Met de Franse (honden) slag!

Elke dag ga ik er op uit met onze bijna 11 jarige Engelse Staffordshire terriër (niet te verwarren met de Amerikaanse Bull) !

Op een dag hoorde ik gejank en gestommel in een open schuur nabij, durfde echter niet te gaan kijken…de 2de keer dat ik dit hoorde in de vroege ochtend, heb ik mijn man erbij gehaald en hebben wij onze stoute schoenen aangetrokken om te gaan onderzoeken….jawel hoor een prachtige jonge zwarte labrador aan een ketting…(van 4 meter) helemaal door het dolle heen om een mens te zien……

…….. oh, wat zielig …..

In Frankrijk op het platte land zijn er heel veel kettinghonden die vaak alleen voor het jagen een poosje los mogen. Ik heb inmiddels ook geleerd dat er veranderingen gaande zijn in de Frans wetgeving betreffende “ketting honden’’, maar weet hier niet het fijne van. Ik hoor overigens ook regelmatig op onze lokale radio dat deze jachthonden met regelmaat de weg kwijt raken. De jachtcultuur is weer een ander verhaal met trieste ongevallen ten gunste van het sociale vermaak van te veel Frans mannen die ‘onze’ zondags rust verstoren!

Over ons aanvankelijk ‘zielige’ gevoel heen gekomen, besloten wij een briefje in de brievenbus te doen van het onbewoonde woonhuis annex de schuur om te vragen of wij deze labrador mochten uitlaten……10 dagen later zowaar een antwoord kort maar krachtig: -dat mocht!

Intussen ben ik in de buurt gaan vragen naar een eventuele eigenaar van de hond, niemand kon mij helpen, wel hadden meerdere buren het gehuil en geblaf waargenomen………U moet weten dat wij in een gehucht van 5 huizen wonen , dus niet heel veel bewoners in de nabije omgeving .

Na enig onderzoek kwam ik op een spoor van een buurvrouw die het beestje te hooi en te gras wat eten gaf, en een aai over haar bol…. ook voedsel dat overigens wel door de eigenaar (wiens naam buurvrouw ook niet wist) bij tijd en wijle werd neergezet. Buurvrouw weet wel de labrador’s naam: Galaxy. Ja, maar het beestje kan zelf geen brokjes in de bak doen om op te eten en (regen) moet ze uit een grote ouwe badkuip buiten halen, dat bevroren is in hartje winter!

Nog meer onderzoek via de Marie, leverde een telefoonnummer op van een zekere Meneer M. Hoera, wij bellen en spreken herhaaldelijk in op dit mobiele nummer om deze eigenaar uit te nodigen even bij ons langs te komen…geen antwoord….

Ons geduld raakt op, na enige weken een briefje geschreven… met de vraag heeft Galaxy papieren en wilt u eventueel afstand van haar doen, wij kunnen en willen haar graag opvoeden en een mooi, warm tehuis bieden…..geen antwoord……onze frustraties en verbijsteringen lopen op. Het gesprek van de dag is over wat Galaxy wel of niet geleerd heeft vandaag en hoe ze genoot van haar tripjes waarop ze van alles en nog wat ontdekte, zelfs maatjes werd met wat paarden in de wei !

Enkele weken later durfden we het aan om haar af en toe een poosje los te laten, met behulp van snoepjes begint ze redelijk te luisteren naar haar naam…hoera….toch heel voorzichtig want ja, je weet het maar nooit zo’n jonge dolle, de bijnaam die wij haar gaven….

Intussen geniet Galaxy, de Labrador, met volle teugen van haar uitjes twee maal per dag en wordt ze zoetjes aan ‘ vriendinnetje ’ met onze Staffordshire terriër die haar laat zien dat ze de oudste is en haar haar plaats wijst wanneer er te veel wordt uitgedaagd door de de anderhalf jarige Gala. Een leukere naam, vonden wij, dan Galaxy.

Vaste routine wordt ook na het wandelen en eten om haar te knuffelen en borstelen. De dagen verlopen en zijn met deze zorg aardig gevuld. Het beestje bloeit op en weet al snel de routine, ze gaat bij haar lijn (die op een vaste plek ligt) zitten om met ons aan de wandel te gaan.

Vervolgens rijst bij ons de vraag of de meneer M. wel degelijk de eigenaar is!

We nemen Gala mee in de auto, vindt ze geweldig en ze gedraagt zich keurig. Op weg naar de SPA (dierenopvang/bescherming) in Brive. Hier wordt inderdaad vastgesteld door het scannen van haar chip dat de man wel degelijk de eigenaar is. Ook weten we nu wanneer Gala geboren is.

