Met hangende pootjes terugkeren

Op verzoek van "ZIP" hier geplaatst.

Wie wil emigreren krijgt het nogal eens te horen:” Straks kom je met hangende pootjes terug” of “Ik ken er veel die met hangende pootjes zijn teruggekomen”.
Mensen die dit zeggen zijn dikwijls lieden die zelf graag zouden willen emigreren, maar het avontuur niet aandurven. Ze tonen, bewust of onbewust, daarbij weinig respect voor mensen die dat wel durven.

Het is natuurlijk zo dat veel mensen uiteindelijk terugkeren. Maar met hangende pootjes? Laat ik mezelf als voorbeeld nemen. Wij wonen nu bijna achttien jaar in Frankrijk en wonen hier met heel veel plezier. Toch hebben we de mogelijkheid van een terugkeer nooit uitgesloten. Wij willen hier graag samen oud worden, maar zijn er ons van bewust, dat er een kink in de kabel kan komen.

Wij merken het nu al, dat onze sociale kring ouder wordt. Mensen ontzien het rijden in het donker. Het aantal feesten en etentjes die er vroeger werden gegeven neemt langzaam af. Men begint het te ontzien. De afstanden zijn hier groot. Met de ouderdom komen de gebreken en menigeen krijgt problemen met het onderhoud van huis en tuin. Sommigen worden ziek of moeten, gedwongen door afnemende lichamelijke capaciteiten, afstand doen van hun grote oude huis met grote tuin. Dan staat men voor de keus om of hier een ander huis te kopen of terug te keren naar Nederland. Wil men uiteindelijk in een Frans tehuis belanden?

De dood is de enige zekerheid in het leven en daardoor blijft er van een stel bijna altijd één over. Eenzaamheid ligt dan op de loer. Als je hier met kinderen bent komen wonen, is de situatie heel anders dan als men na het pensioen hier naar toe is getrokken. Is het dan vreemd om terug te keren?

Wij hebben hier nu achttien gelukkige jaren achter de rug. Dat neemt niemand ons meer af. En als we terug moeten keren is dat zeker niet met hangende pootjes, maar vol met vreugdevolle herinneringen aan een prachtig avontuur.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20180107, Korte Verhalen, Kunst en Cultuur

Overleden Reactie van Theodora Besse op 7 Januari 2018 op 19.30: Een mooie overdenking, die velen zal aanspreken.

Een vriendin van me keert enkele jaren na het overlijden van haar man binnenkort terug naar Nederland. Ze hebben hier ruim 20 jaar gewoond. Ze is net zo oud als ik en heel actief voor de plaatselijke Resto du Coeur. Ze heeft vrienden en kennissen genoeg. Maar de kinderen en kleinkinderen wonen in Nederland en dat trekt.

Ze heeft haar mooie vrijstaande huis verkocht. In Nederland kon ze voor de opbrengst een rijtjeshuis kopen. Maar ook zij gaat bepaald niet met hangende pootjes terug. Ze kijkt terug op mooie jaren en ervaringen die ze niet had willen missen. Hier laat je wat, daar win je wat. En de nabijheid van kinderen, kleinkinderen en andere familie maakt veel goed. "Lekker haring eten", zegt ze, "en ieder jaar kom ik een paar maanden op vakantie. Ik ken hier mensen genoeg met een gîte of een kamer, waar ik mag logeren."

Zelf verwacht ik niet te remigreren, al weet je nooit welke verrassingen het leven voor je in petto heeft. Ik ben hier op mijn 68e komen wonen omdat twee van mijn drie kinderen hier al woonden. Het was een bewuste keuze, juist met het oog op mijn oude dag. Kinderen en kleinkinderen in Nederland kunnen hier met vakantie komen en dat doen ze ook, evenals familie, vrienden en kennissen, al wordt dat langzamerhand minder. Ook zij worden een dagje ouder. En wat de toekomst brengt? Ik wacht het maar af.

Reactie van ineke blom op 7 Januari 2018 op 19.31: Verhaal uit mijn hart gegrepen. Mijn moeder sprak altijd over de spijtoptanten. ik heb het even opgezocht:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Spijtoptant

Reactie van Jeannette op 7 Januari 2018 op 20.05: Nee, de bijdrage van Ineke begrijp ik ook niet.
Inderdaad kan er altijd iets veranderen in je leven waardoor je weer terug keert naar je geboorteland of het land waar je eerder gewoond hebt.

Van spijt is vaak geen sprake, alleen andere en/of nieuwe keuzes die gemaakt worden door een veranderde situatie en prioriteiten.

Zo ken ik ook een echtpaar dat hun camping met gîtes te koop heeft gezet om naar Nederland terug te keren. Een afweging van allerlei voors en tegens in hun specifieke situatie. Geen spijtoptanten zeker niet. Ze hebben de keuze weloverwogen genomen, zoals de keuze om naar Frankrijk te komen ook ooit is gemaakt. Leve Europa dat dit makkelijk maakt zou ik zeggen!

Reactie van Jos van den Hout op 8 Januari 2018 op 6.46: Hans

Zoals jij het omschrijft is voor 100% op ons van toepassing.

Wij wonen sinds 1998 naar volle tevredenheid in Frankrijk en hebben geen ambitie om terug te keren naar Nederland. Maar we sluiten het in de toekomst zeker niet uit.

Vrij recent hebben we ons huis verkocht, en hebben nu een huurhuis naar volle tevredenheid. Als onze gezondheid het toelaat hebben we nog vele jaren voor we eventueel die stap moeten ondernemen, en zijn daar gelukkig mee. De oude dag die in de stenen zat kunnen we nu zelf opeten. Veel minder zorgen, en een gelukkige toekomst.

Reactie van Oscar de Pater op 8 Januari 2018 op 8.33: De vraag die hiermee samenhangt is uiteraard de verzorging, hetzij in FR dan wel in NL, waar je op een gegeven moment van afhankelijk wordt, zeker als een partner is weggevallen of ook niet meer in staat is om het dagelijks leven (inkopen doen, autorijden e.d.) voort te zetten.
Vroeger was men geneigd om naar NL terug te keren vanwege het goede systeem van verzorgings- en verpleegtehuizen, maar dat alles is in ruwweg 10 jaar zo uitgehold dat je echt om die reden niet terug hoeft.....
Blijft over hoe de hulp, zorg aan huis in FR is geregeld en hoe dat in de praktijk functioneert om te bepalen waar je je oude dag het beste kan slijten........

Overleden Reactie van Theodora Besse op 8 Januari 2018 op 9.36: De zorg aan huis is in Frankrijk zó goed geregeld dat het voor mij een van de redenen was om me hier met het oog op m'n oude dag te vestigen. Je kunt namelijk niet voortdurend een beroep doen op je kinderen, want die hebben een eigen leven. Het is plezierig hen in de buurt te hebben, maar als je echt weinig meer zelf kunt heb je ook hulp van buitenaf nodig.

Vanaf 1986 heb ik hier verschillende zeer oude mensen thuis zien wonen, die alle hulp kregen die ze nodig hadden. En betaalbaar. En nog steeds zie ik dat in het dorp waar ik nu woon. Sinds kort heeft LaPoste ook een speciale service voor ouderen die nog thuis wonen: "veiller sur mes parents". Zie voor meer inlichtingen hier.

Wanneer je iets gaat mankeren waardoor je niet meer thuis kúnt wonen moet je uiteraard ook in Frankrijk naar een verzorgings- of verpleeghuis. Dan lijkt het me eerlijk gezegd beter om opgenomen te worden in een NL tehuis, ook al hebben ze daar door personeelsgebrek nauwelijks tijd voor je. Ten eerste zijn ze in FR schreeuwend duur en als je het zelf niet kunt betalen moeten je (schoon)kinderen er financieel voor opdraaien. Ten tweede heb ik hier verschillende keren een tehuis van binnen mogen aanschouwen. Daar werd ik niet vrolijk van, noch van de accommodatie, noch van de verzorging, noch van het geboden "entertainment". En als je eenmaal zo'n tehuis nodig hebt, lijkt het me toch wel prettig om op je oude dag je moerstaal te kunnen spreken met mensen met ongeveer dezelfde culturele achtergrond.

Reactie van BassieB op 8 Januari 2018 op 9.46: Hangende pootjes en spijt, vreemde begrippen. Wanneer kan er sprake van spijt zijn, eerst nadat je iets ondernomen hebt! Naar Frankrijk verhuizen is een onderneming, die kan je voorbereiden en je kan een inschatting maken of je dit wat gaat vinden of niet. Je kan ook nooit iets ondernemen en daar later in retrospectief weer spijt van krijgen. Het zijn vaak termen van anderen die er wat van vinden en hun gelijk halen als je b.v. onverhoopt terugkeert naar Nederland. De tijd en omstandigheden veranderen situaties. Hierboven staan enkele voorbeelden. Maar die term hangende pootjes past enkel bij aan de kant staande stuurlui.

Reactie van Dienke Cazemier op 8 Januari 2018 op 9.48: Wij gaan vanaf eind deze maand (s)emigreren naar Normandië. Het minimaal een jaar bekijken hoe het bevalt. 'Waarom?' is de meest gestelde vraag. Het is er geen mooi weer, het is redelijk afgelegen, je hebt alles hier toch wat je hart begeert: nou, niet dus, blijkbaar. Het gras is altijd groener etc. en vooral de rust spreekt ons erg aan. We verkeren momenteel in de gelukkige omstandigheid dat er voor ons zelfstandige onderdak is als we in NL zijn en we hebben een retourtje NL voorlopig zo rond de zes, zeven weken op het programma staan. Op dit moment zie ik geen voordelen in volledige emigratie, zeker niet op onze leeftijd (begin)zestigers. We zijn nu nog gezond maar we weten ook dat dat zomaar kan veranderen. En aan hangende pootjes hebben we nog nooit gedaan. Ons adagio is: je moet geen spijt hebben van dingen die je gedaan hebt, maar van dingen de je niet gedaan hebt. We hebben er zin in! https://eenjaarinnormandie.blogspot.com

Reactie van Brittany op 8 Januari 2018 op 9.51: Wel eens erover gedacht, als het echt niet anders kan om je te laten inschrijven in een belgisch verzorgings, of bejaardentehuis? Zowel de nederlandse familie of vrienden als de franse kunnen eventueel langskomen. Ze spreken de twee talen en de verzorging schijnt er prima te zijn, het personeel erg hartelijk en het is ook nog minder duur.

Reactie van Oscar de Pater op 8 Januari 2018 op 9.55: Als ik je goed begrijp, Theodora, is er dus in FR een groot verschil tussen thuiszorg en een verzorgings- cq verpleeghuis als instituut, waarbij de financiële bijdrages onevenredig zwaar zijn.

idd, in NL neemt de staat de financiële verplichtingen over als de maximale eigen bijdrage is geint; om de kinderen aansprakelijk te stellen voor extra bijdrages is niet meer van deze tijd, die hebben hun eigen - niet altijd financieel rooskleurig - leven!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.