©Ludique le Vert – 64. Klein Kutboerderijtje Te Koop

“Kom op,” trachtte ik Lief eens op de zondagochtendmarkt in Objat te verleiden, “laten we alvast een terrasje pakken. Het is half twaalf geweest, dadelijk zit alles weer stampvol.”
Lief draaide zich onmiddellijk met een ruk en reuzenzwaai om. Honderdtachtig graden richting winkelstraat alwaar de meeste terrassen te vinden zijn. Doordat ze daarbij mijn hand zeer stevig vasthield dreigde ik onverhoeds een hoeden-, petten- en korsettenkraam te worden in geslingerd. Gelukkig trof ik een rijpe dame in mijn noodlottige duikvlucht.
“NOU..,“ snerpte ze in onvervalst Randstedelijk Nederlands moeizaam opkrabbelend van het hete asfalt, “u laat er GÉÉN GRAS over groeien, WEL?!”
“Sorry, neemt u mij niet kwalijk.” stuntelde ik haar galant de helpende hand reikend.
“SODEMIETERS, dat was WÉL RAP niet?!” tierde ze terwijl ze met woeste handbewegingen trachtte haar rok terug in model én weer enigszins proper te krijgen.
“Eh.., kan ik u wellicht verleiden...,” begon ik aansturend op een helende verfrissing elders. Een offerande van troost. Daar knapt een mens van op. U weet, ik ben de hoffelijkheid zelve.
“Of u MIJ kunt VERLEIDEN?! Jazéker, GRÁÁG zelfs!” kefte ze wellustig. “Maar NIET ZÓ!”
“Terrasje?” mengde Lief zich zalvend in onze ruwe verstoring van de openbare orde.
“U bent toch NIET met dat ongeleid projectiel GETROUWD, wél?!” brieste ze vol afschuw richting Lief.
“Jazeker wel!” kaatste Lief. “Dat kun je een ANDER toch niet aandoen?!”
“MAMS!” kwam een jonge juffrouw in gestrekte draf aan gegaloppeerd. “Is u gevallen?”
“JA, MUTS! Voor die kale Goudse pijp hier.” verwees Mams nijdig naar mij.
Muts keek met grote verwilderde ogen schichtig van mij naar Mams en van Mams weer naar mij.
“Maar ik KÉN u!” flapte ze er op hoge toon uit. “Zéker weten! Absoluut! Ik KÉN u! U bent toch eh..,”
“Aangenaam.” onderbrak ik haar aanstaande publieke ontboezeming preventief dempend.
“Neehee,” kroelde ze giechelend, “u bent SCHRIJVER! Toe, hoe HEET u nou toch ook al weer?” vroeg ze zich kinderlijk stampvoetend af om vervolgens abrupt in diep gepeins af te dalen en te bevriezen.
Wij zwegen en wachtten geduldig af. Zoiets kan duren.
“Mulisch, Bomans, Multatuli, Hemingway, Carmiggelt..?” meesmuilde Lief hulpvaardig.
Mejuffrouw, nu met een vinger aan het puntje van d'r lieftallige neus, schudde traag ontkennend. Ze leek er niet zeker van en ploegde eenzaam voort.
“Asterix? Kuifje? Tom Poes? Guust Flater? De Dolly Dots..?” poogde Lief op ruim bemeten leesbreedte.
Muts schudde nu heftig ontkennend.
“Je moet niet zo met je kop schudden,” waarschuwde Mams snerend, “je weet bij jou maar nooit of er iets in zit.”
Ons restte niets dan het doorploegen van haar brein geduldig en in stilte af te wachten.
“Ik WÉÉT het!” jubelde ze ineens. “LUDIQUE LE VERT! U bent de schrijver Ludique le Vert. Zeker weten! Absoluut! Nou ja! Bizar! Ja toch, niet dan? Ik heb AL uw boeken! Mag ik een handtekening?”
