Klein leed…groot leed

Hier in West Europa zitten we nu al weer vier weken thuis. Het eind is nog niet in zicht, al willen sommigen ons anders doen geloven. Reeds lang geleden met veel voorpret geboekte vakanties staan op losse schroeven. Zou het nu helemaal niet meer doorgaan? Krijgen we ons geld terug? Of kunnen we de vakantie verzetten? Naar wanneer? Later dit jaar? Volgend jaar?

Als oud zeevarende gaan mijn gedachten uit naar al die mensen op zee. Negentig procent van al het transport op deze wereld vindt per schip plaats. Al die zeelui, die ervoor zorgen dat wij bevoorraad kunnen worden, zitten nu vast op hun schip en kunnen niet worden afgelost. Allereerst omdat veel landen hun grenzen hebben gesloten en niemand toelaten, maar ook omdat er doodeenvoudig geen vliegverkeer meer plaatsvindt. Dus na zes maanden of langer onafgebroken continudienst, zonder een vrije dag, zitten ze nu al maanden op hun aflossing te wachten. Hun partner en kinderen blijven in het ongewisse. Ze kunnen niet even de wal op, niet even de benen strekken en het thuisfront bellen. Telefoontegoeden raken uitgeput. En op een schip kun je elkaar niet ontlopen. Raakt er één besmet, dan moet de hele bemanning er aan geloven. En er komen nu eenmaal wel mensen aan boord; de loods, de havenmeester, de scheepsagent, personeel voor het laden en lossen. Als er aan boord een besmetting uitbreekt, dan wil geen haven je nog hebben! Hoe lang nog?

Dan hebben wij op het platteland het gemakkelijker. Als ik de tuin uitloop zit ik in het bos. Politie zie je er niet, en gevaar voor besmetting is er al helemaal niet want zelfs in het hoofdseizoen kom je er zelden iemand tegen. Toch begint het ook bij ons te wringen. We gaan normaal al niet veel weg. De wekelijkse boodschappen, een terrasje pikken, ergens een hapje eten, soms een tochtje naar een stad of ergens wandelen, af en toe een bezoekje, daarmee hebben we het wel gehad. Maar na vier weken aan huis gekluisterd te zijn wil je er weer uit! Dan maar in de tuin werken, maar dat houdt ook een keer op. Bovendien ben ik als zeeman al van nature geen tuinier. Daar werd het tuinieren door onze lieve heer uitgevoerd, al deed hij dat wel eens erg slordig en liet hij diepe gaten achter. Mijn vrouw werkte, dus hadden wij weliswaar een redelijk groot huis, maar met slechts een klein tuintje. Een uurtje werk per week. Hier hebben we vier duizend vierkante meter tuin. Nu beginnen we klusjes uit te voeren die we jaren hebben laten liggen. Maar ook daarin zijn we beperkt. Tuincentra en doe-het-zelf winkels zijn dicht. De verf is op, dus schilderen is er niet bij. Planten kun je soms nog bij de supers kopen, maar de kwaliteit laat dikwijls te wensen over. Bestellen op het internet kan, maar je weet niet wanneer het geleverd wordt. We zitten nu te wachten op producten die we nog voor de crisis hebben besteld.
Mensen zijn sociale wezens en het gebrek aan menselijk contact gaat wringen. Geen bezoek ontvangen, maar ook niet op bezoek gaan. Het is tegennatuurlijk.

Maar wij mogen nog niet klagen. Je zult maar in de stad op een klein appartementje zitten op zes hoog, met drie kinderen en een hond!

Nog even doorbijten tot 11 mei en dan? Ouderen en mensen met een zwakke gezondheid mogen dan nog niet naar buiten! Wij zijn in de zeventig, weliswaar goed gezond, maar blijven in “confinement”. En de HORECA blijft tot juli gesloten. Tot nu toe blijven we er vrolijk onder, maar hoe lang houden we dat vol?
Ik wens jullie allemaal veel sterkte en vooral een goede gezondheid toe!

_____________________________

☑️ Beste plaatser van dit bericht,

fijn dat je gebruik maakt van dit forum. Doe alsjeblieft mee met de discussie die volgt op je bericht! Reageer zelf op de reacties die anderen geven. Dat mag ook best een bedankje zijn.

_____________________________

Rubrieken,

Klik hieronder voor meer berichten in dezelfde rubriek.

20200414, Covid

Reactie van leroux op 15 April 2020 op 10.42: de werkomstandigheden in de scheepvaart is gelukkig veranderd sinds de jaren 50 - mijn vader werkte bij Shell Tankers en ging voor een jaar weg - zelfs is het een keer 18 maanden geweest - en hij kwam in die tijd nooit naar Rotterdam

Reactie van Augusta op 15 April 2020 op 11.18: Dag Hans, bespeur ik het begin van een dipje ? Je trekt een vergelijking tussen je eigen confinement die je veel dragelijker vindt dan die van de zeevarenden. Dat ben ik in alle opzichten met je eens. Dat je niet in het bezit bent van “groene vingers” is ook geen probleem.

Maar… is het ware probleem niet dat je nu te veel tijd hebt om over een heleboel dingen na te denken, op een leeftijd dat je zeer bewust bent je toekomst niet te willen verspillen?

Reactie van Ada op 15 April 2020 op 14.27: Mijn zoon werkt bij detentiecentrum Schiphol als sportinstructeur. Je zult begrijpen dat ik me dan ernstig zorgen maakte over de situatie daarbinnen.

