Ludique (16) - Hoezo, Frankrijk?

©Ludique (16) – Hoezo, Frankrijk?

Ik zat bij café De Sigaar op het smalle reepje terras aan de oude gracht. Op de valreep, zeg maar, want als je niet uitkijkt flikker je zo met stoel en al de troebele gracht in. Het zou ook niet de eerste keer zijn. Qua klandizie is dit café de onbenoemde stiefzoon van sociëteit De Sleutel waarvan Koos, de uitbater, moe van het tappen en wars van onbekende gasten die hem niet aanstonden, de zooi uiteindelijk van de hand had gedaan. Sedertdien klonteren diens dakloze stamgasten hier, honderd meter verderop aan de gracht, als vanzelfsprekend weer samen. Zo ook ik. Ik smoorde een vredig pijpje, dronk een glas goede Franse wijn en staarde weemoedig naar de historische, tot koopgoot en woonkazernes verbouwde, pakhuizen aan de overkant. De oude stad is aan de botox.
“Ha! De weledelgeleerde heer Ludique! Hoe maakt u het? Het land nog niet uitgebonjourd?” klonk een bekende stem achter me. Het was ontegenzeggelijk mijn oude, joviale schoolmakker Cars.
“Gepermitteerd?” vervolgde Cars wijzend op een stoeltje waarop hij ook zonder mijn permissie meteen plaatsnam en aandachtig een sigaar uit een blikken granaathulsje tevoorschijn schoof.
“Ik dacht dat je allang rentenierde in La Douche France?” begon hij met twee vingers een doosje lucifers uit zijn vestzak peuterend.
Cars toont zich immer sober en ietwat oubollig. Maar, Cars is Oud Geld en daar houd ik wel van. Die aristocratische soberheid, goede smaak, stijl en klasse. Mijn vader had dat ook. De goede man speelt inmiddels al weer decennia lang harp aan gindse zijde. God hebbe zijn ziel, vrees ik.
“Ik moet eerst nog een poosje doorwerken, jongeman. Rentenieren kost geld. Er moet ook nog een eikenhouten plank onder het stokbrood komen.” verklaarde ik.
“Vanzelfsprekend, pecunia non olet! Maar, waarom uitgerekend Frankrijk?” vroeg Cars.
“Welnu, in de zesde klas bij meneer Sanders, het Hoofd der Katholieke Lagere School in de Polderstraat alhier, beweerde ik ooit, vermoedelijk in een ongepaste oprisping van prepuberaal, quasi interessant gedrag, in het Franse La Rochelle te zijn geboren. Ik had het daartoe speciaal van tevoren opgezocht in de aloude Grote Bosatlas. Vraag me niet waarom.” memoreerde ik.
“Waarom?” vroeg Cars prompt, genoeglijk grijnzend en een zuinig trekje van zijn sigaar nemend.
“Geen idee. Maar, het is me altijd bijgebleven. Ooit zou ik naar Frankrijk vertrekken.”
“Voila, een ongekend solide basis voor een weloverwogen emigratie.” stelde Cars tevreden vast.
“En nu?” vervolgde hij. “Een kapitaal, monumentaal Maison de Maitre aan de rijke boulevard van het mondaine La Rochelle gekocht?”
“Ja, zo ongeveer,” zei ik, “maar dan anders en elders. Lief en ik hebben een boerderijtje in de Corrèze gekocht. Zuidwest Frankrijk.”
Cars zakte traag onderuit in zijn stoel en keek me met een mengeling van spot en medelijden aan.
“Waarachtig! De metropoliet met de pijp en witte Panama gaat weldra op klompen per tractor naar restaurants, terrassen, theaters, concerten en musea? De raadszaal? Geeft visionaire lezingen en vlammende colleges vanaf een aardappelkist op het pittoreske dorpsplein? Speakers Corner? Ten overstaan van de volledige lokale bevolking? Alle vijf?”
“Ik ga schrijven, schilderen, musiceren, koken en wijn…….,” begon ik.
“Natuurlijk, wie niet?” sprak Cars op de begripvolle toon van een verpleegkundige. “Die romantische ambitie lijkt me welhaast epidemisch onder aspirant gepensioneerden met emigratieneigingen. Met name richting Frankrijk. Maar vertel eens; een boerderijtje, oud en authentiek zeker?”
“Nou, het zijn eigenlijk twee aan elkaar gebakken stulpjes. Het ene is van rond 1730 en het ander van pakweg 1890. Afgeblust met een kolossale schuur en gelardeerd met nog enkele andere ongeregelde natuurstenen optrekjes.” schetste ik.
“Ik zie het helemaal voor me. Een authentieke bouwval dus. Een charmante ruïne. Daar zijn uitermate populaire televisieprogramma’s over gemaakt, weet je dat? Kostelijk amusement, puur leedvermaak! Hoge kijkcijfers. Wanneer word je opgenomen?” schaterde Cars.