Er schaarde zich op dat moment een jongeheer in ons gezelschap. Hij legde schaamteloos een hand op Muts' zonverbrande blote schouder waarbij hij, met opengesperde ogen en hoog opgetrokken wenkbrauwen, het hoofd fier in de nek wierp en streng op Lief en mij neerzag.
“Mams is gevallen.” verklaarde Muts ongevraagd de samenscholing.
Met een kort knikje gaf hij hooghartig aan er aldus kennis van te hebben genomen.
“En nu?!” snauwde hij ongedurig terwijl hij ons, één voor één, vorsend in de ogen keek.
“WIJ gaan NU even iets drinken,” beval Lief kordaat, “voor de schrik.” verklaarde ze en sleepte Mams, innig gearmd en vrolijk kwetterend, de drukke winkelstraat in. Mams nog wat hinkelend, dat wel.
Muts, jongeheer en ik volgden het tweetal gedwee.
Lief en Mams hadden al ras een terrastafel voor vier personen geconfisqueerd. Ik ging er onmiddellijk bijzitten en Muts zeeg bevallig neer in een zetel knusjes naast Mams.
“Woont u hier?” vroeg ze terwijl ze aandachtig met beide handen diep in haar knapzak wroette.
“Nee, NIET hier. DIT HIER is een café-restaurant.” baste ik met de wijsvinger op het witte tafelblad tokkelend. Ik word balorig wanneer iemand me iets vraagt zonder me daarbij aan te kijken.
“Kijk,” jubelde ze terwijl ze een boek pal voor mijn neus op de tafel smeet, “Uw roman 'Het Laatste Huis'! Man, ik heb het vannacht hélemaal uitgelezen. In één ruk! HELEMAAL! Ik heb geen oog dicht gedaan. Joh, móói! Super! Ik heb gejankt! En diep, DIEP! Snotverdulleme! Nee echt, heus! In één woord, schitterend!”
“Zal ik het voor u signeren?” offreerde ik vriendelijk glimlachend.
“Watte?!” stamelde ze een luttel momentje van de leg.
“Uw naam?” vroeg ik met het boek opengeslagen en de vulpen in de aanslag.
“Mijn naam? Eh..., Johanna, zeg maar Clari. Doe maar Clari.”
'Voor Clari' schreef ik, 'met vriendelijke groet' en bluste af met een zwierige handtekening.
Mams hees zich daarop moeizaam overeind.
“En IK ben Martha, zeg maar Martha, drievoudig kampioen weduwe, aangenaam!”
Jochem,” stelde jongeheer zich eveneens, in navolging van Muts en Mams, aan ons voor.
We hieven een helend glas op onze, in beginsel toch stuitende, ontmoeting.
“En..,” vroeg Lief het in stilte nippend gezelschap, “op vakantie, hier in Frankrijk?”
“Ja en nee, we zoeken een huis.” verklaarde Clari en dook weer in haar vormeloze padvindersbuidel.
“We hebben er een paar gevonden, maar die kunnen we niet vinden,” baste Jochem nors.
Clari viste een vod papier uit d'r aardappelzak en spreidde dat, ruw gladstrijkend, uit op tafel.
“EXCEPTIONEEL RIANT ENSEMBLE OP UNIEKE LOCATIE, geheel PRIVÉ met SPECTACULAIRE VERGEZICHTEN rondom.” las Lief hardop. Ze kreeg er 'n kleur van.
“Kijk jij eens, Ludique.” gebood Lief me met een veelzeggende blik de prent voor mijn neus houdend. Die oogopslag is een 'aanbeveling' om mij toch vooral van alle commentaar te onthouden. Ik wil nog wel eens vierkant uit een onverwachte hoek blaffen. Kop houden dus!
'KLEIN LULLIG KUTBOERDERIJTJE TE KOOP' las ik aldus zwijgend. Zo prostituerend op die toon aangeprezen kan het in werkelijkheid toch ook nog alleen nog maar tegenvallen. Poppenkast!
