L'île de l'amitié / het eiland van de vriendschap

NEDERLANDS ONDERAAN

Je suis un enfant de l’Union Européenne. Nous sommes nés la même année. Et ce rêve d’une Europe unie – ce qui n’est pas exactement la même chose – a été le cadre de ma vie, mon espoir, mon cap, ma réalité. La France, les Pays-Bas et la Hongrie tissent ma vie quotidienne. Et puis voilà qu’en quelques semaines, cette Europe qu’on pense parfois trop grande pour être viable, se retrouve toute petite, avec une plaie au côté, menacée d’être broyée par les alliances et mésalliances imprévisibles de blocs plus solides qu’elles. La scène indécente qui a eu lieu hier à la Maison Blanche illustre bien un monde qui perd la boussole, un monde en décomposition rapide où il devient bien difficile de garder le cap – et d’être fidèle à ses valeurs. Et les enfants, dans tout ça : que peut-on leur dire ? Quel message d’espoir peut-on leur transmettre ? C’est la question que je me suis posée lorsque le Lycée Van Gogh (l’école française de La Haye), comme chaque année, m’a demandé de venir, fin mars, raconter une fable aux petits de 4 à 6 ans. Une fable… Je ne voulais pas de La Fontaine, trop connu, et surtout, j’ai pensé que les enfants d’aujourd’hui – et leurs parents – ont besoin d’un autre message que celui d’un fromage qui tombe ou d’une cigale regrettant d’avoir chanté. Alors, j’ai écrit ma propre fable, qui s’appelle ‘L’île de l’amitié’ et que je vous offre, à vous, (grands-)parents, en signe de confiance en notre capacité à faire renaître de ses cendres un monde meilleur > www.talenvoortalent.nl/liledelamitie.pdf

J’ai traduit la fable pour vous. Elle rime en français – en néerlandais, il me faudrait la retravailler – je le ferai.

NL/ Ik ben een kind van de Europese Unie. Wij zijn in hetzelfde jaar geboren. En die droom van een verenigd Europa – wat niet helemaal hetzelfde is – heeft mijn leven omkaderd, mijn hoop gevoed, mijn koers bepaald, mijn werkelijkheid gevormd. Frankrijk, Nederland en Hongarije verweven mijn dagelijks leven. En toch, in slechts enkele weken, is dat Europa, dat soms te groot leek om levensvatbaar te zijn, opeens heel klein geworden – met een wond in de zij, bedreigd om verpletterd te worden door de onvoorspelbare allianties en misallianties van machtigere blokken. De schaamteloze scène die zich gisteren in het Witte Huis heeft afgespeeld, illustreert treffend een wereld die zijn kompas kwijtraakt – een wereld die in hoog tempo desintegreert, waarin het steeds moeilijker wordt om koers te houden en trouw te blijven aan je waarden. En de kinderen, in dit alles: wat kunnen we hen vertellen? Welke boodschap van hoop kunnen we hen meegeven? Die vraag stelde ik mezelf toen het Lycée Van Gogh (de Franse school in Den Haag) me, zoals elk jaar, vroeg om eind maart een fabel te komen vertellen aan de kleintjes van 4 tot 6 jaar. Een fabel… Ik wilde geen La Fontaine, te bekend. En vooral dacht ik dat de kinderen van vandaag – en hun ouders – een andere boodschap nodig hebben dan die van een vallende kaas of een krekel die spijt heeft van haar gezang. Dus schreef ik mijn eigen fabel: ‘L’île de l’Amitié’ (Het eiland van de vriendschap). Ik bied het jullie aan, (groot)ouders, als teken van vertrouwen in ons vermogen om een betere wereld uit zijn as te laten herrijzen: > www.talenvoortalent.nl/liledelamitie.pdf

Ik heb de fabel voor jullie vertaalt. Het rijmt in het Frans – in het Nederlands zou ik hem moeten herwerken. En dat ga ik ook doen.