haar wil helpen en van dienst zijn. Ze zegt tegen mij: "Daar kun jij nog wat van leren!" En gelijk heeft ze. Ze heeft een vriend, maar die leidt een eigen leven en ze laat hem dus meestal achter in Muiden. Eén keer sinds ik haar ken is hij meegekomen, een leuke, vlotte vent. Ien gaat nergens naartoe, behalve af en toe naar de zuidkust, naar Grau du Roi, en altijd in gezelschap van gasten, die bij haar in de enorme villa logeren.

Op het terras bij Mauricette

Rita (82) is groot van postuur, heeft een volle haardos, verft haar haar, en ze ziet er met haar grote hoed en haar chique kleding en halskettingen, die ze allemaal uit Amsterdam hierheen sleept uit als een echte dame. Na het overlijden van haar man is ze alleen gebleven. Ze gaat altijd, wanneer ze hier is, helemaal alleen naar jazzconcerten in Sète (aan de zuidkust). Ze heeft mij wel eens uitgenodigd om mee te gaan, maar wie moet er dan voor Pico, Bo en m'n zwerfkatten zorgen?

Ik heb mijn zomervriendinnen allebei afzonderlijk hier leren kennen. Ien leerde ik het eerst kennen, toen ik met mijn dochter in een restaurant hier vlakbij zat te eten. De toenmalige eigenaar zei trots tegen ons: "Ik heb écht een internationaal restaurant!" "Hoezo?" vroegen wij. Hij wees naar een tafeltje, waaraan twee oudere dames zaten te eten. "Dat zijn ook twee nederlandse dames", zei hij.

Toen we vertrokken, maakte ik even kennis met de dames. Het bleken Ien en haar zuster Josje, beiden afkomstig uit de buurt in Amsterdam, waar ik ook ben opgegroeid. Ien (eveneens weduwe) woont tegenwoordig in een eenvoudige tussenwoning in Muiden, maar ze komt ieder jaar een half jaar naar haar mooie villa in Frankrijk, waar ze al jaren een verschrikkelijk oud frans autootje bij heeft staan. De eigenaar van onze garage, die bij haar om de hoek zit, weet het oude barrel uit 1995 nog iedere twee jaar door de keuring te krijgen.

Rita leerde ik kennen toen ik hier lid van de gemeenteraad was. Op een gegeven moment zei de toenmalige burgemeester, die altijd door hem begeleide wandelingen in de omgeving organiseerde, waaraan ik ook zo nu en dan deelnam: "Er heeft zich een nederlandse vrouw aangemeld voor de volgende wandeling. Misschien kun jij even contact met haar opnemen." Hij gaf mij haar telefoonnummer. Ik belde en kreeg Rita aan de lijn, een vlotte dame die aan de telefoon honderduit babbelde. Ze wilde graag kennismaken. Bij die kennismaking bleek dat ze Ien al geruime tijd kende en bevriend met haar was, zelfs toen Rita's man nog leefde.

Mijn zomervriendinnen aan de apéro

Sinds die tijd gaan we 's zomers altijd met z'n drieën tweemaal per week naar de markt, op dinsdag naar Saint-Ambroix, waar we bij de 90-jarige Mauricette, die vorig jaar nog steeds in haar café achter de bar stond, een apéro nemen om vervolgens te gaan eten op het terras van Le Pont Neuf, waar je voor €12 een heerlijk dagmenu krijgt voorgeschoteld. Mauricette bleek van de winter haar café toch maar te hebben verkocht. 't Was dus even wennen om bediend te worden door een uiterst vriendelijk jong meisje, dat de nieuwe eigenaar op de drukke marktdag inhuurt. Toch gaan we nog steeds "een apero drinken bij Mauricette".

Eten bij Le Pont Neuf

Op zaterdag gaan we naar de markt in La Grand'Combe, waar we op het terras achter de kerk een apéro drinken. En vervolgens gaat ieder naar haar huis of caravannetje. Maar voor het eerst dit jaar gaan we na de apéro eerst eten bij Les Colonies oftewel Chez Stéphanie, die in een dorpje precies tussen mijn huisje en de villa van Ien een restaurant drijft, waar je ook lekker (en goedkoop) kunt eten. Bovendien ontvang je er voor iedere genoten maaltijd een stempel en als de kaart na 10 maaltijden vol is, krijg je een dagmenu gratis.

Bij deze hebben jullie kennis kunnen maken met mijn zomervriendinnen. In feite hoort Josje (de zus van Ien) er ook bij. Ze komt altijd aan het begin en aan het einde van Ien's verblijf voor een maand bij Ien logeren, werkt er met veel liefde in de tuin en komt uiteraard mee naar de markt. Helaas kon zij dit jaar (en waarschijnlijk de volgende jaren) vanwege huiselijke omstandigheden niet meekomen. Josje komt hier bijzonder graag en ze is dol op markten. Vooral op wat wij altijd "de hoop" noemen, een aantal kramen met een grote berg gewassen tweedehands kleding, waar je voor €2 per stuk kledingstukken bij elkaar kunt graaien! Het is er altijd een drukte van belang, waarbij zowel vrouwen als mannen van de partij zijn.

Rita is vanmorgen na zes weken helaas weer vertrokken, nadat we gisteren nog op de markt in Saint-Ambroix waren geweest. Dag Rita, goede reis en als Corona het ons gunt hopelijk tot april volgend jaar!

"De hoop"