Enigzins teleurgesteld, ja we hadden een stille hoop dat ze geen chip zou hebben zodat wij haar op onze naam konden zetten en haar alsnog een gezond en gelukkig leven ,zonder ketting, konden bieden. Helaas….

We gaan verder met de dagelijkse zorg voor ‘onze’ pleeghond, 3 maanden lang. Dan komen we op het idee de SPA een brief te laten schrijven met de vermelding van dat het wellicht een betere oplossing zou zijn wanneer Gala bij ons woont en niet haar jonge leven, in een schuur moet ‘leven’, geïsoleerd.

Deze brief wekt na 5 dagen e i n d e l i j k een reactie op……

Donderdag middag zitten de honden dames rustig in onze ‘honden’ tuin (gedeelte van ons domein dat omheind is), zoals wel vaker op een zonnige middag. Plots stopt er een auto, 2 vrouwen stappen uit, ze kwamen Galaxy ophalen, maar óh…., vandaag zit ze niet aan de ketting in de schuur…..klopt …..

Gala is opgehaald door de vriendin van meneer M. De vriendin zei dat ze met haar meeging naar (haar?) een huis met tuin dichtbij Périgueux. Ook vertelde ze dat ze alle dagen werkt en 3 kinderen heeft en meneer M. is vrachtwagen chauffeur , veel onderweg dus.

Een bedankje voor de goede zorgen kon er ternauwernood af.

Wij zijn verdrietig, missen haar, hopen en wensen Gala alle geluk toe. Zonder ketting… Vrezen toch voor een leven ‘zonder’opvoeding en regelmaat…..

Meer hebben wij niet kunnen doen om Gala een ‘leukere’ overwintering te geven. Dat is onze troost.

Bonne chance Gala, we houden van je op afstand.

Inez

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20130223, Dieren

Reactie van anneke19 op 23 Februari 2013 op 13.01: jeetje Inez wat een verhaal en wat goed van jullie! en dat terwijl jij niet dol bent op vreemde honden.... chapeau voor die paar fijne maanden die je haar hebt kunnen geven.

Je verhaal doet me heel sterk denken aan een blonde lab die vlakbij ons altijd aan de ketting ligt. Het dier is mager, flegmatic en heel triestig om te zien. Hij ligt als het nat is in de modder, zijn wateremmer ligt altijd omver en zijn ketting is volgens mij loodzwaar om zijn nek.

Ik heb het ooit bij de SPA doorgegeven, die zijn gaan kijken, maar ja..... hij heeft een hok (wat voor een...) zijn ketting is 5 meter lang en hij krijgt te eten ( te weinig =duidelijk te zien) De eigenaren zijn een jong stel met kinderen. Elke dag kom ik er langs en voel me rot voor hem.

zo triest en ik kan niks doen.........

Reactie van marie-josé rodehüser op 23 Februari 2013 op 13.51: heel veel sterkte voor jullie bij het gemis van Gala na zoveel maanden goede zorg. Lijkt me afschuwelijk zoiets te moeten meemaken. Maar ja, Fransen moeten nog heel veel leren wat betreft zorg voor hun huisdieren.

Reactie van edith janzen op 23 Februari 2013 op 15.31: Hoe zijn zulke 'baasjes' eigenlijk voor hun eigen kinderen?

Reactie van marjanne van schaik op 23 Februari 2013 op 16.46: Niet alle Fransen zijn zo voor honden hè.

Reactie van anneke19 op 23 Februari 2013 op 16.54: nee gelukkig niet! ik ken ook heel veel echte goede hondenlief hebbers!!

Reactie van Miranda de Winter op 23 Februari 2013 op 16.58: Gatver wat een verhaal :'-(

Maar hadden jullie haar niet over kunnen "kopen"voor een symbolisch bedrag? Nu zal altijd de vraag blijven hoe het met haar zal vergaan....

*kijk snel even liefdevol naar mijn labradors en denk weemoedig aan dit besie :'-( *

Reactie van Nityam op 23 Februari 2013 op 17.00: Zo kwam er bij mij in mei 2010 een poesje aanlopen, zelfs voor een Franse poes was ze erg klein; ik schatte haar op 5 à 6 maanden. In die tijd hadden we een éénogige kater op het erf lopen die ik voerde, maar die niet in huis kwam. Dit was een goedzak en hij liet het zwervertje uit zijn bakje mee-eten. Na een aantal maanden leek het mij goed haar te laten steriliseren, het werd winter, ze kwam in huis en de kater had inmiddels het leven gelaten.

