Met hangende pootjes terugkeren

Op verzoek van "ZIP" hier geplaatst.

Wie wil emigreren krijgt het nogal eens te horen:” Straks kom je met hangende pootjes terug” of “Ik ken er veel die met hangende pootjes zijn teruggekomen”.
Mensen die dit zeggen zijn dikwijls lieden die zelf graag zouden willen emigreren, maar het avontuur niet aandurven. Ze tonen, bewust of onbewust, daarbij weinig respect voor mensen die dat wel durven.

Het is natuurlijk zo dat veel mensen uiteindelijk terugkeren. Maar met hangende pootjes? Laat ik mezelf als voorbeeld nemen. Wij wonen nu bijna achttien jaar in Frankrijk en wonen hier met heel veel plezier. Toch hebben we de mogelijkheid van een terugkeer nooit uitgesloten. Wij willen hier graag samen oud worden, maar zijn er ons van bewust, dat er een kink in de kabel kan komen.

Wij merken het nu al, dat onze sociale kring ouder wordt. Mensen ontzien het rijden in het donker. Het aantal feesten en etentjes die er vroeger werden gegeven neemt langzaam af. Men begint het te ontzien. De afstanden zijn hier groot. Met de ouderdom komen de gebreken en menigeen krijgt problemen met het onderhoud van huis en tuin. Sommigen worden ziek of moeten, gedwongen door afnemende lichamelijke capaciteiten, afstand doen van hun grote oude huis met grote tuin. Dan staat men voor de keus om of hier een ander huis te kopen of terug te keren naar Nederland. Wil men uiteindelijk in een Frans tehuis belanden?

De dood is de enige zekerheid in het leven en daardoor blijft er van een stel bijna altijd één over. Eenzaamheid ligt dan op de loer. Als je hier met kinderen bent komen wonen, is de situatie heel anders dan als men na het pensioen hier naar toe is getrokken. Is het dan vreemd om terug te keren?

Wij hebben hier nu achttien gelukkige jaren achter de rug. Dat neemt niemand ons meer af. En als we terug moeten keren is dat zeker niet met hangende pootjes, maar vol met vreugdevolle herinneringen aan een prachtig avontuur.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180107, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Reactie van Janny O. op 8 Januari 2018 op 10.34: Dit soort draadjes zorgen er weer voor dat wij ook weer eens praten hoe het verder moet als.... Doen we wel vaker, maar toch als het weer langs komt.

Ik heb altijd gezegd dat ik op enig moment terug wil naar Nederland. Als je plotseling weg valt hoef je er in ieder geval niet meer over na te denken, maar bij ernstige ziekte wil ik terug. Is dat op hangende pootjes? Nee zeker niet.

@Brittany, hoe stel je je dat voor, een verpleeghuis in België?

Je wilt weg vanuit Frankrijk, omdat het niet meer gaat. De mensen om je heen vallen weg, of worden ook minder waardoor ze je niet meer kunnen of willen ondersteunen (zoals Diego schreef). Dan zou je naar een verpleeghuis in België gaan? Mensen die het niet meer lukt om 5 of 20km te rijden om bij je te komen in Frankrijk, zouden nu wel 200 of misschien 800km rijden om je even in België te bezoeken?

En de Nederlanders die je nog hebt, maar wel inmiddels op leeftijd, komen even naar België? Ik geloof er niet in.

Janny

Reactie van Hans van den Bos op 8 Januari 2018 op 11.08: Ik dank jullie voor de vele reacties.
Zonder hierover een diepgaande discussie te willen opzetten het volgende. De zorg in Nederland wordt mijns inziens wel eens te negatief afgeschilderd. Bij een enquête bleek meer dan 80% van de ouderen in een verzorgingstehuis heel tevreden. Ik ken zelf redelijk wat ouderen in Nederland (ik begin met mijn bijna 71 jaar ook tot die groep te behoren)en die zijn allen heel tevreden met hun situatie thuis en in een tehuis. In de media hoor je enkel van de negatieve gevallen en zelden of nooit van de positieve gevallen. Hulp aan huis is ook in Frankrijk niet gratis en afhankelijk van je inkomen en in Nederland wordt er momenteel weer extra in de zorg geïnvesteerd. De zorg in Frankrijk is zonder meer goed te noemen. Maar ook hier staat deze zorg onder druk vanwege de stijgende kosten. Maar is meestal niet om de zorg, dat mensen terug keren.
Ik wil graag een onderscheid maken tussen mensen die hier op jonge leeftijd zijn gekomen en hier kinderen hebben en de mensen die na hun pensionering hier zijn komen wonen, zonder familie in de nabijheid. Voor de eerste groep is er weinig reden om terug te keren, voor de tweede ligt dat duidelijk anders. Ik merk dat hier veel ouderen komen wonen die maar heel beperkt Frans spreken. Het valt niet mee om je op oudere leeftijd, meestal niet meer gewend aan studeren, een taal aan te leren. Deze mensen verkeren dikwijls hoofdzakelijk onder Nederlandse en soms Engelse vrienden. Dikwijls spreekt ook maar één van beiden de taal. Ook neemt met het toenemen van de leeftijd de taalvaardigheid dikwijls af.
Veel mensen die hier komen, kopen een huis op het platte land. Zonder transport kom je dan nergens en de afstanden worden met het ouder worden steeds belangrijker. Openbaar vervoer is er nauwelijks. Kun je niet meer autorijden dan vereenzaam je snel. Zeker als ook je beheersing van de taal maar matig is. Dikwijls is er ook sprake van één die graag naar Frankrijk wil en de ander die dan maar meegaat, met meer of minder enthousiasme.
Ik voel me hier prima op mijn plaats, spreek behoorlijk Frans, ben lid van de gemeenteraad en verricht veel werk voor ons dorp. Mijn vrouw spreekt veel minder Frans en ik weet vrijwel zeker dat zij, mocht ik komen te overlijden, naar Nederland terug zal keren. Als echtpaar houdt je rekening met elkaar en met elkaars mogelijkheden. Zou mijn vrouw zich hier niet meer senang voelen dan kies ik voor haar.
Iedere oudere die hier woont komt eens voor deze keus te staan. Ik vind dat respect voor die keuze voorop moet staan, hoe die keuze ook uitvalt. Opmerkingen als "Ik wist wel dat je het niet zou volhouden in Frankrijk" zijn misplaatst en soms kwetsend.

