Mijn amygdala

“Zet dat nieuws toch eens uit, we horen alleen maar nare dingen over Corona!” Dit verwijt, of goed bedoeld advies, krijg ik vaak van mijn echtgenote. Ze heeft gelijk, maar waarom willen we toch steeds weer dat nieuws weten? Misschien omdat onze hersenen ons ongewild deze instructie geven?

Een goed sportvriend van mij, Koen de Jong, schreef hier laatst een interessante blog over. Het kwam erop neer dat het deel van onze hersenen, de Amygdala, er debet aan is dat toch steeds weer willen kijken wat de laatste stand van zaken aangaande de Corona crisis is.

In het boek Meditatie schrijven Daniel Goleman en Richard Davidson over de rol van de amygdala:

Als de amygdala gevaar vermoedt, prikkelt hij de verstijf-, vecht- of vluchtreactie van onze hersenen. Die combinatie van hormonen als cortisol en adrenaline mobiliseren een fysieke tegenreactie. De amygdala reageert, of we willen of niet, op dingen waar we – volgens ons angstcentrum – aandacht aan moeten besteden.

Dus dat is volgens deze twee heren de reden dat ik toch steeds weer op de link klik waarin de laatste stand van zaken wordt medegedeeld van de Corona crisis in het gebied waar we wonen. Met dank natuurlijk aan mijn naamgenoot Renée Vonk – Hartingius, die hier regelmatig over publiceert. Zie https://kijkzuidfrankrijk.com/2021/03/24/corona-de-week-in-cijfers-30/

Ik weet dat we zelf kern gezond zijn, dat we zoveel mogelijk risico’s vermijden (toch weer de amygdala!), dat onze familie nog steeds virus vrij zijn, maar ik blijf toch minstens 2 keer per dag kijken of luisteren naar nieuws over dat verdomde virus!

Ik doe mijn best om de amygdala voor de gek te houden. Ik sport veel, klus me drie torns in de rondte (veel dus), en ben allerhande andere dingen bezig. Maar hij is hardnekkig!

Volgens diezelfde heren Goleman en Davidson:

De amygdala heeft een nauwe band met hersenverbindingen voor zowel gerichte aandacht als intense emotionele reacties. Deze dubbelrol verklaart waarom wij, als we ergens vrees voor hebben, ook enorm verontrust raken. Als radar voor gevaar richt de amygdala onze aandacht steeds weer daarop.

En dan vooral in bed, als ik even een beetje in REM-slaap zit en lichtjes wakker wordt. Dan lijken de problemen opeens andere dimensies aan te nemen en start het gepieker. “Wanneer kunnen we eindelijk weer eens onze familie in Nederland en Denemarken zien?”.

Gelukkig komt mijn sportvriend dan te hulp. Ik heb ooit les van hem gehad in ademhalingsoefeningen. Dit gebruikte ik al wat langer bij yoga, maar zijn aanbevelingen in zijn boek Verademing waren toch weer net even beter. Kennelijk hebben meer mensen behoefte aan wat instructies hiervoor, want er zijn 50.000 boeken van verkocht.

Wat doe ik dus? Heel rustig ademhalen en het in- en uitademen tellen, waardoor je aandacht helemaal in beslag wordt genomen en de slaap gelukkig weer hervat wordt.

En wat zeg ik morgen, als ik misschien weer te horen krijg dat ik het nieuws beter kan vermijden. “Ja schat, ik weet het, maar die verdomde amygdala zit me in de weg!”