La cabane dans les arbres de Xavier - De boomhut van Xavier

NEDERLANDS ONDERAAN

Je suis né en Franche-Comté. C’est un vert pays de basse montagne, très boisé, et ses habitants sont réputés pour leur ténacité. Ils n’en font qu’à leur tête et ne plient jamais devant l’adversité, comme le rappelle la fameuse réponse – depuis adoptée comme devise – des derniers soldats défendant Dôle face aux troupes françaises du Prince de Condé, qui les avaient presque tous exterminés : « Comtois, rend-toi ! » « Nenni, ma foi ! » « Qui sont vos chefs ? » « Nous sommes tous chefs ! ». Xavier Marmier est un vrai Comtois, qui envers et contre tous et tout poursuit son rêve : vivre dans les arbres. Il y a dix ans, il a acheté à Chante-Merle un hectare de bois, comme cela se fait fréquemment pour se procurer du bois de cheminée. Mais Xavier avait un tout autre plan : il y a huit ans, sans demander quoi que ce soit à qui que ce soit, il a construit, à 7 mètres du sol, de ses propres mains et avec un maximum de matériaux de récupération, sa maison écologique. Et ceci dans un respect total de l’arbre qu’il s’est choisi comme compagnon - un hêtre septuagénaire – et de son environnement. Toilettes sèches, panneaux solaires pour le peu d’électricité nécessaire à la communication, mais ni frigo, ni eau courante. Depuis huit ans, il y vit avec sa compagne. C’est aussi un drôle de bonhomme que ce Xavier: après une enfance un peu bohème où les voyages et les livres avaient plus de valeur que les biens matériels, ce fils de professeurs de lettres travaille comme cuisinier au Royaume-Uni, en Turquie et en Amérique latine. Revenu en France, ce grand sportif, ceinture noire d’aïkido et excellent skieur de fond, apprend le métier d’élagueur ‘par amour de la botanique et de la grimpe’.En 2008, il concrétise son ‘rêve de gosse’, et s’attelle à son grand œuvre pendant trois ans. Il sait que son terrain n’est pas constructible. Madame le maire se montre compréhensive. Ce n’est pas le cas du maire suivant, qui exige un permis de construire, ensuite refusé à Xavier. Un tribunal administratif donne d’abord raison à ce dernier, mais le jugement est cassé par la cour d’appel : Xavier a jusqu’à fin septembre pour détruire son foyer, sous peine d’une amende quotidienne de € 100... Un coup de poignard pour celui qui n’est ‘ni militant décroissant ni survivaliste’ mais un amoureux de la nature, ‘en transition écologique’. Son dernier espoir : un pourvoi en cassation. Le Robinson franc-comtois sera difficile à déloger.Si vous étiez le maire, que feriez-vous?

Pétition pour sauver la cabane de Xavier : https://www.change.org/p/sauvons-la-cabane-de-xavier

NL/ Ik ben in de Franche-Comté geboren. Het is een groen laaggebergte, zeer bosrijk, en de inwoners staan bekend om hun vasthoudendheid. Ze doen wat ze willen en geven nooit toe aan tegenspoed, zoals het beroemde antwoord - sindsdien de regionale motto geworden - van de laatste soldaten die Dôle verdedigden tegen de Franse troepen van de Prins de Condé: ‘Comtois, geef je over!’ ‘Bij God, zeker niet!’ ‘Wie zijn je leiders?’ ‘We zijn allemaal leiders!’ Xavier Marmier is een Comtois van die makelij, een man die ondanks alle tegenslagen zijn droom blijft volgen: leven in de bomen. Tien jaar geleden heeft hij een hectare hout in Chante-Merle gekocht, zoals men vaak doet om brandhout te verkrijgen. Maar Xavier had een heel ander plan: acht jaar geleden bouwde hij, zonder aan wie dan ook iets te vragen, zijn ecologische huis, 7 meter boven de grond, met eigen handen en met een maximum aan gerecycleerde materialen. En dit in alle respect voor de boom die hij als metgezel heeft gekozen - een zeventigjarige beuk - en diens omgeving. Droogtoiletten, zonnepanelen voor het weinige aan elektriciteit die nodig is voor de communicatie, maar geen koelkast of stromend water. Hij woont daar al acht jaar met zijn partner. Hij is ook best een vreemde vogel, die Xavier: na een bohème jeugd waarin reizen en boeken waardevoller waren dan materiële goederen, werkt deze zoon van literatuurdocenten als kok in het Verenigd Koninkrijk, Turkije en Latijns-Amerika. Terug in Frankrijk leert hij – een echte sportman, aikido zwarte band en uitstekende langlaufer - het beroep van boomsnoeier ‘uit liefde voor de plantenwereld en voor het klimmen’. In 2008 maakte hij zijn kinderdroom waar en werkte drie jaar lang aan zijn meesterwerk. Hij wist dat zijn land niet bebouwbaar is. Mevrouw de burgemeester van toen was begripvol. Dit werd niet het geval voor de volgende burgemeester, die een bouwvergunning eiste die vervolgens geweigerd werd. Een administratieve rechtbank heeft Xavier eerst gelijk gegeven, maar het arrest wordt door het Hof van Beroep vernietigd: hij heeft tot eind september de tijd om zijn woning te vernietigen, op straffe van een dwangsom van € 100,- per dag.... Een steek in de rug voor degene die ‘noch een milieumilitant, noch een survivalgek’ is, maar een natuurliefhebber ‘in ecologische overgang’. Zijn laatste hoop: een beroep bij het Hooggerechtshof. De Robinson van Franche-Comté zal zich niet makkelijk uit zijn boom weg laten jagen. Als u de burgemeester was, wat zou u doen?

Petitie om de boomhut van Xavier te redden: https://www.change.org/p/sauvons-la-cabane-de-xavier