Le grand Legrand - De grote Legrand

NEDERLANDS ONDERAAN

“Sylvain ‘Lelarge’? Ha: ‘De Grote’!” “Non, Madame, pas ‘De Grote’, maar ‘De Brede’!” Combien de fois j’ai dû rectifier, avec n sourire mi-figue mi-raisin, cette traduction erronée de mon patronyme. Ce n’est pas seulement une manie de prof de français. C’est aussi une question de respect. Car il existe un Monsieur Legrand, Michel de son prénom, et c’est un tout autre artiste, un vrai, le plus grand compositeur de musique de Chansons et de films de l’époque contemporaine. Il vient de nous quitter, le 26 janvier dernier, à l’âge de 86 ans. Hommage à lui. Quand il était tout petit, son père ayant quitté sa mère, et sa maman devant travailler dur, il restait chez une grand-mère bougonne… qui avait un piano. Ce piano l’a sauvé. Toute la journée, il essayait de reproduire les musiques des chansons qui passaient à la radio. Il s’est tout appris lui-même, n’est jamais allé à l’école. Esprit libre et fantasque, il a arrangé les musiques des plus grands de la Chanson, et les a accompagnés : Charles Aznavour, Leo Ferré, Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Barbra Streisand, Claude Nougaro, et tant d’autres. Toujours en recherche, il a mené trois carrières l’une après l’autre, toutes trois le portant au sommet : arrangeur et jazzman, compositeur pour le cinéma (‘les parapluies de Cherbourg’, ‘Les Demoiselles de Rochefort’, et in extremis ‘Jamais plus jamais’, le dernier James Bond de Sean Connery). Et enfin pianiste accompagnateur et soliste, se produisant de par le monde avec les meilleurs orchestres. Ayant pendant le première partie de sa vie travaillé comme un forcené, il a traversé une crise existentielle profonde, a repris pied, puis a continué son chemin d’un pas bien plus léger, ses dernières années étant baignées de bonheur après son mariage avec Macha Méril, une comédienne d’origine marocaine avec laquelle il avait vécu une semaine fulgurante… cinquante ans plus tôt. Michel Legrand décroché trois oscars, dont celui de la meilleure Chanson française : ‘Les moulins de mon cœur’, que je vous offre en son honneur.

Texte : www.talenvoortalent.nl/lesmoulinsdemoncœur.pdf

Son : https://www.youtube.com/watch?v=fy5jsvF7H3E

NL/ "Sylvain'Lelarge'? Ha: 'De Grote'!” "Nee, mevrouw, niet 'De Grote', maar 'De Brede'! Hoe vaak heb ik niet deze foutieve vertaling van mijn achternaam moeten corrigeren, met af en toe een wat zuurpruimige half-glimlach. Maar het is niet alleen een gewoonte van leraar Frans, het is ook een kwestie van respect. Want er bestaat wel een Mr Legrand, Michel bij zijn voornaam, en hij is een totaal andere artiest, een echte, de grootste hedendaagse componist van Chansons- en filmmuziek. Hij heeft ons net verlaten, op 26 januari, 86-jaar oud. Bij deze een eerbetoon. Toen hij maar een kindje was, dat zijn vader zijn moeder had verlaten en zijn moeder hard moest werken, bleef hij achter bij een knorrige grootmoeder.... die een piano had. Deze piano heeft hem gered. De hele dag lang probeerde hij de muziek van de liedjes die op de radio werden gespeeld, te reproduceren. Hij leerde zichzelf alles aan, ging nooit naar school. Als vrije en originele geest arrangeerde hij de muziek van de grootste Chansonniers en begeleidde ze: Charles Aznavour, Leo Ferré, Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Barbra Streisand, Claude Nougaro, en zovele anderen. Hij was onophoudelijk op weg naar de perfectie, kende drie opeenvolgende carrières na elkaar, en bracht het elke keer tot de top: arrangeur en jazzman, componist voor de cinema ('Les Parapluies de Cherbourg', 'Les Demoiselles de Rochefort', en in extremis ‘Never say never’, Sean Connery's laatste James Bond). En tenslotte pianist, begeleider en solist, die over de hele wereld met de beste orkesten opgetreden heeft. Na het eerste deel van zijn leven als een gek te hebben gewerkt, maakte hij een diepe existentiële crisis door, kwam hij weer tot leven en zette zijn weg voort op een veel lichtvoetige wijze. Zijn laatste jaren waren jaren van diep geluk, na zijn huwelijk met Macha Méril, een actrice van Marokkaanse afkomst met wie hij een hartstochtelijke week beleefd had.... vijftig jaar geleden. Michel Legrand won drie Oscars, waaronder dat voor het beste Franse lied: "Les moulins de mon cœur", dat ik u ter ere van hem aanbied.

Tekst: www.talenvoortalent.nl/lesmoulinsdemoncœur.pdf

Geluid: https://www.youtube.com/watch?v=fy5jsvF7H3E