©Ludique le Vert (66) – Gemeenschap

Wij, Lief en ik, wonen sinds emigratieheugenis in een buurtschap of, zo u wilt, een gemeenschap welke slechts negen families huisvest. U voelt al wel; dit gaat helemaal nérgens over, zeg nou zelf.
Het is dan ook inderdaad geen met naam en toenaam benoemd gat, gehucht of hameau, alwaar de onder emigranten zo hartstochtelijk geliefde pittoreske bouwvallen en artistiek verantwoorde natuurstenen ruïnes benauwend dicht bovenop of tegen elkaar aan schurken rond zoiets gemeenschappelijks als een betrouwbare bron, een bij tijd en wijle doorwaadbare plaats of een schielijk begaanbaar jaagpad. Ik schets u maar even een prentje. Voor de beeldvorming.

Hier bij ons is sprake van een onbeduidend streekje waar ooit, langs de rafelige kantlijn van de petite route, die overigens gaandeweg ook geheel in het niets oplost, achteloos een handvol boerenhoeves op onderling lang houdbare afstand zijn uitgestrooid.
Het mag geen naam hebben en dat hééft het ook niet. Het is derhalve onvindbaar. Uw GPS raakt het spoor al ras bijster en talloze pakketbezorgers zijn nimmer weerom gekeerd. Onbestelbaar.
Toegegeven, een wellicht nare bijwerking die evenzogoed door ons, als hier gevestigde inboorlingen, intens op prijs wordt gesteld. Aldus hebben we immers géén gezeur aan de deur, moord aan de poort of grote bek over het hek. Beschouw het als een 'bienvenue' gegoten in onverzettelijk gietijzer. Ook in 'braille' verkrijgbaar.
U begrijpt, het is daarom 'hier' waar wij zijn neer gestreken, Lief en ik. Nergens anders. En jawel, we kúnnen het u beleefdheidshalve van harte aanbevelen maar bidden u tegelijkertijd daaraan toch vooral géén gehoor te geven. Nee, dank u feestelijk.

Afijn, teneinde deze ragfijne gemeenschap fris, fruitig, vers, knapperig én vredig te houden gelden er enkele ongeschreven grondregels. Basale zaken die er toe doen. Ik noem u enkele dieptepunten, zeg maar oerbeginselen.

1. Welkom zijn is in de eerste plaats een kwestie van wegblijven
2. Nabijheid gedijt het best op onderling ruim genomen afstand
3. Toegangshekken zijn om buitenstaanders daarbuiten staande te houden
4. Privé zaken zijn de uwe niet

Simpel en tóch eenvoudig, dunkt me. Zelf heb ik er althans geen moeite mee. Ik ben van nature zo sociaal als de klassieke guillotine en val als zwaargewicht in die snedige rol geen levende ziel lastig. Lief wel, als u voelt wat ik bedoel. Ik gun u hier evenzogoed een blik op de alledaagse praktijk van onze gemeenschap.

Sammy, onze hond, sloeg aan. Dat doet ze enkel bij naderend onheil. Het is een pienter beestje. Ik keek dientengevolge gealarmeerd om.
Een ronduit rondom robuuste gestalte, model rondvaartboot, dreigde zwaar schommelend en deinend over de 'petite route' langszij onze toegangshekken aan te meren.
Welnu, dat kan gebeuren, die dingen komen voor. Ik heb daar geen moeite mee. De 'petite route' is per slot van rekening 'publique'. Het staat derhalve iedere halve gare vrij om hier domweg wat op en neer te passeren en te pauzeren. Heen en weer en op en neer, het zal me jeuken. Moet kunnen.

Het was Mélaine zag ik. Nu ben ikzelf niet een van haar grootste fans en dan druk ik me nog heel voorzichtig uit. Ik startte daarom onmiddellijk de motorkettingzaag waarmee ik ter plekke acht kuub hoog opgestapeld stookhout luidruchtig de maat nam. In zo'n druk bedrijvig bezige werkhouding is een vis-a-vis zo goed als uitgesloten en worden passanten alsook bewoners geacht malkander, zónder oogcontact, géén 'bonjour' of dergelijke toe te roeptoeteren, te loeien, krijsen, balken of te bulderen. Ongezien is ongehoord! U blèrt in het luchtledige. We zijn hier niet in het stadion. Het is de arena niet. Er zouden maar ongelukken van komen.
Kortom, zonder vis-á-vis passeert men elkander ongezien, zwijgend en met de blik beleefdheidshalve van andermans privé afgewend. Men spiedt of gluurt immers niet. Kijk, dan weet u dat even.

Evenzogoed zag ik vanuit mijn ooghoeken hoe Lief stralend van vreugde en gastvrijheid over de cour naar Mélaine fladderde en deze allerhartelijkst begroette. Noem het goede burinnen.
De beide meisjes stonden over het hek gedurende tenminste drie kuub verzaagd stookhout te klepperen. Gezellig.
Toen ik het brullend monster, ik bedoel de zaag, voor een moment het zwijgen had opgelegd en aanstalten maakte om alsnog aan het gezelschap te ontsnappen riep Lief me er prompt bij.
Ik slenterde welhaast levensmoe in de beoogde babbelrichting.