De dierenarts belde mij, om mij te zeggen dat hij haar onder narcose had gebrachte en geschoren maar dat er een heel mooi litteken te zien was dat deed vermoeden dat zij al gesteriliseerd was! Operatie dus uitgesteld; "wacht af of ze krols wordt" en aan het einde van de dag kwam ik haar ophalen. Ik vroeg toen of ze wellicht een chip had en.. jawel hoor, ze behoorde toe aan een dame uit het dorp 5 km verderop en was in 2006 (!) geboren en gesteriliseerd, ik had het helemaal mis. (overigens heb ik niets hoeven te betalen hoewel de narcose toch volgens mij ongeveer het duurste van de operatie is!)

Ik erheen, het bleek een engels-franse dame die vele katten had en nogal van de alcohol hield. Toen ons poesje klein was, sliep ze op de buik van haar vriend, en toen deze haar in de armen nam, draaide haar oogjes vergenoegd en leek zij zich goede tijden te herinneren..... totdat de torenklok sloeg, zij sperde haar oogjes wijd en sprong letterlijk in mijn armen! Ik dacht: "die blijft hier niet" De eigenaren vonden het ook wel best zo en Fifi ging mee naar ons huis. De volgende ochtend belde de eigenaar de dierenarts; ik was nooit gekomen met "Lightning" die tijdens een heftig onweer geboren was. De alcohol had haar brein beneveld.

Fifi is bij ons gebleven en na twee jaar kun je de chipregistratie over laten zetten indien je aan kunt tonen voor het diertje gezorgd te hebben, dat kon ik omdat ik haar bij de dierenarts heb laten inenten. Ik kreeg in eerste instantie nog een brief dat de oorspronkelijke eigenaren bericht zouden krijgen, maar die hebben gelukkig niks van zich laten horen. Nu heeft Fifi dus officieel haar verblijfsvergunning bij ons!

Ik zal niet willen beweren dat de eigenaar in kwestie slecht voor haar dieren zorgt; ze vangt alle zwerfkatten op, ze leven in haar "court" in het dorp en als ze naar Engeland gaat, toen Fifi naar ons liep wel 3 maanden lang, betaalt ze iemand om ze dagelijks te eten te geven. Elke kat laat ze steriliseren/castreren en chippen, maar het is allemaal wat veel; meer dan 12 katten heeft ze zeker! Anyway, Fifi heeft besloten bij ons te blijven ondanks dat het met onze andere 2 katten (ook vondelingetjes) niet altijd gemakkelijk gaat.

Voor anderen; als je dus 2 jaar voor een dier zorgt en dit op een of andere manier ook kunt aantonen, kun je het gechipte beestje over laten schrijven en wordt het officieel van jou!

Hoop dat Galxy toch goed terecht komt, wellicht dat juist door jullie inmenging de eigenaren beseffen dat ze een "hondeleven" had!

Nityam

Reactie van ineke sollman op 23 Februari 2013 op 17.15: Nityam,

dank voor jouw verhaal. Tja, het is wat met die beestjes.Heb er reeds een opgevangen, helaas wij wonen aan een departementale weg....

De directeur van Spa opperde zelf het idee Gala's chip te laten veranderen (kleine ingreep volgens hem!)- dat is stelen....Het is goed zo....

Men. M. gaat t.z.t in het oude huis annex schuur wonen-dan hopen we Galla weer te zien.

groet Ineke

.Men.M gaat t.z.t. wonen in het oude huis annex schuur- dan zien we

Galla weer

Galla

Reactie van Nicole Gregoire op 23 Februari 2013 op 20.05: mss kan je alsnog enkele keren gaan vragen of je Gala kan kopen ... mogelijk lukt het alsnog. De volhouder wint ...

Reactie van ineke sollman op 24 Februari 2013 op 9.17: Lieve mensen, allemaal reuze bedankt voor de aardige reacties. We hebben de eigenaar, een toekomstige buurman trouwens, opnieuw, mondeling en schriftelijk, aangeboden om alsnog de verzorging en opvoeding van Gala op ons te nemen. Ook hebben wij aangeboden Gala, tegen een vergoeding, over te willen nemen. Meer kunnen we op dit moment niet doen. We wachten wel af en hopen er intussen het beste van. Hartelijke groet, Inez en Antoine

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.