“Toegegeven, met enkel wassen en watergolven redden we het niet. Er is wat werk aan, maar ook nu al behoorlijk bewoonbaar. Habitable, zogezegd!”
“Ik begrijp het, dat wordt klussen tot je er dood bij neervalt.” stelde Cars vast. “Zeker ook nog een halve provincie aan eigen grazige weiden, bos, heide en duinen er omheen?”
“Welnee, we zijn bescheiden. Nog geen halve hectare, beste jongen. Veel te bewerkelijk allemaal, al die hectares. En vergeet de grondbelasting niet. Heb jij veel tuin bij jouw huis, jongen?”
“Vierenzestig grindtegels en dat acht ik ruimschoots voldoende. We kunnen er op schaken. Ik zit niet op extra werk te wachten. Een tuin is om te vertoeven, niet om te boeten.” sprak Cars.
“Ik bedoel maar.” beaamde ik. “Asfalteren is ook een optie. Maar afijn, over veertien dagen rol ik weer richting Corrèze.”
“En jouw Lief, jongeheer Ludique, zij volgt je blindelings in dit avontuur? In deze plattelandsdwaling, deze agrarische valkuil met ongekend panoramisch vergezicht?”
“Nee, zij is mij zelfs voorgegaan. Lief woont er al!”
“Wat vertel je me nu?” vroeg Cars verbijsterd. “Zij werkt toch op nationaal niveau voor een bekende Zweedse rommelmarkt?”
“Onvoltooid verleden tijd! Je weet, in mijn metier worden de ongewoon talrijke vakanties hinderlijk onderbroken door het werk. En Lief wilde rond Kerst en Nieuwjaar ook graag weer twee of drie weekjes mee kunnen naar Frankrijk. Maar volgens haar knäckebrödheer was dat uitgesloten, volstrekt onmogelijk!” lichtte ik toe.
“En die man zei dat hardop? Tegen Lief? Dat lijkt me zelfs voor een multinational een dwaling.”
“Precies! Lief heeft het kereltje op diplomatieke toon toegevoegd dat NIETS onmogelijk is en de man, ter illustratie van haar standpunt, op diens eigen positie gewezen. Zoiets van ‘Niets is onmogelijk! Jij werkt hier toch ook, halve gladiool?’ Vervolgens heeft ze ter plekke haar ontslag genomen en is per direct naar Frankrijk vertrokken.” verhaalde ik.
“Hoe kan dat nou? Hanteren ze in Zweudseland geen opzegtermijn?” vroeg Cars beroepshalve. Hij grossiert namelijk in creatief boekhouden en het boetseren van onwerkbare arbeidsvoorwaarden. Cars is accountant of iets dergelijks.
“Jawel, die Elanders wel, maar Lief niet. Die schudde nonchalant een tegoed van 748 vrije dagen uit haar mouw en kon aldus per onmiddellijk, direct en meteen vertrekken.” legde ik uit.
“En jullie kinderen dan?” vroeg Cars.
“Die werken daar niet, goede vrind.” merkte ik guitig op.
“Nee, ik bedoel, blijven die hier straks alleen achter?” hervatte Cars een weinig bekommerd.
“Ja, uiteraard! Wij zijn toch geen hangplek voor jong volwassenen? Die hebben elk hun eigen leven, net als wij. Die laten toch waarachtig ook geen carrière in Timboektoe schieten om bij ons in de buurt te blijven? Frankrijk, amper een dagje rijden. Waar hebben we het over?” sprak ik lichtelijk geïrriteerd. Die vraag wordt ons veelvuldig gesteld. Een discussie op dikwijls verwijtende toon.
“Tja, allemaal leuk en aardig, maar wat als er straks kleinkinderen komen, Grandpère Ludique?” sprak Cars met een uitdagende blik in zijn ogen.
“Van hetzelfde laken een pak, beste kerel. Wij zijn dan weliswaar de trotse grootouders, maar niet de ouders. Zelfs niet plaatsvervangend en evenmin het geagendeerd bankstel of de overboekte, voorgeprogrammeerde oppascentrale. Geen kinderdagverblijf. Wij piekeren daar niet over. Wij hebben ons eigen leven!”
“Zo!” riep Cars, zoals iemand iets kordaat beëindigt of afrondt en dat met kracht benadrukt. Hij bleef vervolgens een poosje stil en lichtelijk vertwijfeld over de gracht staren.
“Geschokt?” vroeg ik, hem voorzichtig boven zijn waterige overpeinzingen uit tillend.
“Nee, wij hebben immers geen broedsels, maar ik zie de grootouders om me heen toch meestal wel degelijk full time en van harte vrijwillig in die rol stappen.” betoogde Cars. “Jullie voldoen weer eens niet aan de heersende norm. Maar, we spreken elkaar nog wel als jullie eenmaal opa en oma zijn.”
