Klein geluk

Elke dag, rond dezelfde tijd, kwam hij bij ons door de straat met zijn hond aan de lijn. Een vriendelijke, beetje verlegen, man van een jaar of zestig. Je hoorde hem al van verre aankomen, want hij had iets aan zijn heup waardoor bij elke stap één voet hard op de grond klapte. We groetten elkaar: "Bonjour monsieur", en daar bleef het voorlopig bij.

Toen ik na verloop van tijd een paar woorden meer in het Frans tegen hem zei, keek hij me niet begrijpend aan.

Hij bleek Engelsman te zijn, sprak geen woord Frans, en woonde sinds een tijdje bij ons in het dorp.

Sinds die tijd maakten we altijd even een praatje wanneer we elkaar tegen kwamen. Niet te lang, want hij kon niet te lang stil staan met zijn heup; lopen ging beter.

Op een avond zat hij, in de buurt van zijn huis, met een Franse buurvrouw op een bankje. Ze zaten daar zo gezellig, dat je meteen het gevoel had dat er iets meer moest zijn tussen die twee. We raakten met ze in gesprek, met ieder van hen in de eigen taal sprekend, want we hadden al gauw door dat ze geen van beiden begrepen waar de ander het over had. De dagen daarna zagen wij ze steeds vaker samen. Samen boodschappen doen en samen de honden uitlaten, want zij had ook een klein keffertje. Er was duidelijk iets moois aan het groeien.

Op een morgen vertelde hij me dat hij voor een weekje naar Engeland ging. Er moest iets met een auto gebeuren of zo. "En... ", zei hij, "mijn vriendin gaat mee".

Van vrienden, die bij ze in de buurt wonen en die zowel Engels als Frans spreken, hoorden we dat zijn vriendin een beetje in paniek bij hen had aangeklopt met de woorden: "Hij zegt steeds dat we naar Engeland gaan, maar ik weet niet wanneer!''

Het was een hele verrassing voor haar toen bleek, dat dit de volgende dag al ging gebeuren.

Gisterenavond liepen wij langs haar knusse huisje aan het kanaal. Ze waren weer terug uit Engeland. Vanachter de kanten gordijntjes zwaaiden ze ons vrolijk toe. Duidelijk zielsgelukkig met elkaar.

Wat bedoelen we eigenlijk met taalbarrière… !