L'arbre / de boom

NEDERLANDS ONDERAAN

Il était une fois un arbre. Un beau, un grand, un vieux. Un arbre qui parlait au cœur des gens du coin. Un jour, il fut abattu : l’alimentation en électricité du village était rénovée et il se trouvait sur le tracé de la nouvelle route. Rien à y faire, les riverains dûrent s’incliner. Ils obtinrent quand même que le tronc ne soit pas tranché à raz-de-terre. Et ainsi, l’arbre connut une nouvelle vie après sa mort, sous forme d’œuvre d’art campagnard.

Cette histoire découverte au détour d’un chemin illustre pour moi deux vérités simples, l’une émotionnelle et l’autre psychologique :

- les gens aiment les arbres, s’y attachent, tentent de les protéger – les arbres sont des amis silencieux qu’on chérit en secret, parfois avec passion ; pour qui veut lire un poème passionné sur un arbre chéri : www.talenvoortalent.nl/larbre.pdf

- nous cherchons toujours des yeux… des yeux. Et une bouche. Pour faire contact. Cet arbre passé nous montre son visage – mais en fait, il n’y a devant nous que deux morceaux de plastique et une entaille. De là, de ce besoin de sociabilité et de compréhension, viennent toutes les légendes… et bien des religions. Qui veut mieux comprendre le phénomène peut regarder le très court film de Arte sur ce point : https://www.arte.tv/fr/videos/093029-022-A/gymnastique/

NL/ Er was eens een boom. Een mooie, hoge, oude boom. Een boom die sprak tot de harten van de lokale bevolking. Op een dag werd hij geveld: de elektriciteitsvoorziening van het dorp werd vernieuwd en hij lag dwars op de nieuwe weg. Er kon niets aan gedaan worden, de buurtbewoners moesten wel toegeven. Maar ze wisten te voorkomen dat de stam te laag werd omgezaagd. En zo kreeg de boom na zijn dood een nieuw leven, als een stukje plattelandskunst.

Voor mij illustreert dit verhaal, dat ik langs de kant van de weg ontdekte, twee eenvoudige waarheden, de ene emotioneel en de andere psychologisch:

- mensen houden van bomen, raken eraan gehecht, proberen ze te beschermen - bomen zijn stille vrienden die we in het geheim koesteren, soms hartstochtelijk; voor wie een hartstochtelijk gedicht over een gekoesterde boom (in het Frans) wil lezen: www.talenvoortalent.nl/larbre.pdf  

- onze ogen zijn altijd op zoek naar... ogen. En een mond. Om contact te leggen. Deze boom toont ons zijn gezicht, maar in feite zijn dat slechts twee stukken plastiek en een spleet. Uit deze behoefte aan gezelligheid en begrip komen alle legenden voort... en vele religies. Wie het fenomeen beter wil begrijpen kan de zeer korte film van Arte over dit punt bekijken: https://www.arte.tv/fr/videos/093029-022-A/gymnastique/

Tekst op het bord: Wandelaren: ik ben een stuk spontaan land-art, bedacht door Fifi om een tweede leven te geven aan een boom die zijn eerste leven te vroeg verloor aan palen en kabels. Laat mijn blik je ziel peilen... Als je van bomen houdt, heb je van mij niets te vrezen. Dank u dat u mijn aanwezigheid respecteert en mij ongeschonden laat (volgens het prefectorale decreet van 37 september 1999 staat op elke aantasting van het huidige werk een liefdesstraf van 20.000 jaar).