“We zullen zien. Kom maar eens langs in Frankrijk, jullie zijn van harte welkom!” sprak ik inviterend.
“Kom maar eens langs?!” echode Cars schaterlachend. “Ha, laat me niet lachen! Iedereen om je heen maar lukraak meteen uitnodigen om ‘langs te komen’ is de ultieme beginnersfout van de emigrant!”
“Mijn uitnodiging was louter retorisch goede vriend, jij komt immers sowieso niet.” protesteerde ik.
“Nee, dat klopt! Maar al die andere genodigden komen wel degelijk! Voordat je het in de gaten hebt ben je bij jezelf op visite. Staat het erf alle vakanties en feestdagen vol tenten, caravans en kampeerauto’s en zijn al jullie bedden, toiletten en badkamers permanent bezet! Is je wijnkelder leeg, Je zwembad vol en de diepvries geplunderd en sta je dag en nacht te barbeknoeien. Let op mijn woorden! Een onstuitbare polonaise!”
“Wij weten dat, beste jongen.” zuchtte ik quasi vermoeid.
“Natuurlijk, wie niet?” lachte Cars terwijl hij opstond en me de hand reikte. “Ik moet er vandoor. We zien elkander vast nog wel weer eens.”
Cars vertrok en hield even verderop de serveerster staande. “Geef de weledelgeleerde heer Ludique nog een glas van je allerbeste Franse wijn. Droog en wit. De brave borst heeft het nodig.”
Ik keek Cars na terwijl hij over de brug langszij de pakuizen naar huis slenterde.
Een paar weken later zaten Lief en ik op het terras van het café op Place d’Horloge in het naburige Lubersac. Ik smoorde een allervriendelijkst pijpje en dronk mijn geliefde amberkleurige, schuimende Cors. Lief nipte aan een rondborstige, romige cappuccino en bladerde nieuwsgierig door ons lijfblad ‘Antiquités & Brocante’.
“We hebben een e-mailtje van Trabantje binnengehengeld. Jerom en zij hebben een tweedehands opvouwklapcaravangevalwagending of zoiets gekocht.”
“Ah, een opvouwbare sleurhut voor achter de automobiel! Nou, dat is leuk!” zei ik.
“Ze komen van de zomer bij ons kamperen met dat geval.” vervolgde Lief dromerig.
“Leuk!” bevestigde ik verheugd. Trabantje, onze jongste dochter, is mijn allerliefste oogappeltje.
We bestelden nog een Cors en een speciaal, lekker koel roseetje uit Bourgondië. De allerbeste. Op een terras in de Franse voorjaarszon speelt geld geen rol.
“Hun vrienden Tjekko en Bas komen ook.” vervolgde Lief. “Met hun vriendinnen en een jonger zusje. Ze nemen tenten mee. Robin komt een weekje later ook. Samen met Track en Trace en chef kok Pannenman. Dat ene zusje, Hartenaas, wordt later weer opgehaald door haar ouders. Die komen met hun krepeerbus terug uit Portugal en blijven dan nog een paar dagen bij ons. Oh ja, Bets en Geert gaan in de zomer met de zijspan naar Bordeaux. Die wippen heen en terug even bij ons aan.” somde Lief doodgemoedereerd op.”
“Dus erf en huis raken overbevolkt.” verzuchtte ik met een hoogst verontruste blik in de ogen. “Dat was ‘t?” voegde ik er wanhopig aan toe.
“Eh…., ja!” antwoordde Lief na enig diep en moeizaam nadenken geruststellend.
“Godzijdank!” mompelde ik een weinig gerust gesteld.
We dronken een poosje stil zwijgend voor ons uit starend.
“Oh nee, toch niet! Dat vergat ik je bijna te vertellen. Cars belde vanmorgen.” hervatte Lief ineens.
“Cars?! Mijn oude schoolmakker?” riep ik stomverbaasd want die heb ik van mijn leven nog nooit aan de telefoon gehad.
“Ja, hij komt morgenmiddag en blijft een paar dagen logeren.” verduidelijkte Lief.
“Cars komt hier naartoe?”
“Ja, je had hem uitgenodigd zei ie. leuk hè?!”
“Godsakkemejuutje.” fulmineerde ik.
“Of jij hem morgen in Limoges van het station wil oppikken. Ik heb gezegd dat dat goed was.”
“Zijn vrouw Philipine komt ook mee. En zijn schoonmoeder!” voegde Lief nog rap toe.
“Die vuile, valse smeerlap!” siste ik.

© LUDIQUE LE VERT
schrijver in Frankrijk

Verschenen boeken in de reeks Frankrijk

‘Hilarisch Frankrijk’
‘Kolderiek Frankrijk’
‘Kaaskoppen in Frankrijk’
'Het beste van Ludique'

Verschenen Roman

'Het Laatste Huis'
Een intrigerend verhaal over levensloop, familierelaties en -geheimen.

Te verkrijgen via boekhandel, internet, uitgever Van Dorp enzovoort
ook als e-boek en/of luisterboek te verkrijgen