La vérité et son image

Een Nederlandse vriend in een dorp van onze gemeente Haute Amance (52600) had in het net gekochte huis een bundel brieven gevonden die de vroegere eigenaar, soldaat in de eerste wereldoorlog, aan zijn familie geschreven had. Daarbij was ook diens zakboekje.
Interessant zijn vooral de afwijkingen tussen de brieven (neutraal en soms een beetje positief) en het zakboek (vol met de gruwelen van de oorlog).

Hierover heeft Nard Loonen, de vinder van deze documenten, een boek geschreven met de titel: La vérité et son image.
Nard Loonen heeft uitgebreide informatie over achtergrond en totstandkoming ervan op zijn weblog geplaatst:

http://nardloonen.nl/2013/11/27/la-grande-collecte-1914-1918/

Bij het boek heeft hij een tweetalige (NL-F) website gemaakt: http://www.parisot52.fr waarin naast een inleiding ook scans staan van alle pagina's van het zakboekje en van alle brieven, alsmede van alle illustraties in het boek en van nog vele andere foto's en documenten die niet in het boek terecht zijn gekomen.

Dit eerbetoon aan een gewone familie uit een gewoon dorp heeft een diepe indruk op mij gemaakt.

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20150813, Champagne-Ardenne, Kunst en Cultuur

Volgende bijdrage >

Reactie van El Burro Català op 13 Augustus 2015 op 19.28: Dank voor dit bericht, Chistian.

Reactie van El Burro Català op 14 Augustus 2015 op 15.33: Oeps, Chistian moet natuurlijk Christian zijn, excuses!

Reactie van Léonard Loonen op 17 Augustus 2015 op 11.48: Ik zie de reactie van Beauverger niet zo zeer als "opwinding" (HetProjekt); privacy en fatsoen zijn een groot goed. Ik heb mijn publicatie wel naar aanleiding van, maar niet binnen het kader van Europeana, en wel met de uitputtende hulp, maar niet onder verantwoordelijkheid van het Departementaal Archief in Chaumont verricht, alwaar ik ook het hele familiearchief-Parisot van 17-zoveel tot 1900 heb gedeponeerd, dat men daar netjes heeft beschreven en gearchiveerd.

De familie had geen kinderen, laat staan kleinkinderen of andere directe familieleden die nog in leven waren. Zo wel, dan zouden die wel tijdens de 14 jaar lange leegstand van het huis de privé-eigendommen eruit hebben gehaald. Wel kwam er jaren geleden een verre achterneef langs die wat groepsfoto's wilde "lenen" omdat hij zo veel mensen erop nog kende. Even later brandde zijn huis af - foto's kwijt. Niet lang daarna overleed hij zelf ook. Dat doe ik dus nooit meer; ik verspreid hooguit nog scans of kopieën.

Veel van het gevonden materiaal (foto's, brieven, röntgenfoto's, prothesen, bankafschriften) bewaar ik zorgvuldig. Als ik er nu niks mee doe en ik over deltaX-jaar zelf dood ben, gaat alles bij het oud papier. Is dat een betere optie dan de herinnering voor het nageslacht te koesteren?