Gisteren daarover gebeld. en hij zegt: "Je hoeft je niet ongerust te maken, want alles is prima onder controle. Het enige is, dat sommigen van de gedetineerden niet begrijpen wat er aan de hand is, zij spreken de taal niet of ook geen Engels. Ze hebben ook geen enkel doel voor ogen meer. Dit zijn mensen die zijn uitgezet, bolletjes slikkers en illegalen die wachten op uitslag van de rechter."

Ik ben een beetje gerustgesteld nu. De bewaking heeft de meeste kans om besmet te geraken, zij nemen het ook misschien wel mee naar binnen.

Mijn andere 2 kinderen werken in de zorg en de supermarkt, Daar is het (mijn opinie) levens link in die supers, en daar maak ik me dus héél veel zorgen over.

Nee "en campagne" hebben we het niet zo slecht, lekker de tuin in even een babbel met de buren. dan maar niet uit eten en zo. Dat komt wel weer, we hebben het hier al een Big Party voor iedereen als het weer voorbij is! Hopelijk is het dan nog zomer voor n BBq!

Groet Ada

Reactie van Hans van den Bos op 15 April 2020 op 14.43: Gevangenen zitten niet voor niets vast. En in Nederland zijn de gevangenissen erg lux vergeleken met andere landen. Ik ben twee keer in een Franse gevangenis geweest. Daar wil je nog niet dood gevonden worden. Gevangen zetten is geen beste oplossing, maar de maatschappij moet wel tegen misdaad beschermd worden. Ik ken er ook geen andere oplossing voor.

Reactie van Hans van den Bos op 15 April 2020 op 15.03: Ik heb ook drie jaar bij SHELL TANKERS gevaren. En derig jaar bij de marine. Ook nog vier maanden op Vietnam, tijdens de oorlog daar. De tijden zijn veranderd en daarmee ook de werkomstandigheden. Maar je kunt de aard van het werk niet veranderen. Met een aantal mensen op een platform waar je niet van af kunt, wonen leven en werken. En dat zonder veel afleiding. Een modern koopvaardijschip ligt maar kort aan wal en de havens hebben zich verplaatst van de stad naar ergens ver buiten de stad. Mediche zorg is er niet of nauwelijks. En 1,5 m afstand houden is vrijwel onmogelijk. Op een marineschip is de ruimte al helemaal beperkt. Als een persoon een virus oploopt krijgt de halve bemanning het. En je kunt niet even wat uitzendkrachten inhuren.
Veel van de gevangenen op Schiphol hebben waarschijnlijk nog nooit met zo veel luxe geleefd. Een net onderkomen en goed voedsel en medische zorg. Ze zitten er waarschijnlijk veiliger dan in hun thuisland.

Reactie van Hans van den Bos op 15 April 2020 op 15.10: @ Augusta
Nee hoor met dat dipje valt het wel mee. Natuurlijk verlang ik net als iedereen naar het einde. Niemand zit graag opgesloten. Ik denk dat het goed is om even naar mensen te kijken die het slechter hebben. Dat zijn er veel meer dan je had gedacht. Dan leer je je zegeningen tellen.

Reactie van Hans van den Bos op 15 April 2020 op 15.20: @ Cor
Soms vergeet ik wel eens dat ik al 20 jaar met pensioen ben en in Frankrijk woon. Het lijkt net gisteren. Ik leef mee met de bemanning van de Dolfijn die ook getroffen is door het virus. Ik heb als cdt van de Mercuur de eerste proefvaarten van die boot nog meegemaakt. Ook de bemanning van de Karel Doorman wens ik veel sterkte en een behouden vaart toe. Het wordt geen plezierreisje.

Reactie van Augusta op 15 April 2020 op 17.05: @ Hans, gelukkig dat het mee valt! Dat veel mensen het slechter hebben dan wij staat als een paal boven water. Ook ik heb het één en ander meegemaakt en gezien in mijn 40-jarige loopbaan. Als we maar gezond blijven, dat is het belangrijkste.

Reactie van Ingrid de Eerste op 15 April 2020 op 22.20: Nog even over de gevangenen. Zij hebben geen keus. Zij zijn complet afhankelijk van de surveillante. Vaak zijn zij met twee of drive op cel. Je zal maar een celgenoot of ganggenoot die de pest aan je heeft en je lekker gespuwd. Kijk Hans, dat zie je niet op de koopvaardij. De gevangeniswereld is een wereld waar niemand iets van wil weten. Ik kom daar geregeld en weet wat daar gebeurd. De koopvaardij heeft vrijheid ondanks de beperkingen van leven op een schip. Een gevangene is compleet afhankelijk in een wereld waar hij zich moet verweren. Gevangenisstraf is het ontnemen van vrijheid. D'accord. De rest is een trieste wereld die velen van ons ontgaat.

Reactie van Hans van den Bos op 15 April 2020 op 22.30: @ Ingrid
Gevangenen zitten niet voor niets gevangen. Ga eens kijken hoe gevangenen hier in Frankrijk gehuisvest zijn. Zorg er eerst voor dat je niet gevangen gezet moet worden. Met twee man op een kamer is voor veel militairen een luxe. En die kunnen ook ziek worden en hebben niet direct een arts ter beschikking. Sorry ik kan deze klachten niet serieus nemen. Zorg gewoon dat er geen reden is om je gevangen te zetten. Een gevangenis is geen hotel!

Je reactie hieronder, dit zijn de huisregels.