Mij hoogbejaarde, maar nog krasse barrel

 Mijn auto, een Peugeot 106 diesel is, volgens ouderwetse maatstaf, meerderjarig geworden. Zij rijdt nu ruim 21 jaar over en ‘les routes du seigneur’ en heeft ruim 275.000 km afgelegd, zonder mij ook maar één keer in de steek te hebben gelaten. De heer zij geloofd en zijn Arabische concurrent zij geprezen!

Zelfbenoemde autokenners voorzien dat mijn barrel het niet lang meer volhoudt. “Want 21 jaar…. en als je weet hoe hij er mee omgaat…..” Okee: dat doe ik anders dan de meeste autobezitters.

 Periodieke onderhoudsbeurten? Heeft-ie nooit ondergaan. Door de wasstraat halen? Volslagen overbodig. De lak met een was laag beschermen? Kom-nou-toch! Beschermd tegen regen en sneeuw in de garage staan? Heeft-ie nauwelijks gedaan. Oliepeilen laten controleren? Kan ik zelf wel. Bandenspanning in de gaten houden?.

Alle banden ( inclusief het reserve exemplaar) kunnen bij vrijwel elk benzinestation voor een halve euro op peil worden geblazen.

Hoe ziet dat voertuig er van mij er dan uit?

Niet om door ringetje te halen.

De linkerzijkant heeft een opvallend flinke deuk.

Aan beide zijkanten ontbreken de sierstrips.

De oorspronkelijke kleur is wit.

Het interieur aan de kant van de bestuurder lijkt soms op een plantenbak.

Die deuk? Toen ik eens mijn barrel, vanwege een wat langer verblijf in Nederland, de garage wilde inrijden, dacht ik dat het rechter voorwiel door een stuk brandhout werd tegen gehouden. Met wat extra gas en dito moeite + wat geduld kreeg ik m’n rijtuig op zijn plaats. Drie weken na mijn terugkomst maakte een kennis mij attent op een deuk, vlak achter het portier. Was er iemand tegenaan gereden? Niet dat ik wist. Weer een week later had ik een helder moment: het was geen stuk hout dat mij een vlotte ingang had belemmerd, maar een houten kast die even niet opzij wilde gaan om me wat ruimte te geven en mij dwong de auto al knellend en schurend de garage proberen in te komen. Maar deuk of niet: ik rij nog even lustig en rustig naar waar ik naar toe wil.

Die kleur? Het wit gaat soms schuil onder een laagje modder en/of een groene uitslag. Of een mengsel van die twee. Soms denk ik dat het dak met mos is begroeid. Vrienden hebben, in hun grenzeloze onnozelheid, weleens gedacht dat ik een legerachtig gecamoufleerde auto had.

Het is echt verbazingwekkend hoeveel mensen zich over het uiterlijk van mijn auto bekommeren en met hoeveel nadruk zij, om een voorbeeld te noemen, mij aanraden het ding een keer te wassen. In Amersfoort heeft een buurtbewoner eens de wijkagent telefonisch gevraagd of die “groen uitgeslagen” auto kon worden weggesleept! Dat kon niet, zei de agent, na inspectie, want de auto staat 1) op privé terrein, 2) niemand is verplicht zijn auto een wasbeurt te geven en 3) iedereen mag zelf weten hoe vuil of schoon zijn auto er uit ziet. Het oorspronkelijke wit komt van tijd tot tijd deels terug dankzij een stevige en langdurende regenbui. De natuur regelt alles.

Die strips? Die waren er, denk ik, om de zijkanten wat op te sieren. Ik ben ze in de loop der tijden gewoon verloren. Of misschien heeft een andere automobilist er een af gereden. Tant pis.

Die plantenbak? Ik stap weleens met wat vuile laarzen de auto in. Dan valt er soms wat van die modder tussen de pedalen. Die modder zou ik, als die wat gedroogd is, volgens die en gene bij een benzinestation kunnen wegzuigen. Maar waarom? Mij hindert het van geen kant. Soms denk ik wel: zal ik er radijzen zaaien? Maar die moet ik dan ook op tijd begieten. Weest gerust: af en toe schep ik met stoffer-en-blik wat grond weg.

Een auto, zo wordt vaak beweerd, is een statussymbool. Nou, mehoela! Ik heb en ik wil geen status, dus die hoef ik ook niet met een auto op te houden.

En het gekke is: ondanks al deze, naar de overtuiging van velen in het oog lopende deprivatie (is een duur woord voor dalles) brengt mijn Peugeo’tje me nog steeds, droog en warm èn op het moment dat ik dat wil, naar die plaats die ik heb bepaald. Ook zonder tomtom.

En dat blijft-ie nog wel even doen.

Want deze maand is dit bejaarde dieseltje weer, wat de eco-keuring betreft voor één, en wat de technische staat aangaat, voor twee jaar goedgekeurd. Dat vind ik wel kras.

De keurders hadden twee adviserende aanmerkingen: laat een van de buitenspiegels wat vaster zetten en één van de twee veiligheidsriemen wat strakker aantrekken. Merci! En tot over twee jaar!