“Leuk.” loog ik aldus heftig kreunend op de verbale handrem.
“168.000 euro! En dat is enkel nog maar de VRÁÁGPRIJS!” kraaide Clari euforisch. “Joh, daar heb je in Nederland nog geen fietsenschuurtje voor. Echt niet! Heus niet! Nee! Nog geen HONDENHOK! Toch?”
Ik voelde het weer; buitenlanders rekenen in TONNEN. Op voorhand. Zowel in de rol van koper, verkoper als makelaar. Dat zijn ze thuis zo gewend. Men cijfert in hoofdletters, in KAPITALEN!
“En DIK DUIZEND vierkante meter grond erbij!” prees Jochem uitbundig.
Dat noemen we hier een pannenlap. Prima, handzaam én overzichtelijk. Als het regent leggen we het binnen. Je hebt er geen werk van. Niks mis mee.
“Maar..,” pakte Lief de draad weer op, “hoe dan ook, ONVINDBAAR?!”
“Yep! Die K-makelaars hier vertikken het om ons de adressen te geven.” snerpte Clari pislink.
“Heel besnappelijk,” redeneerde ik inlevend, “die willen niet dat jullie op eigen houtje met de verkoper gaan zitten handje klappen en zij straks naar hun centen kunnen fluiten. Weg courtage!”
“Nou ÉN?! Da's ook precies wat WIJ van plan zijn; GÉÉN makelaar. MÉT de HARTELIJKE groeten. DOEI! Wij regelen die ordinaire huizenhandel zélf wel.” kondigde Martha strijdlustig aan.
“Hoe komen jullie aan dit document?” vroeg Lief zo langs haar neus weg en wees daarbij onverschillig op het verkreukelde 'EXCEPTIONEEL RIANT ENSEMBLE' op de tafel.
“MAKELAAR!” beet Clari bits, “NIET oké?!”
“Wat je maar wil.” reageerde Lief minzaam. Zij gunt eenieder van harte een beloning voor het werk dat tóch zal moeten worden gedaan. Mét of zonder makelaar.
Clari haalde onverschillig haar schouders op.
“Nou ja,” opperde ik, “als je de Franse wet- en regelgeving op je duimpje kent én je spreekt Frans gelijk je Moers taal, niks aan de hand! En waarom ook niet, als je het kan?!”
Het trio knikte instemmend, wel een beetje ingetogen en wat minder overtuigd.
“Misschien,” zo ratelde ik voort, “in sobere tijden van geringe kooplust en torenhoge voorraden onverkoopbare verkoopobjecten, willen makelaars u best wel een ietsje tegemoetkomen.”
Het drietal veerde energiek en hoogst belangstellend op.
“Vraag hen eens,” zo vervolgde ik, “u NIET het adres maar de GEO-COÖRDINATEN te geven. Dat is een welgemikt muggenpoepje op de aardkloot. Daarmee kunt u vanuit de digitale kosmos ongezien een voyeuristische 'street-view' doen én de omgeving begluren. Doodleuk bij u thuis op de hangbank met een koppie slappe thee en een Mariakaakje. Verdomd als het niet waar is.”
Het rondreizend gezelschap keek me nu stomverbaasd aan.
“KAN DAT?! VERDOMD als het NIET WAAR is!” echode Martha vertwijfeld naar de hemel boven ons opkijkend. Geo-coördinaten: een spectaculair vergezicht.
“Nou ja, dat zal allemaal wel.” merkte Lief verveeld op. “Wij zouden het, hoe dan ook, niet in onze hersens halen om het zonder makelaar te doen. Dank je feestelijk! Teveel ongekende valkuilen en onvoorziene adders onder het huizenhoge gras. Linke soep.”