“Schat, jij en ik, wij zijn uitgenodigd voor een etentje, lief hè? Ik heb al 'ja' tegen Mélaine gezegd. Vind je dat goed?”
Er zwom iets ondeugends rond in de diepe wateren van haar prachtige ogen.
'Nee, ben je gek? ik peins er niet over!' zou ik anders mogelijk geantwoord hebben maar dat leek me een tikkeltje ongepast nu de uitnodigende partij er zelf nog zo verwachtingsvol bij stond.
“Eh, ja.., ja uh, dat is eh.., goed” stotterde ik vol overtuiging aarzelend. Ik stond schaakmat.
U moet weten dat Lief en ik eerder al hadden besloten de contacten met Mélaine wat te dempen. Zij is ooit vanuit Parijs naar de Corrèze geëmigreerd en heeft hier in rap tempo een geheel eigen karikatuur van de Franse plattelands bewoners ontwikkeld. Zij is het zelf. Zo laat ze te kust en te keur van harte boeren en winden en weet ze luid vloekend, razend en tierend altijd alles beter. Alles!
Lief en ik hebben die bijzondere gaven en ambities niet. Niemand hier in de streek. Vandaar.
“Jeanet en Didier komen ook. We zijn dan dus met z'n zessen.” haastte Lief zich eraan toe te voegen.
Ik knikte instemmend, gerustgesteld en tevreden.

Op die bewuste vrijdagavond schoven Lief en ik aan bij Mélaine en George thuis. Jeanet en Didier meldden zich even later. Het gezelschap was compleet en de tafel feestelijk gedekt. George deed dapper driftig dravend, geroutineerd schenkend en roerend de keuken, het buffet én de bediening. Gastvrouwe Mélaine animeerde het gezelschap aan tafel.
Er was champagne gelardeerd met 'n eetlust opwekkende smaakmaker. George schonk, hief een glaasje mee en draafde weer voort. Het ging voortreffelijk.
Mélaine animeerde en schonk zichzélf. Nog eens. En nog maar eens. Het vloeide voortvarend.
We aten voortreffelijk. Didier had uitmuntende wijnen en bijzondere bieren van huis meegebracht en deze voorraad ruimhartig geschonken én gaandeweg gedronken.
Mélaine animeerde en schonk zichzelf.
George raakte nerveus. Zijn gedienstig draven ontaarde in een opzwepend galopperen.
Mélaine had zichzelf in de keuken een nieuwe fles geschonken. Uitgeschonken en aangeschoten kwam ze stuurloos, zwaar schommelend en deinend de kamer weer in om daar met een straffe klap tegen een kast aan de grond te lopen om uiteindelijk luid vloekend, razend en tierend, boerend en winden latend weer terug overeind op haar fragiele stoeltje aan de eettafel te zinken.
“Merde!” vloekte ze met een rood verhit gelaat en hief haar glas. “Putain!”

Dan hees ze zichzelf moeizaam op van tafel, zwaar voorover hellend richting Didier gelijk de op de grond zich stuurloos voortslepende, stuiterende mand van de ballonvaarder die een ongewisse maar zekere daling heeft ingezet, mogelijk aan lager wal raakt. Het noodlot tegemoet?
Eenmaal aan de andere van de tafel slaat Mélaine wankelend haar armen om de hals van Didier en slaat het noodlot toe. Didier verliest houvast en evenwicht, hij valt van zijn stoel en sleept Mélaine mee in een zware, ongecontroleerde val op een harde stenen vloer. Er vloeit bloed.
Er wordt geschreeuwd, gevloekt, geraasd en getierd.
Te beschonken om te laten gaan, te dronken om nog op te staan.
En er was bloed. Toen.

Vandaag.
Mélaine en George wonen niet in onze streek. Ze wonen elders. Een kwestie van maar beter niet meer komen, van maar liever op houdbare afstand te blijven en de poorten hier voortaan als gesloten te beschouwen. Het gaat per slot van rekening om hun privé zaken. Niet de onze.

© LUDIQUE LE VERT schrijver in Frankrijk VERSCHENEN BOEKEN IN DE REEKS FRANKRIJK

‘Hilarisch Frankrijk’ – 2014
‘Kolderiek Frankrijk’ – 2015
‘Kaaskoppen in Frankrijk’ – 2016
'Het beste van Ludique' – 2020

VERSCHENEN ROMAN

'Het Laatste Huis' – 2018
Een intrigerend verhaal over levensloop, familierelaties en -geheimen.

Te verkrijgen via boekhandel, internet, uitgever enzovoort
sommige ook als e-boek en/of luisterboek te verkrijgen

VAN DORP UITGEVERS
BATAVIA PUBLISHERS