Meymering

Mey, 13 oktober 2024

Beste allemaal,

Hier zien jullie een Meymering; eerdere van deze soort heb ik niet op deze website geplaatst. 

Je kunt niet zeggen dat ik al die maanden die ons scheiden van Meymering 5 (in december 2023) duimen heb zitten draaien. In tegendeel, in de tussentijd heb ik weer een nieuwe roman geschreven, een verhaal dat je een vervolg zou kunnen noemen van het in 2022 verschenen ‘Voordat alles beter werd’. De daarin optredende personages verschijnen nu weer, maar in een andere rol en vanuit een andere optiek. De ene helft van deze nieuwe geschiedenis speelt weer in Amsterdam en de andere helft in Metz (daar woon ik; origineel, hè?).

Voor wie daarin is geïnteresseerd, geef ik hieronder de link naar de literaire website hebban.nl, waarop je al mijn boeken en de recensies ervan kunt zien:

https://www.hebban.nl/auteur/rosemarijn-milo#filter=language:nl

Maar nu eerst naar Meymering nummer 6! Zie hieronder.

Hartelijke groeten,

Rose Milo

--------------

Meymeringen 6

De schoonheidscommissie

Dit is nu weer eens een echte Meymering, een verhaal over het wel en wee van Mey. ‘Wat kan mij dat nou schelen’, zullen jullie je afvragen. ‘Waarschijnlijk niets’, luidt dan het antwoord, maar het is iets dat mij, de schrijfster van dit verhaal, iets kan schelen. Zodoende.

Mey is, zoals jullie weten, een leuk klein dorpje op ruim een kwartier gaans van Metz. De ideale mengeling van de aantrekkelijkheden van platteland en stad. Ook voor zo’n dorp van nog geen driehonderd inwoners gelden regels die door een schoonheidscommissie nauwlettend in het oog worden gehouden. Mey herbergt immers een kasteeltje en een kerk die tot monument zijn gepromoveerd.

Die commissie, in Frankrijk Architectes des bâtiments de France¹ (ABF) geheten, bestaat uit een veelheid van architecten die zonder enige controle of verplichting om rekening en verantwoording af te leggen, hun individuele zienswijze dicteren aan personen of instellingen die iets willen bouwen of verbouwen. Zo kon het gebeuren, toen Yves en ik in 2009 ons houten huis gingen bouwen, dat wij wél toestemming kregen van de ABF om op het zuiden grote raampartijen met openslaande deuren aan te brengen – daar was het ons ook om begonnen – maar onze buren die tegelijkertijd aan het bouwen waren, niet. Zij hadden de pech dat hun dossier door een andere architect was beoordeeld. Niet dat die buren zich er iets van aan hebben getrokken, maar daar gaat het nu niet om.

Waar het mij nu om gaat, is de hoofdstraat van Mey. Daaraan ligt het kasteeltje, het Château Espagne, waarover ik eerder heb geschreven, en meteen daarnaast een langgerekte bouwval, waarvan de voorgevel een kleine veertig meter breed is. Die bouwval was velen met ons al jarenlang een doorn in het oog.

Hoe blij waren we dan ook toen er op een dag een bouwvergunning aangeplakt bleek en er enige tijd later met werkzaamheden werd begonnen. Tegelijkertijd werd het belendend perceel, het kasteel, in de steigers gezet, bijna de grootste steigers die ik ooit heb gezien – ik heb het natuurlijk niet over de Notre Dame in Parijs - bovendien helemaal met wit zeil overkapt. Een bijzonder gezicht in ons kleine dorp.

Maar… terwijl meteen duidelijk was dat het kasteel grondig gerenoveerd zou worden, werd de bouwval bij wijze van verrassing onttakeld. Eerst verdwenen de dakpannen, daarna de dakconstructie zelf en ten slotte het hele gebouw, behalve de voorgevel. Nu moet ‘alles eerst slechteren voor het kan beteren’, maar dat bleek in dit geval niet op te gaan.

Als ik zeg dat alle bouwwerkzaamheden duur zijn, trap ik een open deur in. Maar je hebt duur en duur. In Frankrijk is het de gewoonte om bij openbare gebouwen en monumenten, die verbouwd of gerenoveerd worden, op een groot bord aan te geven wat de kosten zijn en door wie ze worden gedragen. Toen we een keer goed gingen kijken naar de vorderingen van het werk aan het kasteeltje, zagen we het bord met de kosten pas. De nieuwe eigenaar, een meneer Dupont, bleek de werkzaamheden op niet minder dan € 847.658,90 (die twee decimalen na de komma hebben iets geruststellends) te hebben laten becijferen. Gelukkig wordt een deel daarvan betaald uit subsidies, maar dan nog. Gezien de duur van de renovatie, nu al bijna twee jaar, zal dat grote bedrag stellig ruimschoots zijn overschreden. Meneer Dupont zal na dat alles niet blij zijn met zijn buren, zoals de bewoners van Mey niet blij zijn met wat er verderop in de hoofdstraat is gebeurd.

Het zal stellig de bedoeling van de nieuwe eigenaar van de bouwval zijn geweest om er iets moois van te maken, maar daar zou hij het geld niet meer voor hebben. Dat is tenminste het hardnekkige gerucht dat in Mey de ronde doet. Het moet haast waar zijn, want wie laat nu alleen een voorgevel staan? En niet zomaar een voorgevel. De luiken hangen schots en scheef en waaien open en dicht, je kijkt er dwars doorheen en de gevel moet door grote ijzeren staven, bevestigd in enorme betonblokken, overeind worden gehouden. En dat is me toch lelijk! Er komt nog bij dat dit gedrocht, want dat is het natuurlijk, niet alleen naast het kasteeltje staat, maar ook nog eens tegenover de achterkant van de kerk. Een rijksmonument, weet je nog wel?

Hoeveel tijd het allemaal gaat duren voordat iemand bij voorbeeld bedenkt dat het zo niet langer kan, is natuurlijk niet te zeggen, en al die tijd zit Mey opgescheept met zijn verfomfaaide hoofdstraat en meneer Dupont met zijn onooglijke buren.

‘Maar hoe kan dat nou?’, zul je je afvragen. ‘Er is toch een schoonheidscommissie?’

Dat is nu juist het probleem. De ABF heeft verordonneerd dat de voorgevel moest blijven staan en alleen de rest van het gebouw mocht worden vernieuwd. Wat de ABF in die voorgevel heeft gezien, is niet alleen Yves en mij een raadsel. En als die dan al zo mooi was, waarom dat niet alles afbreken en opnieuw optrekken als eerder?

Met dank aan de schoonheidscommissie!

Mey, 13 oktober 2024