(même pas) peur?

Ik kwam net thuis toen ik het hoorde. Na een gezellig avondje eten en drinken in cafés en restaurant fietste ik moe maar voldaan naar huis. Zo’n avond die ook de slachtoffers in Parijs voor ogen hadden… Ik stond nog in de deuropening van ons huisje… « Chérie, il s’est passé quelque chose  de très grave en France. »  

Tv aan. Aanslagen. Noodtoestand. We zijn in oorlog. Grenzen dicht.

Mijn eerste gedachten van de zaterdagochtend blijven een week lang door m’n hoofd spoken. Aangewakkerd door het non-stop breaking news op tv.

Na een korte nacht - kon de slaap maar niet vatten na het verschrikkelijke nieuws uit Parijs - bekruipt me een raar gevoel. Alsof ik leef in oorlogsgebied. Voel ik me eigenlijk nog wel veilig in 'eigen' land en stad? Moet ik voortaan op m'n hoede zijn als ik naar m'n werk ga? Hoeveel gehersenspoelde malloten lopen er nog rond? Wat gaat er nog komen? En waarom blijkt het voor sommigen zo moeilijk te zijn om samen te leven op deze wereld? 

Hoewel ik niet direct betrokken ben geweest en gelukkig ook geen vrienden of  bekenden heb die in de buurt waren, voelt het toch alsof ik de gebeurtenissen moet verwerken. De brok in m’n keel, de zware baksteen die op m’n maag drukt, de overslaande hartslag als ik sirenes hoor…

Maar we moeten verder. Doorgaan met het leven, wat ook zo mooi kan zijn! Donderdagavond. We MOETEN naar het theater, want de kaartjes liggen al thuis in de la. Théâtre Fémina, een mooi oud theater in het centrum van Bordeaux. T heeft wel iets weg van het Bataclan. Na de aanslagen hangt er een bord “Bataclan Paris” boven de ingang. Ik heb de rillingen.

Met een flinke dosis tegenzin sluit ik aan in de lange rij die door de extra veiligheidsmaatregelen is ontstaan. We worden netjes naar onze stoelen gebracht en ik kan het niet laten om als eerste te zoeken naar de nooduitgang. Gelukkig heb ik mijn angsten tijdens de voorstelling kunnen uitschakelen en heerlijk gelachen om de geweldige humor van Thomas Ngijol.  Aan het einde draagt hij  zijn voorstelling op aan een vriend die is omgekomen tijdens de aanslagen… Een kippenvelmoment. Ik ben trots dat ik ben gegaan. We laten ons niet kennen!

Onder het motto, het leven gaat door sluit ik graag af met een wat vrolijkere toon.

De reden. het excuus, voor mijn lange afwezigheid op de blog. Het is allemaal zijn schuld: