MERDE

Een van mijn favoriete televisieprogramma's is "Ik Vertrek". Ik zie er telkens weer naar uit, naar zo'n juweeltje, waarin mensen met weinig geld op zoek gaan naar een oude vervallen boerderij in Frankrijk of Italië. Vaak gaan ze volkomen onvoorbereid op weg, spreken de taal niet, krijgen te maken met bouwvallen, zonder elektra en water, met ingestorte daken, vochtige muren, ongedierte en onwillige ambtenaren.

Er wordt wel eens gezegd, dat leedvermaak het beste vermaak zou zijn, en dat dit soort programma's  daaraan hun populariteit ontlenen. Dat zal zeker een rol spelen, maar aan de andere kant, is het natuurlijk ook ontroerend, en leerzaam om te zien, hoe mensen,  met veel liefde en vooral doorzettingsvermogen van een ruïne een droomhuis weten te maken. In mijn geval, komt daar nog een belangrijk stukje herkenning bij. ( Vreselijk vind ik dat, die therapeutische prietpraat.  "Stukje herkenning", maar ik weet even niet, hoe ik het anders zou moet zeggen.)

Ik kan me nog maar al te goed herinneren in welke staat het huis verkeerde toen we het betrokken. We hadden de beschikking over één koude kraan in de keuken. Er was geen elektriciteit. Door de gaten in de vloer, kroop allerlei ongedierte de vertrekken in. Bovendien, woekerde er een hardnekkige schimmel, die dreigde het gehele huis in bezit te nemen, en die bij een wat langere afwezigheid zelfs tegen de bedden op kroop. Eén keer heeft er in die schimmel een soort ontploffing plaats gevonden, waardoor de sporen als een deken door het hele huis lagen. De verwarming, bestond uit een vuurtje op de grond onder de grote schouw. Doordat er geen droog hout voorhanden was, hing er door het hele huis een verstikkende rook. Het kwam wel voor, dat de andere kant van de keuken nauwelijks te onderscheiden was. Een bijkomend voordeel was wel, dat er op die manier langzamerhand een authentiek soort gebroken wit ontstond, dat we naderhand nooit meer op een andere manier hebben kunnen evenaren. Het gebrekkige houtvuurtje gaf uiteraard onvoldoende warmte, waardoor we tijdens de eerste koude winter genoodzaakt waren met spijkers dekens voor de ramen te timmeren. Gebrek aan financiële middelen was er de oorzaak van, dat we geen maatregelen konden nemen om de nood op dat moment enigszins te verlichten.

Jammer, dat in die tijd het programma "Ik Vertrek" nog niet bestond, want dat zou een top uitzending zijn geworden. Het allerergste was nog de totale afwezigheid van sanitaire voorzieningen. Achter het huis, was weliswaar een hokje, met een plank met een gat er in. Maar de ton die er onder stond, was door de vorige eigenaar zo vol achter gelaten, dat hij niet zonder meer te verplaatsen was. Nadat ik in het hoger gelegen gedeelte van de tuin een diep gat had gegraven, ben ik eerst maar eens begonnen om met een oude soeplepel een gedeelte van de inhoud over te scheppen in een paar emmers, om vervolgens de ton met veel geklots en gespetter tegen de helling op te slepen. Het was een hele opluchting, toen ik hem uiteindelijk in het gat leeg kon kiepen. De geur viel gelukkig mee, maar toen ik weer beneden kwam, bleek daar zo' n ondraaglijke stank te hangen, dat het niet anders kon, dan dat het hele dorp daar getuige van is geweest. De eerste paar uur heb ik me in huis opgesloten, omdat ik bang was, dat iemand me met die ton had zien slepen en het verband zou leggen tussen mij en de vreselijke lucht die er hing. Als nieuwkomer wil je daar niet graag mee in verband gebracht worden.

Het was wel duidelijk, dat er een oplossing moest komen, al was het maar een tijdelijke, en die dachten we te vinden in een chemisch toilet. Binnen de kortste keren heeft de geur van de chemicaliën echter tot in de verste uithoeken bezit van het huis genomen, zodat we toch maar besloten, de voorkeur te geven aan de min of meer natuurlijke geuren.Natuurlijk moest ook dit toilet van tijd tot tijd geleegd worden, maar dat besloot ik op de beproefde manier te doen. Omhoog slepen en in het gat kiepen. Meestal, deed ik dat tussen twaalf en twee, omdat dan de meeste mensen aan tafel zitten. De onaangename geuren, zullen menig maaltijd verpest hebben, maar de kans was dan in ieder geval klein, dat ik gezien werd, en ze met mij in verband gebracht konden worden.

De kuil dekte ik altijd goed af. Een stuk zink, met daaroverheen wat takken en bladeren. Hij was bijna onzichtbaar.Uiteindelijk is dat mijn eigen valkuil geworden, want terwijl ik de tuin aan het maaien was, voelde ik op een gegeven moment, langzaam de grond onder mijn voeten weg zakken. In een flits, realiseerde ik me wat de oorzaak zou kunnen zijn, maar het was niet meer te stoppen. Ik zakte dieper en dieper, tot ik aan mijn knieën in de drek stond. Gelukkig is er in het Frans een krachtterm voorhanden, die in dit geval wel heel erg toepasselijk was. Merde, merde, merde !!!!!!!!!!