Reactie van Janny O. op 8 Januari 2018 op 11.51: @Hans, jij lijkt goed op je plek te zijn, maar... afgelopen week heb ik een gesprek met iemand gehad die midden in de Franse maatschappij zou moeten staan. Op zijn 45e naar Frankrijk gekomen, spreekt vloeind Frans, gites en chambres d'hotes, kopen alles bij de plaatselijke middenstand in. Hij een paramedisch beroep met praktijk in zijn woonplaats en wat vertelde hij me? "Als wij naar een plaatselijk evenement gaan, en dat doen we vaak, dan staan we na een kwartier weer met zijn tweeën. Mensen komen eventjes twee tellen met je praten en daarna is het voorbij." Deze mensen hebben hun kinderen ook op Franse scholen gehad, dus je zou zeggen meer dan voldoende kennissen.

Jammer genoeg hebben wij ook van dat soort ervaringen. De buren staan wel klaar met hun wang, ja om te kussen, maar toen 3 weken geleden een buurvrouw overleed, namen ze niet de moeite dat ons te vertellen. (De weduwnaar heeft wel wat anders aan zijn hoofd met twee jonge kinderen, dat begrijp ik ook). Gelukkig hebben we aan de andere kant hele lieve buren die kwamen het ons wat later wel vertellen.

Janny

Reactie van En Laurenc op 8 Januari 2018 op 14.40: Mij is Nederland even lief als Frankrijk en vice versa!

Reactie van Hans van den Bos op 8 Januari 2018 op 16.12: Het is niet mijn bedoeling hier het ene of andere land af te kraken. Ook Frankrijk is niet voor iedereen een paradijs. En in Frankrijk wordt evenveel smerigheid uitgehaald als in Nederland. Maar daar gaat dit onderwerp niet over. Iedereen moet voor zich zelf uitmaken of men al dan niet terugkeert. Ik vind dat men mensen in hun waarde moet laten en hun beslissing moet accepteren. Niemand kan in het hart van een ander kijken. En mensen die zeggen dat ze nooit terug zullen gaan? Ik heb dat velen horen zeggen, die toch zijn teruggegaan. Omstandigheden kunnen zich wijzigen. Dus ik zeg nooit nooit.
Il leef van dag tot dag en zo lang wij ons hier gelukkig voelen blijven we. Zondag het "repas des ainés". Ook altijd weer een gezellig moment.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 Januari 2018 op 16.25: Bij ons is de seniorenmaaltijd afgeschaft. Te duur. Ik ging de laatste jaren sowieso al niet meer, vind er geen zak aan, maar ik was uiteraard "helaas verhinderd". Dan ontving je een kerstpakket dat de kenmerken vertoonde van alle kerstpakketten: geschikt voor iedereen dus voor niemand. Dit jaar ontvingen alle senioren een kerstpakket: een tasje voor drie kwart gevuld met vulpapier, Een half flesje witte wijn, een paar chocolaadjes en wat foie gras in potjes. Ik heb alles weggegeven of weggegooid. Alleen de wijn heb ik opgedronken. Sommigen waren per ongeluk overgeslagen. Oeioei! Leiden in last.

Reactie van Hans van den Bos op 8 Januari 2018 op 16.45: Hallo Theodora

Hier is het nog altijd een gezellige boel. Het wordt georganiseerd door de CCAS. Het kost € 30 per persoon. De pakketten worden met veel zorg vastgesteld. Voor mensen die in een tehuis wonen anders dan die nog zelfstandig wonen. Alleen mensen boven de 85 krijgen een pakket als ze niet deelnemen aan de maaltijd. Jongeren alleen als ze ernstig ziek zijn. Er is hier ieder jaar veel animo voor het "repas" en het pakket. Aan het repas nemen ook jongeren deel, dikwijls directe familie van de ouderen, maar die moeten dan wel zelf betalen. Elk jaar een kleine honderd deelnemers en dat is best veel voor een dorp van 500 inwoners.

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 Januari 2018 op 16.57: Klopt Hans, ook hier was heel veel animo voor de jaarlijkse (gratis) maaltijd. Ik ben er een paar keer geweest. Duurt uren. Altijd zo'n zielig duo van keyboard en zangeres en tussen de gangen door dansen. Grote schalen met bergen gebakken halve kikkers als tussengerecht. Op een gegeven moment aan mij de vraag: "Waarom eet je die niet?" Ër viel een stilte. Gespannen wachtte de lange tafel af. Ik (sufferd) had moeten zeggen dat ik ze niet lekker vind, maar ik zei: "Weet je wel dat die beesten levend uit elkaar getrokken worden?" Waarop ik van de andere kant van de tafel hoorde: "Et alors?"

Ik ben gewoon gebleven, maar daarna ben ik er nooit meer geweest.

Reactie van Jeannette op 8 Januari 2018 op 17.25: Haha, ja hoor Frankrijk is leuk maar die repas des vieux niet!
Theodora slaat de spijker op z'n kop; ik herken het helemaal en kan er nog om lachen ook!