Le car d'Henri: bron van ruzie en plezier

Zo, eindelijk! De autobus ("le car") van Henri is vertrokken of beter gezegd: de overblijfselen van de bus van Henri zijn weg, met een takelwagen opgeruimd door een in schroot handelende manouche (argot voor zigeuner – in het officiële Frans ‘gens du voyage’ - reizigers - genoemd – een ambtelijk beleefde term voor zwervers). Het vertrek van de bus is stiller verlopen dan zijn aankomst. Henri had het vehikel cadeau gekregen van een bevriende autobusondernemer uit een nabij gelegen stadje, die het vanwege ouderdomsslijtage had afgedankt, er eigenlijk mee in zijn maag zat en dus blij was iemand er een plezier mee te kunnen doen. Het ding kreeg een prominente plaats naast de jeu de boules van Henri, onder een grote eik en duidelijk in het zicht van overbuurman Jojo, wie dat helemaal niet aanstond en dat niet onder stoelen en banken stak.

Dus dat werd bonje. Jojo liet duidelijk en op zijn Frans, dat wil zeggen schreeuwend en zwaaiend, weten dat dat kreng ogenblikkelijk weg moest, dat hij dat uitzicht niet wilde, dat hij er van overtuigd was dat die bus binnen de kortste keren tot een roestig wrak zou zijn vervallen en dat hij er werk van zou maken. Dus kwam de burgemeester een kijkje nemen, die ter plekke zei dat hij er niets tegen kon ondernemen, mits Henri, om altijd onduidelijk gebleven redenen, de bus van de wielen zou ontdoen, wat met hulp van wat vrienden gauw was gedaan. Maar Jojo liet, weer op zijn Frans en dus weer schreeuwend en zwaaiend, weten het er niet bij te zullen laten zitten. Hij nam contact op met de milieu-afdeling van het departement, waarvan een paar weken later iemand de situatie kwam bestuderen, waarna die iemand nooit meer iets van zich liet horen.

Intussen ging de strijd wel door. Op Henri’s verzoek en als reactie op de actie van Jojo schreef Joseph, een van onze negorij-medebewoners, een verzoekschrift voor het departement. Henri ging met dat voor hem belangrijke papier de buurt in om handtekeningen te verzamelen, er zo een document van makend. Ik was als eerste aan de beurt en ik maakte van de gelegenheid gebruik Henri op het hart te drukken dat dat document schoon moest blijven, dus dat hij daarmee niet zomaar open en bloot de hele buurtschap af kon gaan, maar dat ik daar wel wat op wist. Ik deed het vel ruitjespapier in een plastiek map en die weer in zo’n platte en zwarte diplomatenkoffer. Daarmee ging Henri, in zijn groenige tuinbroek en de ruitjespet scheef op de kop, van huis tot huis. Die broek plus de pet met die koffer: een groter contrast liet zich nauwelijks denken. Om daar zo lang mogelijk plezier van te hebben, keek ik hem na tot hij om de bocht bij de boerderij van Joseph en Fernande uit het zicht verdween.

Wat dagen later kwam Jojo met een zelfde soort brief op de proppen, maar wel met een tegengestelde mening, dus een bezwaarschrift. Ik weet niet wie de meeste handtekeningen verzamelde, maar wat later heb ik, tot verbazing van sommigen, tot vermaak van anderen, openbaar gemaakt dat ik heel gulhartig beide brieven had ondertekend.

Om de gemoederen te sussen, stelde ik voor dat ze een heg achter de struiken in Jojo’s tuin zouden planten, zodat die diens uitzicht op de bus zou wegnemen. Maar die oplossing was voor deze Fransen te pragmatisch. “Verboden is verboden”, schreeuwde Jojo. “Ik heb toestemming van de burgemeester”, riep Henri terug. De bus bleef staan, de struiken in de tuin van Jojo vormden allengs een dichte haag, Henri en zijn vrienden hadden in deze tot zomerkamer gepromoveerde bus jaren lang plezier met kaarten, schransen en drinken. Na een jaar of drie konden Henri en Jojo weer samen een glas drinken.

Jojo kreeg overigens, en niet als verrassing, wel gelijk: het vehikel verviel, door gebrek aan ook maar enig onderhoud, tot een onooglijk wrak. Dat is nu dus weg. Net als Jojo. Die is enkele jaren geleden naar het centrum van het dorp verhuisd.