“KOUDWATERVREES!!” oordeelde Clari fel en resoluut, “Luister, wij betalen die verkoper PER DIRECT en klaar is Kees. Gewoon EFFE pinnen. Dan nog een kwartiertje bij de FLITSNOTARIS en die HELE papierwinkel PLUS huissleutels is in the pocket. WÁT is DÁÁR zo MOEILIJK aan?! NIKS toch! WEL dan?”
Er overviel ons een ietwat ongemakkelijke stilte.
Lief ging tergend langzaam rechtop in haar stoel zitten en plaatste haar ellebogen puntig op het tafelblad. Ze boog zich iets voorover, de anderen met haar wijsvinger wenkend naderbij te komen en het oor bij haar te luisteren te leggen.
“GOEDE bekenden van ons,” begon ze geheimzinnig, “ÓÓK ZONDER MAKELAAR, deden in GOED vertrouwen en met VEEL bravour een aanbetaling RECHTSTREEKS aan de verkoper. Inderdaad, EFFE pinnen. En een zéer FORS bedrag! De rest zou 'gewoon' via de notaris gaan. Bij de overdracht.”
“Oké, EN?” snauwde Clari geïrriteerd en ongedurig.
“Luister en huiver..,” vervolgde Lief haar verhaal, “kort voor de overdracht meldde de notaris dat de verkoper niet de ENIGE eigenaar bleek te zijn. De transactie werd uitgesteld en daar is het bij gebleven. Tot op de dag van vandaag. Verkoper? ONVINDBAAR! Geld? ONINBAAR!”
“SODEKLOTENMIETERS!” siste Martha tussen haar tanden met een van pijn vertrokken gezicht.
“Voila, valkuilen en addertjes.” sloot Lief haar betoog gepast af.
“Tja, máár..., met zo'n onderhandse aanbetaling KAN de officiële verkoopprijs wél fors worden verlaagd waardoor ook meteen de notariskosten beduidend lager uitvallen!” meende Jochem opgewonden.
“Nou, dacht ik niet,” lispelde Lief hoofdschuddend, “niet hier in Frankrijk.”
“Wat is trouwens een FLITSnotaris?” vroeg ik nieuwsgierig. Het is vragen naar de bekende weg, weet ik, maar ik vond het zo'n lollig woord.
“Snel EN goedkoop.” legde Jochem uit.
“Snel? Reken op DRIE maanden voor de overdracht bij de notaris.” merkte Lief op.
“WAT?! DRIE MAANDEN?!” ontvlamde Clari, “hebben jullie hier geen notarissen die standaard koopaktes inclusief aanhangend testament zó de printer uitspugen? Een basis bestandje? Minuutje of twee, drie? Voor een paar tientjes en een ticket André Rieu cadeau?”
“Hmm. dacht ik niet, nee,” lispelde Lief hoofdschuddend, “niet hier in Frankrijk.”
“Kennen jullie een goedkope..?” deed Clari nog een poging.
“Neuh, dacht ik niet, nee,” lispelde Lief hoofdschuddend, “niet hier in Frankrijk.”
Het trio zakte nu een weinig ineen en slaakte collectief een intens diepe zucht. Moedeloos.
“Enne..., een makelaar?” deed Martha een laatste wanhopige poging.

Nagezonden Bericht

Beste Martha, Clari en Jochem, Graag wijzen Lief en ik jullie op het pas verschenen boek
FRANSE ZAKEN NEMEN GEEN KEER

van kandidaat-notaris en collega auteur
Mireille Bosscher

BATAVIA PUBLISHERS

Volgens Ludique en Lief is dit boek
een onmisbare eye-opener
als het om Franse en Nederlandse zaken gaat.
Een vak apart!

© LUDIQUE LE VERT
schrijver in Frankrijk

VERSCHENEN BOEKEN IN DE REEKS FRANKRIJK
‘Hilarisch Frankrijk’
‘Kolderiek Frankrijk’
‘Kaaskoppen in Frankrijk’

VERSCHENEN ROMAN
'Het Laatste Huis'
Een intrigerend verhaal over levensloop, familierelaties en -geheimen.

Te verkrijgen via boekhandel, internet, uitgever enzovoort
VAN DORP UITGEVERS