La Fée Nadou

Aan de rand van ons dorp L'Affenadou staat een groot geel huis, in de volksmond La Cantine geheten, omdat het vroeger, toen de steenkoolmijnen nog open waren, de kantine was voor de mijnwerkers. Na de sluiting van de mijnen verviel het gebouw in rap tempo. Het zou veranderd zijn in een ruïne, ware het niet dat een jongeman het een aantal jaren geleden heeft gekocht en het helemaal heeft gerestaureerd. Sindsdien draagt het huis de naam La Fée Nadou en wordt het beheerd door een gelijknamige vereniging. Het wordt bevolkt door een jaren-zestig commune van mensen met een hoog baba-cool gehalte. De dorpelingen kijken er enigszins met argusogen naar, maar de vriendelijke bewoners bezorgen niemand overlast en inmiddels horen ze er min of meer bij. 

Zoals ieder jaar had La Fée Nadou ook nu weer ter gelegenheid van Pinksteren haar jaarlijkse spectacle georganiseerd, met op het programma voorstellingen van dansers, poppenspelers, vuurvreters, koorddansers en potsenmakers. Het gehucht werd overspoeld door ongelooflijk oude en haveloze tot campertje omgebouwde vehikels en kermisachtig beschilderde caravannetjes, die gezien de nummerborden van heinde en ver waren toegestroomd.

De Kassa

Uiteraard ging ook ik weer even een kijkje nemen bij het ludieke volkje, dat altijd een enorme hoeveelheid kinderen en grote honden in zijn kielzog meevoert. Voor het eerst zag ik dit jaar geen enkele Indiajurk en maar twee harembroeken. Ook hier slaat kennelijk de vooruitgang toe, hoewel de meeste mannen er net zo ongewassen en onverzorgd uitzagen als andere jaren. Het is er altijd heel gezellig en ontspannen en er hangt een sfeer van vriendelijke welwillendheid, zelfs bij de kinderen en de honden. Ik woonde een paar schitterende voorstellingen bij en dronk een uiteraard biologisch tapbiertje aan de bar.

Een mij onbekende jongeman, ook voorzien van een biertje, hief zijn glas en proostte met me. Tussen de voorstellingen door werd ook de "crêperie" druk bezocht. Als je je crêpe had verorberd mocht je je bordje en bestek zelf afwassen in de verschillende ijzeren teiltjes die op een gammel bankje naast elkaar stonden opgesteld.

De crêperie

Tot mijn verbazing kwam ik ook de oude Joseph tegen, een dorpsgenoot. Maar Joseph heeft in zijn garage dan ook nostalgisch een groot portret van Che Guevara hangen...

De bar

__________________________________________________________________________________

Bovenstaand verhaaltje plaatste ik in mei 2012 in het forum van InfoFrankrijk. Helaas was dat ook het laatste jaar dat La Fée Nadou dit jaarlijkse Pinkstergebeuren organiseerde. Wel hebben de bewoners van La Cantine in het najaar van 2014 nog een keer een soepwedstrijd (concours de soupe) georganiseerd op het pleintje voor onze Salle Polyvalente. De deelnemers moesten zelf een soep brouwen. De bezoekers keurden de brouwsels en gaven punten. Maar in de jaren erna gebeurde er niet veel meer, op af en toe een voorstelling na in het zaaltje dat ze op de bovenverdieping van La Cantine hebben gecreëerd, die ik uiteraard ook bijwoonde.

Maar plotseling lag er vorige week een briefje in de brievenbus: in het weekend zou het 10-jarig bestaan worden gevierd van La Fée Nadou. Ik had een bevriend echtpaar uit Nederland te logeren, dat ik dus voorbereidde op een enorme invasie van allerlei krakkemikkige en kleurrijke vehikels van velerlei soort en afmeting, met bijbehorend jeugdig volk. Maar helaas, in een paar jaar tijd bleek het baba-cool volkje van weleer opgestoten in de vaart der volkeren. Doodnormale, keurige auto's werden voor en achter de brug tegenover mijn huis geparkeerd. Er waren ook enkele smetteloos witte kampeerbusjes bij en zelfs een enorme camper. De mensen die mijn huis voorbijliepen op weg naar La Cantine vielen in ons vergrijsde dorp alleen op door hun jeugd en hun luchtige kleding.

Nieuwsgierig geworden nam ik mijn vriendin zaterdagmiddag om een uur of vier mee naar het feestelijke gebeuren, dat om twee uur zou beginnen. De kassa in de knalrode caravan bleek ingeruild voor een soortement van barretje met parasol. Erachter een jongeman met een kind op schoot. We betaalden ieder 5 euro toegang. Op het terrein zelf was echter niets te beleven. Er waren slechts een paar mensen aanwezig. Geen spektakel te zien. Een vriendelijk meisje vertelde dat in het zaaltje boven een voorstelling werd gegeven. Daar gingen we dus kijken, maar de ruimte puilde uit van de kinderen. Dus weer terug naar de tuin. De enorme bar zag er gelikt maar niet uitnodigend uit, ondanks de bordjes met Glou en Miam. Nergens werden crêpes gebakken en ook de afwasteiltjes op het gammele bankje ontbraken.

De kassa 2018

Een podium met muziekinstrumenten stond er wat verloren bij, maar voor de muziek waren we kennelijk te vroeg. Alles ademde de sfeer van een normale feestelijke bijeenkomst, die echter nog moest beginnen. Hoewel ik door de eigentijdse auto's en campers op het ergste was voorbereid verlieten we toch enigszins teleurgesteld La Cantine en La Fée Nadou om thuis in eigen tuin dan maar van een niet-biologisch biertje te genieten.

De bar 2018